Από το Μάτι και τη Μάνδρα, στον Μαραθώνιο της Αθήνας. Ο Ιάκωβος Βρούτσης έσωσε την ζωή ενός δρομέα που έπαθε ανακοπή στον Μαραθώνιο της Αθήνας που έγινε την Κυριακή 12 Νοεμβρίου και κατάφερε να του προσφέρει το μεγαλύτερο «δώρο» που θα μπορούσε, την ζωή…

Ο κ. Βρούτσης, εθελοντής με την «Εθελοντική Διασωστική Ομάδα Διαχείρισης Κρίσεων» και για ακόμα μία φορά έλαβε μέρος στον Μαραθώνιο της Αθήνας, με στόχο να βρίσκεται στο πλευρό των δρομέων όταν και όποτε εκείνοι τον χρειαστούν. Ο ίδιος βρισκόταν στην είσοδο του Νομισματοκοπείου, με έναν διασώστη να βρίσκεται τοποθετημένος σε κάθε 300 μέτρα της Αυθεντικής διαδρομής, και εκεί ήταν η στιγμή που χρειάστηκε, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, να συμβάλλει με τις γνώσεις και την εμπειρία του.

 

Μιλώντας στο Runbeat, ο Έλληνας διασώστης εξιστορεί αναλυτικά όλα όσα έγιναν την ημέρα του αγώνα, αλλά και τις επόμενες ημέρες, με την συγκινητική αντίδραση του άνδρα ο οποίος σώθηκε και επέστρεψε ασφαλής στο σπίτι του μετά την ανακοπή που υπέστη στον μαραθώνιο, ενώ παράλληλα απευθύνει έκκληση προς όλους, να μάθουν πρώτες βοήθειες και να κάνουν ΚΑΡΠΑ.

Τι έγινε την ημέρα του αγώνα

Βρισκόμουν στην είσοδο του Νομισματοκοπείου, όταν μου φώναξαν ότι κάποιος αθλητής έπεσε. Πήγα προς τα εκεί και μάλιστα εκείνη την στιγμή ήμουν με έναν αθλητή που έβαζε κρέμα στο πόδι του, γιατί είχε θλάση. Πήγα κατευθείαν αλλά δεν είχα την τσάντα μου μαζί. Ανακάλυψα ότι ο αθλητής ανέπνεε εκείνη τη στιγμή, αλλά δεν ήταν σε καλή κατάσταση, ήταν σε ημιλιπόθυμη κατάσταση. Μου έφεραν την τσάντα μου, έβαλα το οξύμετρο και αυτό μου έδειξε παυλίτσες. Δηλαδή ότι δεν είχε παλμούς. Βλέπω ότι δεν αναπνέει, και ο φίλος του με τον οποίο έτρεχαν μαζί και είναι γιατρός μου λέει «πάρε τους σφυγμούς του». Του είπα «γιατρέ δεν αναπνέει». Του το είπα ξανά και του ζήτησαν να καλέσει το 166 για να ξεκινήσω ΚΑΡΠΑ (σ.σ. Καρδιοπνευμονική Αναζωογόνηση). Ο αθλητής είχε πάθει ανακοπή. Όποιος δεν αναπνέει ουσιαστικά είναι νεκρός εκείνη την στιγμή, πρέπει να ακολουθήσουμε το πρωτόκολλο, δηλαδή να καλέσουμε το 166 και να ξεκινήσουμε ΚΑΡΠΑ.

Ξεκίνησα κατευθείαν τις συμπιέσεις. Είχα μία μικρή αντίδραση στις πρώτες 10-12 συμπιέσεις, προσπάθησε να μου πιάσει το χέρι ο αθλητής, αλλά δεν ήταν ακόμα καλά. Μετά από περίπου 50 ακόμα συμπιέσεις έκανε μία προσπάθεια αναπνοής, πήρε 4-5 καλές αναπνοές. Επανήλθε στην ουσία για τρίτη φορά, όμως μετά «έφυγε» ξανά, έπαθε ξανά ανακοπή. Συνέχισα τις συμπιέσεις και γύρω στις 100 έκανε μία κίνηση με το πόδι, αλλά εκεί είχε ταχύπνοια. Συνέχισα τις συμπιέσεις, οι οποίες πρέπει να έφτασαν περίπου τις 300. Φώναξα να μου φέρουν τον απινιδωτή στη συνέχεια, όταν ήρθε το ΕΚΑΒ. Βάλαμε τον απινιδωτή και μόλις δώσαμε την πρώτη απινίδωση, τότε ο αθλητής συνήλθε.

