Ο αριθμός των δρομέων στην Κένυα είναι τεράστιος, αλλά όπως συμβαίνει και στην Ευρώπη με το ποδόσφαιρο, μόνο ένα μικρό μέρος των αθλητών καταφέρνουν να φτάσουν στην κορυφή. Το γεγονός ότι δρομείς σαν τους Eliud Kipchoge, Joshua Cheptegei ή τον Julien Wanders έχουν ατζέντηδες παγκόσμιας κλάσης, running camps, πολλές εμφανίσεις σε αγώνες και πολλούς χορηγούς, είναι δυστυχώς η εξαίρεση στην μεγάλη μάζα των δρομέων που βρίσκονται στην Κένυα. Σε κάθε περίπτωση, όλοι ονειρεύονται να μπορούν να κάνουν το ίδιο και προπονούνται σκληρά για να το καταφέρουν. Ένας τρόπος να το πετύχει αυτό ένας δρομέας είναι να κάνει έναν καλό αγώνα στις εθνικές διοργανώσεις και να τον ανακαλύψει κάποιος manager, με σκοπό να τον «βάλει» στην Ευρώπη και σε κάποια μεγάλη διοργάνωση.

Μέχρι να συμβεί όμως αυτό, αθλητές δεύτερης και τρίτης «κλάσης» πρέπει να έχουν υπομονή για πολύ καιρό και να έχουν αρκετά χρήματα για να μπορούν να εστιάσουν μόνο στο τρέξιμο. Το πλεονέκτημα στο Ίτεν είναι πως δεν χρειάζεσαι πολλά χρήματα για να ζεις. Ο μέσος Κενυάτης χρειάζεται περίπου 80€ τον μήνα για να μπορέσει να ζήσει. Με 20€ μπορείς να νοικιάσεις ένα μικρό δωμάτιο για να μείνεις, με άλλα 30€ μπορείς να εξασφαλίσεις την τροφή σου και τα υπόλοιπα 30€ μένουν για το κινητό, τα αθλητικά ρούχα και αξεσουάρ και τα λοιπά έξοδα. Οι Ευρωπαίοι σε σχέση με τους Κενυάτες ζουν πιο άνετα εδώ, στο Ίτεν και χρειάζονται γύρω στα 300€ τον μήνα.

Πως όμως χρηματοδοτούν την ζωή τους μέχρι να φτάσουν στον επιθυμητό αγώνα; Μία επιλογή για να βγάλουν χρήματα οι Κενυάτες δρομείς είναι να δουλέψουν ως pacemakers για Ευρωπαίους δρομείς. Ένας Κενυάτης «λαγός» λαμβάνει από 5 έως 15 ευρώ ανά training session. Στο Ίτεν υπάρχουν πολλοί Ευρωπαίοι, που συνήθως προπονούνται μόνοι τους όσο βρίσκονται στη χώρα τους και δεν μπορούν -ακόμα- να συμβαδίσουν με τους ρυθμούς που τρέχουν οι Κενυάτες, λόγω του υψομέτρου του Ίτεν. Για προπονήσεις στο στάδιο, πολλοί χρησιμοποιούν έναν pacemaker, που παίρνει ένα μικρό «έξτρα» κάθε μήνα. Πολλά μικρά γκρουπ αρέσκονται στο να συμμετέχουν στα προγράμματα των Ευρωπαίων δρομέων, με σκοπό να έχουν ένα πλάνο προπόνησης από κάποιον προπονητή. Πολλοί Κενυάτες δεν έχουν προπονητή και ετοιμάζουν το καθημερινό τους πρόγραμμα προπόνησης μόνοι.

 

Πρέπει πρώτα να μάθεις ποιοι είναι οι πιθανοί pacemakers. Πως δουλεύει αυτό; Πολλοί Ευρωπαίοι managers έχουν δυνατές ομάδες Κενυατών δρομέων. Όταν ένας από τους αθλητές τους από την Ευρώπη έρχεται στο Ίτεν, ολόκληρο το γκρουπ ή κάποιος δρομέας μπορεί να γίνει ο «λαγός» τους.

Ο Hendrik Pfeifer είναι ένας κορυφαίος Γερμανός δρομέας (προσωπικό ρεκόρ σε μαραθώνιο 2:10.18, έχει προκριθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες), και βρίσκεται προς το παρόν στο Ίτεν της Κένυας. Το management του έχει αναλάβει η εταιρία ISS-Berlin από την Γερμανία και έχει ένα δυνατό γκρουπ από Κενυάτες. Πολλοί εξ αυτών βρίσκονται σε τόσο καλή φόρμα που μπορούν να τρέξουν έναν μαραθώνιο μεταξύ 2:08 και 2:10 και έναν ημιμαραθώνιο σε 62 λεπτά ή και ακόμα γρηγορότερα. Για τις σκληρές προπονήσεις, το γκρουπ πληρώνεται, ενώ οι αθλητές λαμβάνουν ρούχα και παπούτσια από την εταιρία management.

Μία ακόμα επιλογή είναι να συνάψεις συμβόλαια και συμφωνίες με ντόπιους, λίγες εβδομάδες μετά την άφιξή σου στο Ίτεν, για να βρεις γρήγορα έναν «λαγό». Με σχεδόν ατελείωτο αριθμό δυνατών δρομέων, είναι επίσης αρκετό το να ρωτήσεις τους αθλητές ενός γκρουπ εάν κάποιος μπορεί να γίνει ο προσωπικός pacemaker σου για το επόμενο πρωί. Οι περισσότεροι Κενυάτες δεν έχουν πρόβλημα να αλλάξουν λίγο το προπονητικό τους πρόγραμμα ακόμα και την τελευταία στιγμή για ένα μικρό χρηματικό «έξτρα».

