Ποιος να φανταζόταν πριν την ανακάλυψη της Αμερικής, πως λίγους αιώνες αργότερα δε θα μας χωρούσε ο κόσμος, δηλαδή ο πλανήτης ... Αν και μάλλον το πρόβλημα δεν είναι χωρητικότητας...

Ο φίλτατος Στήβεν Χόκινγκ προέβλεψε πως η επικυριαρχία μας, η ίδια μας η ύπαρξη, έχει ημερομηνία λήξης γύρω στα τέλη αυτού του αιώνα με αρχές του επόμενου... (Αν δεν έχετε τίποτα καλύτερο να κάνετε κερνάω πίτσες. Θα μοιάζει με μπλοκμπάστερ ταινίας καταστροφολογίας, αλλά δε θα  είναι...). 

Πιστεύει ο συγχωρεμένος Στήβεν, πως η πορεία μας είναι μη αναστρέψιμη κι αυτό λόγω του χαρακτήρα μας του...τελειωμένου αναπτήρα μας... Έχουμε, ενσωματώσει στο DNA μας συνεχίζει ο Ντόκτορ, την απληστία και την επιθετικότητα, οι οποίες θα αποδειχθούν τα μεγαλύτερα εμπόδια για αλλαγή και άρα οι δήμιοί μας. 

Ένας πιο αισιόδοξος άνθρωπος, αλλά λιγότερο ψυχαναλυτικός ,ο φυσιοδίφης - κινηματογραφιστής σερ Νταίηβιντ Άττονμπρα (Αττένμπορω),από την άλλη, πιστεύει πως μπορούμε να αντιστρέψουμε την πορεία μας προς το γκρεμό, αρκεί να ενεργοποιηθούμε...χθες. Πως όμως να αλλάξει μια πορεία αν δεν επαναπροσδιοριστούμε; Αν δεν απαλλαγούμε από τα εγωιστικά κι επιθετικά μας ένστικτα. Μόνο τότε θα πιάσουν τόπο οι νέες τεχνολογίες και ιδέες για ένα φωτεινό αύριο. Το «Everything you always wanted to know about sex» του Woody Allen (1972), μπορεί να παραστήσει με εναλλακτικό τρόπο τα μελλούμενα του είδους μας. Τα ενθουσιασμένα σπερματοζωάρια ξεκινούν για την εκσπερμάτωση προσδοκώντας πως θα καταφέρουν να διεισδύσουν στο ωάριο. Στο παρά πέντε όμως διαπιστώνουν πως πρόκειται για... πεολειχία...

Προσωπικά φαντάζομαι το «γκρεμοτσάκισμά» μας, λιγότερο ... «συγκλό», λιγότερο συγκινητικό, από αυτό των άτυχων και τραγικών θαλάσσιων ίππων στην Αρκτική, λόγω της κλιματικής αλλαγής. Παρουσιάζεται στο παρακάτω βιντεάκι, απόσπασμα από το «A life in our planet” του αειθαλούς 94 χρόνου ακτιβιστή σερ Νταίηβιντ. https://youtu.be/2FBqGf69_BQ

Από το εν λόγω ντοκιμαντέρ σταχυολόγησα μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία που ίσως δικαιολογούν τον αρνητικό μου πρόλογο:

·Το 1937 ο παγκόσμιος πληθυσμός ήταν 2,3 δις, ο άνθρακας στην ατμόσφαιρα 280 μονάδες ανά εκατομμύριο και η εναπομείνασα άγρια φύση 66%. Το 2020, 83 χρόνια μετά, τα αντίστοιχα νούμερα έχουν μεταβληθεί...αρκετά...Παγκόσμιος πληθυσμός 7,8 δις [ζωή να έχουμε(;)], άνθρακας στην ατμόσφαιρα 415!!! και.... εναπομείνασα άγρια φύση 35%!!!