Του μίλησα, είχε πλήρη διαύγεια ποιος είναι και που βρίσκεται. Του έκανα κάποιες βασικές ερωτήσεις, δηλαδή ποιος είναι, αν έχει οικογένεια και μου απάντησε σε όλες. Το ΕΚΑΒ τον μετέφερε στο νοσοκομείο.

«Όταν μιλήσαμε ήταν εμφανώς συγκινημένος, ο άνθρωπος έκλαιγε»

Την επόμενη μέρα μίλησα με τον πρόεδρο του συλλόγου δρομέων Καρδίτσας, ο οποίος με βρήκε μέσω Facebook και μου είπε ότι ήθελαν οι δικοί του να επικοινωνήσουν μαζί μου. Με πήρε τηλέφωνο ο αδερφός του αθλητή και την Τετάρτη με πήρε ο ίδιος ο αθλητής, ο οποίος ήταν σπίτι του. Ήταν εμφανώς συγκινημένος, ο άνθρωπος έκλαιγε…

Μέσα από τις εκπαιδεύσεις που έχω κάνει, κατάφερα να κρατήσω την ψυχραιμία μου. Δεν μου έχει ξανατύχει τέτοια περίπτωση σε άνθρωπο, δεν μου έχει τύχει ξανά ανακοπή σε άνθρωπο. Για εμένα ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Να είναι καλά ο άνθρωπος, εγώ ακολούθησα ακριβώς το πρωτόκολλο και πήγαν όλα κατ’ ευχήν. Σε μία τέτοια περίπτωση ένας άνθρωπος έχει 4-5 λεπτά χρόνο, πρέπει να ξεκινήσει κατευθείαν η διαδικασία για να σωθεί. Συνεχίζεις μέχρι να επανέλθει ο άνθρωπος.

 

Μόλις σηκώθηκα και έγινε η μεταφορά του ανθρώπου στο νοσοκομείο, τότε κατάλαβα τι ακριβώς είχε συμβεί. Μετά το συνειδητοποίησα, είπα «έσωσα έναν άνθρωπο». Νιώθω ότι ανταμείφθηκαν τόσα χρόνια προσπάθειας και εκπαιδεύσεων στο συγκεκριμένο αντικείμενο.

«Δεν το κάνουμε για τα χρήματα, οι δουλειές μας είναι άλλες»

Δεν είναι όμως μόνο το «εγώ», είναι το «εμείς». Δεν το κάνουμε για τα χρήματα, οι δουλειές μας είναι άλλες.

Είμαι εργοδηγός σε τεχνική εταιρεία και ασχολούμαι δέκα χρόνια με τον αθλητισμό στον τομέα της υγείας μέσα από την ομάδα διαχείρισης κρίσεων στο τμήμα έρευνας και διάσωσης. Η ομάδα έχει συμμετάσχει πολλές φορές σε προβλήματα της χώρας, έχουμε πάει στην φωτιά στο Μάτι, έχουμε πάει στην πλημμύρα στη Μάνδρα. Συμμετέχουμε επικουρικά σε δασοπυροσβέσεις, αν και δεν είναι το αντικείμενό μας. Συνεισφέρουμε πιο πολύ υγειονομικά και αν μπορούμε να βοηθήσουμε κάπως, το κάνουμε. Είμαστε μία ομάδα που μπορεί να βοηθήσει όπου της ζητηθεί, όποτε της ζητηθεί. Ακόμα και σε εξαφανίσεις ατόμων. Λόγω της δουλειάς μας, ασχολούμαστε κυρίως τα Σαββατοκύριακα, δεν πηγαίνουμε βόλτες και στα καφενεία.