Πριν από τέσσερα με πέντε χρόνια, άνθρωποι συγκεντρωνόντουσαν για να τρέξουν μαζί μέσω Facebook. Το Facebook είναι πολύ διαδεδομένο στην Κένυα και μπορεί να χρησιμοποιηθεί χωρίς δεδομένα στο κινητό. Εν τω μεταξύ, ωστόσο, σχεδόν όλοι οι ντόπιοι έχουν WhatsApp, κάτι το οποίο κάνει πολύ πιο εύκολη την επικοινωνία. Ένα απλό μήνυμα για την προπόνηση, ένα σημείο συνάντησης και μία ώρα για την επόμενη μέρα και ο pacemaker είναι «κλεισμένος». Δεν έχουν όλοι οι αθλητές pacemaker, συνεπώς το pace μπορεί να διαφέρει αρκετά.

Για ένα «κουραστικό» πρόγραμμα στο στάδιο, εγώ, ο Manuel Viehl, χρειάστηκα έναν «λαγό». Ο pacemaker που με βοηθάει συνήθως και είναι πολύ καλός, ο Makanga (5,000 μ. = 13:50 και 10,000 μ. = 28.20 λεπτά) δεν είχε χρόνο. Έτσι, έστειλα μήνυμα στον μασέρ μου, τον Kirui εάν μπορεί να με βοηθήσει στην αυριανή προπόνηση. Ο Kirui είναι αθλητής «δεύτερης κλάσης» στο Ίτεν, με προσωπικά ρεκόρ 63 λεπτών στον ημιμαραθώνιο και 2:15 σε μαραθώνιο (τρέχει στο υψόμετρο της Κένυας). Το επόμενο πρωί, πήγαμε μαζί στο στάδιο στο Tambach και ξεκινήσαμε το πρόγραμμά μας, που περιελάμβανε 8 «1.000άρια» σε pace 3:20 ανά χιλιόμετρο. Ήταν πολύ καλό για εμένα να πρέπει να συγκεντρωθώ μόνο στον δρομέα μπροστά μου και όχι στο pace. Ο pacemaker μου έτρεξε κάθε interval και μετά από την μέση της προπόνησης μου είπε το ρολόι του είναι «άδειο». Σε κάθε περίπτωση όμως, στην Κένυα έχει την ελευθερία και απλά έπρεπε να συνεχίσει στο δικό του pace. Ολοκληρώσαμε την προπόνηση μαζί και έτρεξα τα «1.000άρια» intervals σε συγκεκριμένο pace. Για τον Kirui, όμως, ήταν απλά μία μέτρια συνεδρία. Πήρε το ρολόι μου και ολοκλήρωσε μερικά ακόμα «1.000άρια» intervals σε 2.50 με 3.00 και μερικά «400άρια» σε μόλις κάτω από 60 δευτερόλεπτα. Εγώ ξάπλωσα στο γρασίδι και είδα τον Rhonex Kipruto (κάτοχο του παγκοσμίου ρεκόρ στα 10 χιλιόμετρα με 26:24 και τρίτο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Ντόχα το 2019 στα 10.000 μέτρα) να κάνει την προπόνησή του στο ταρτάν στο Tambach.

 

Εκτός από την υποστήριξη που υπάρχει κατά τη διάρκεια των training sessions σε μία ομάδα, δημιουργούνται και φιλίες όσο περνούν οι εβδομάδες και οι μέρες. Για εμένα είναι πάντα ενδιαφέρον όταν ένας από τους «λαγούς» μου μου μιλάει για τη ζωή του κι εγώ μαθαίνω το πόσο απλά μερικοί από εκείνους ζουν. Μπορείς να μάθεις από το mentality που έχουν οι Κενυάτες και να το ενσωματώσεις στην προπόνησή του, αλλά το να εμβαθύνεις στην κουλτούρα τους είναι ακόμα πιο ενδιαφέρον. Αυτό δεν το «παίρνεις» όσο βρίσκεσαι σε ένα απλό training camp ή μέσω ενός safari στην χώρα.

Στο Asics training group μας, έχουμε έναν αθλητή που έτρεξε 13:05 στα 5.000 μέτρα το 1998 και ήταν ένας από τους κορυφαίους δρομείς του κόσμου μαζί με τον Patrick Sang (τον προπονητή του Eliud Kipchoge). Σήμερα αγαπάει ακόμα το τρέξιμο και υποστηρίζει το γκρουπ μας με τη μεγάλη εμπειρία που έχει αποκτήσει όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και ως pacemaker. Επίσης, δεν είναι ανάγκη να φοράς πάντα το κατάλληλο μέγεθος, όσον αφορά τα ρούχα ή τα παπούτσια σου. Μπορείς να ανταλλάξεις ή να αγοράσεις ρούχα και παπούτσια στο Eldoret ή σε κάποιο μικρό μαγαζί στο Ίτεν, με μικρό κόστος. Με αυτόν τον τρόπο, ένας δρομέας επιπέδου 3:36 στα 1.500 μέτρα, μπορεί να είναι ικανοποιημένος με τα «δεύτερα» παπούτσια μου.

Πουθενά δεν είναι εύκολο να βρεις «λαγό» όσο είναι στο Ίτεν. Απλά πρέπει να έχεις το θάρρος να προσεγγίσεις άτομα. Οι άνθρωποι στο Ίτεν είναι σούπερ ζεστοί και ανοικτοί. Έτσι, συνήθως πολλά παραπάνω μπορούν να προκύψουν από μία τέτοια ημέρα.