·Για πάνω από δέκα χιλιάδες χρόνια η μέση θερμοκρασία στον πλανήτη δεν είχε μεταβληθεί πάνω ή κάτω από ένα βαθμό Κελσίου. Στα τέλη του 21ου αιώνα «φιλοδοξούμε» να σπάσουμε αυτό το ρεκόρ και να αυξήσουμε τη μέση θερμοκρασία στη Γη κατά 4 Κελσίου !!!

·Κάθε χρόνο κόβουμε 15 δις δέντρα!!!

·Υπεραλιεύουμε το 30% των αποθεμάτων ψαριών !!!

·Το 70% των πτηνών είναι οικόσιτα και στην πλειοψηφία τους κότες!!!

·Το μισό από το γόνιμο έδαφος της γης είναι αρόσιμη έκταση!!!

·Αντιστοιχούμε στο 1/3 του βάρους των θηλαστικών της Γης και ένα επιπλέον 60% είναι τα ζώα που εκτρέφουμε και τρώμε. Τα υπόλοιπα, από ποντίκια μέχρι φάλαινες είναι το 4%!!!

Πρόκειται για μια ιστορία παγκόσμιας κατάπτωσης που συντελείται σε διάστημα μιας ανθρώπινης ζωής.

Εάν συνεχίσουμε έτσι:

·Το 2030 το δάσος του Αμαζονίου θα είναι τόσο αποψιλωμένο που θα έχει εκφυλιστεί σε μία ξηρή σαβάνα με ολέθριες απώλειες ζώων και μεταβάλλοντας τον κύκλο των παγκόσμιων υδάτων. Η Αρκτική δε θα έχει καθόλου πάγους το καλοκαίρι, με αποτέλεσμα να αντανακλάται λιγότερη ηλιακή ενέργεια πίσω στο διάστημα και να αυξάνεται η ταχύτητα υπερθέρμανσης του πλανήτη.

·Το 2040 σε όλο το Βορρά παγωμένα εδάφη ξεπαγώνουν εκλύοντας μεθάνιο, ένα αέριο θερμοκηπίου πολύ ισχυρότερο από το διοξείδιο του άνθρακα. Επιταχύνεται δραματικά η κλιματική αλλαγή.

·Έως το 2050 καθώς ο ωκεανός θερμαίνεται και γίνεται πιο όξινος, οι κοραλλιογενείς ύφαλοι ανά τον κόσμο πεθαίνουν. Οι πληθυσμοί των ψαριών μειώνονται απότομα.

·Το 2080 τα εδάφη εξαντλούνται από την υπερβολική χρήση, τα έντομα επικονιαστές (μέλισσες, πεταλούδες κ.α.), τα οποία είναι απαραίτητα για την ανάπτυξη των φυτών στην άγρια φύση θα έχουν εξαφανιστεί. Ο καιρός θα γίνεται ολοένα και πιο απρόβλεπτος. Μάτι, Μάνδρα, Χαλκιδική, Εύβοια θα μοιάζουν με χάδι από Αυγουστιάτικο αεράκι.

·Το 2100 ο πλανήτης μας γίνεται κατά 4 βαθμούς Κελσίου θερμότερος. Μεγάλα τμήματα της Γης είναι μη κατοικήσιμα και εκατομμύρια άνθρωποι μένουν άστεγοι. Στα 4 δις ζωής του πλανήτη πέντε φορές συνέβη μαζική καταστροφή, η τελευταία που εξαφάνισε τους δεινόσαυρους έγινε πριν 65 εκατομμύρια χρόνια. Σε 79 περίπου χρόνια από σήμερα τα παιδιά των παιδιών μας θα είμαι μάρτυρες μια 6ης μαζικής καταστροφής.