Η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα να το δημοσιεύσω, τα παιδιά μου επέμεναν να το βγάλουμε στο Facebook. Είναι όμως σημαντικό να προβληθεί, γιατί πρέπει πραγματικά όλοι να μάθουν πρώτες βοήθειες. Πρέπει τουλάχιστον να μάθει όλος ο κόσμος να μάθει να κάνει ΚΑΡΠΑ. Δεν με ενδιαφέρει αν κάποιος είναι πιστοποιημένος ή όχι. Πρέπει να μάθουμε να ξεχωρίζουμε την περίπτωση. Την στιγμή εκείνη που ήμουν κάτω με τον αθλητή άκουγα γύρω μου, για παράδειγμα ότι έπαθε επιληψία, ότι δεν είναι τίποτα. Πολύς κόσμος έκανε… γνωματεύσεις. Κι εγώ σιγά σιγά έκανα τις συμπιέσεις και στην πορεία κατάλαβα ότι έκανα σωστή διάγνωση.

«Ήθελε να ζήσει κι εγώ ήμουν εκεί και τον βοήθησα»

Έχω μπει από το 2015 στις διασώσεις. Στην πορεία θέλησα να μπορέσω να εκπαιδεύσω τους ανθρώπους και να μεταφέρω τις γνώσεις μου. Είπα στον αδερφό του, όταν μιλήσαμε, ότι «ο αδερφός σου ήθελε να ζήσει κι εγώ ήμουν εκεί και τον βοήθησα». Τέσσερις φορές επανήλθε στα χέρια μου. Από το πρώτο τηλέφωνο που κάναμε στο ΕΚΑΒ, πέρασαν 7 λεπτά μέχρι να έρθει. Επίσης η προηγούμενη συνάδελφος ήταν στα 300 μέτρα μακριά και μέχρι να έρθει με τα πόδια να με βοηθήσει είχαν περάσει ήδη τέσσερα λεπτά. Μετά από 4-5 λεπτά έχουμε σημαντικό πρόβλημα.

 

Ο ΣΕΓΑΣ έχει προνοήσει να έχει διασώστες κοντά-κοντά για τους αθλητές και τώρα πήγαν όλα καλά. Το ζήτημα είναι ότι είμαστε εθελοντές και ότι όλα τα αγοράζουμε από την τσέπη μας. Ακόμα και τους απινιδωτές που είχαμε, τους έχουμε αγοράσει εμείς, είτε μας τους έχουν κάνει δώρο. Μαθαίνουμε πως πρέπει να δουλέψουμε με ό,τι εργαλεία έχουμε, δηλαδή τα χέρια μας. Αυτό που λέω πάντα είναι «γνώση, ψυχραιμία, θάρρος». Η γνώση είναι αυτή που σου δίνει τα εφόδια, η ψυχραιμία είναι αυτό που πρέπει να κάνεις εκείνη την στιγμή για να καταλάβεις τι γίνεται, και το θάρρος είναι ότι πρέπει να μην έχεις αμφιβολίες και να κάνεις αυτό που ξέρεις.

«Χάρη σε εσένα τα παιδιά θα δουν ξανά τον πατέρα τους»

Είμαι χαρούμενος που ο άνθρωπος αυτός είναι στην ζωή και ο αδερφός του μου είπε «χάρη σε εσένα τα παιδιά θα δουν ξανά τον πατέρα τους». Εμένα με έχουν συγκλονίσει όλα αυτά, προς το καλύτερο. Θέλω να πηγαίνω από την μία εκπαίδευση στην άλλη.

Θέλω να παροτρύνω τον κόσμο να ακολουθήσει το κομμάτι των πρώτων βοηθειών πρώτα απ’ όλα για τον εαυτό του. Μετά για την οικογένειά του και μετά για τους γύρω του. Είμαστε πάρα πολύ πίσω στην Ελλάδα. Στην Ευρώπη το 50% σχεδόν, σε κάποιες χώρες ξέρει να κάνει ΚΑΡΠΑ, στην Ελλάδα είναι κάτω από το 10%. Να μάθει όλος ο κόσμος να κάνει ΚΑΡΠΑ. Χάρη στη χρήση απινιδωτή είχαμε αίσιο αποτέλεσμα. Δεν το έκανα για να γίνει είδηση, το έκανα για να σωθεί ένας άνθρωπος…