Οι περισσότεροι άνθρωποι δε διαθέτουν πλεόνασμα ενέργειας, διάθεσης, ώστε να ασχοληθούν (και) με το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής (ακόμη). Μοιάζουν στατικοί σαν τους ήρωες των ελληνικών τηλεοπτικών σειρών και θεωρούν το κορυφαίο αυτό ζήτημα σαν μια είδηση του δελτίου των 8, που αφορά σε μία μακρινή χώρα από τη δική τους. Όταν μάλιστα η θερμοκρασία σκαρφαλώνει αρχές Ιανουαρίου στους 28 Κελσίου, στήνουν σα σύγχρονοι Γαλάτες γλέντι με «αγριογούρουνα», βαφτίζοντας Κακοφωνίξ και δένοντάς τον στο δέντρο, όποιον φωνάζει ότι το φαινόμενο είναι λόγος συναγερμού και όχι ...ηλιοθεραπείας. Ποιος θυμάται το Φίλιππο Συρίγο (σχωρέθηκε κι αυτός), να αρθρογραφεί κατά της ανάληψης των Ολυμπιακών αγώνων του 2004, εξαιτίας της ουσιαστικής αδυναμίας της χώρας να αντέξει οικονομικά μία τέτοια δαπάνη, πόσο μάλλον την υπερκοστολόγησή της. «Είναι να γελάει κανείς»...

Αρκούν άραγε τα μέτρα που παίρνονται; Ήδη η στάση του Τραμπ απέναντι στη Συμφωνία των Παρισίων, αρνούμενος πως η κλιματική αλλαγή είναι γεγονός (ακολούθησε η ίδια αρνητική στάση απέναντι στον κόβιντ-19), αποτέλεσε το κερασάκι στην τούρτα. Κατά Στήβεν Χόκινγκ, τέτοιου είδους ενέργειες μετατρέπουν τον πλανήτη μια ώρα αρχύτερα σε Αφροδίτη (διευκρινίζω, τον πλανήτη Αφροδίτη, γιατί με τον Τραμπ στην «εξίσωση» πάει αλλού το μυαλό). Παρεμπιπτόντως, Αφροδίτη σημαίνει 250 Κελσίου με βροχές θειικού οξέος κι εμάς να θυμίζουμε παϊδάκια δίποδων στα κάρβουνα.

Πιστεύω πως το στοίχημα είναι να αφυπνιστούμε εγκαίρως, δηλαδή ... χθες. Αλλάζουμε μεν σκεπτικό αλλά με αργούς ρυθμούς. Σύμφωνα με οικολογικές οργανώσεις παίρνονται αποφάσεις, αλλά με συντηρητική εφαρμογή τους. Ανανεώσιμες πηγές, κατάργηση πλαστικού, ηλεκτροκίνηση είναι μερικές ενέργειες που αποδεικνύουν την αλλαγή, αλλά δεν αρκούν.

Που κολλάει όμως το τρέξιμο σε όλα αυτά

Μα αν δεν βιαστούμε, αν δεν «τρέξουμε» δε θα προκάνουμε. Και αν δεν ενδιαφερθούμε εμείς οι δρομείς για τον πλανήτη, που στο κάτω κάτω είναι και ειδικότητά μας, ποιος θα το κάνει; Οι τενίστες ή οι αρσιβαρίστες; Οι αγύμναστοι ή οι παχύσαρκοι; Ή μήπως οι πολιτικοί; (Είναι αυτονόητο πως πρόκειται για σχήμα λόγου, καθ’ υπερβολήν μάλιστα, προς αφύπνιση και ενεργοποίηση ημών της δρομικής κοινότητας και πως η ευαισθητοποίηση για το περιβάλλον δεν έχει να κάνει με κιλά ή με άθλημα).

Αν δεν αφορά πρακτικά εμάς τους δρομείς η τραγική αυτή εξέλιξη ποιον αφορά; Εμείς δεν είμαστε που χρειαζόμαστε καθαρό περιβάλλον, καθαρό αέρα, καθαρό νερό, υγιεινή τροφή για να «βγάλουμε» μία κλασική, ένα «Ούρσα», ένα «Δρόμο Αθανάτων» βρε μπρο; Εκτός αν αρχίσουν να διοργανώνονται αγώνες στην «ξυπνητή» Αίτνα ώστε να συνηθίζουμε σιγά σιγά το διοξείδιο και την υψηλή θερμοκρασία. Πλάκα πλάκα δεν είμαστε λίγοι οι τρελαμένοι που θα δηλώναμε συμμετοχή σε ένα τέτοιου είδους τρέιλ. «Μαραθώνιος ή Υπερμαραθώνιος δίπλα στη λάβα»...

«Παιδιά... τα πράγματα είναι σοβαρά».. Πολύ πιο σοβαρά από την πανδημία...

Καλό το τρέξιμο για την παρτάρα μας, καλό το πόστινγκ στα σόσιαλ αλλά μην έχουμε την ψευδαίσθηση πως είμαστε ξεχωριστοί από τους «πεζούς» επειδή τρέχουμε έναν μαραθώνιο ή υπερμαραθώνιο. Είμαστε ενεργοί άνθρωποι, αλλά είναι καιρός να γίνουμε κι ενεργοί πολίτες ή έστω περισσότερο ενεργοί.

Βιώνουμε τόσα θετικά πράγματα από την αγαπημένη μας αυτή δραστηριότητα, όπως υγεία, δύναμη, ψυχική εξισορρόπηση, επαφή με τη φύση, με τις πηγές της, τα ποτάμια της, τα βουνά της, τα ζώα της. Αναπτύσσουμε εξωστρέφεια κι αλληλεγγύη. Ενδορφίνες; Καναβοειδή; Τζάμπα πράγμα. Όλα τα καλούδια.

Έχετε αναρωτηθεί γιατί ενώ ως πολίτες έχουμε σταματήσει να χαιρετιόμαστε στο δρόμο, ως δρομείς διατηρούμε αυτή τη συνήθεια; Κάποτε η ζωή ήταν πραγματικά σκληρή και αυτό έφερνε τους ανθρώπους κοντά. Στις μέρες μας μπορεί η ζωή να είναι δύσκολη αλλά το κοινό βίωμα μιας σκληρής δοκιμασίας, όπως ένας Μαραθώνιος ή Υπερμαραθώνιος είναι ικανό να σπάσει την εσωστρέφεια. Οι πεζοί του παρελθόντος όπως και οι δρομείς του παρόντος σέβονταν και σέβονται τον αγώνα του συνάνθρωπου τους, αγώνα για επιβίωση οι μεν, αγώνα για την υπέρβαση οι δε και οι δυο τον Πόνο.

Έχουμε αναπτύξει ...«πραγματάκια» και γίνονται προσπάθειες. Σύλλογοι δρομέων αλλά και δρομείς ατομικά, προσφέρουν κοινωνικό έργο. Αιμοδοσία, κοινωνική προσφορά, προώθηση του αθλητισμού μέσα από διοργανώσεις αγώνων κ.α. Αλλά ποτέ δεν ενώθηκαν όλοι για ένα σκοπό.

Φανταστείτε τη σχέση μας με τον πλανήτη σαν αυτή του δυναμό των παλιών ποδηλάτων με τη ρόδα. Το φως που παράγουμε τη νύχτα στις επικίνδυνες λεωφόρους του Milky Way, του γαλαξία μας, γίνεται όλο και πιο ασθενές και μεταξύ μας, αυτό που κάνουμε στον πάλαι ποτέ « Κήπο της Εδέμ» μας, δεν είναι «σεξουαλική παρενόχληση» αλλά κτηνώδης βιασμός και μάλιστα ομαδικός, που ούτε καν θα καταγγελθεί. Δε μιλάμε για αγώνα να σωθεί ο πλανήτης αλλά για αγώνα να σωθούμε εμείς. 

Όπως λέει και το γνωστό απόφθεγμα: «Μόνος μου ίσως φτάσω πιο γρήγορα, μαζί όμως σίγουρα θα πάμε πιο μακριά»

Την 1/11/2021 στη Γλασκώβη θα πραγματοποιηθεί η επόμενη Συνδιάσκεψη για την Κλιματική αλλαγή, για το μέλλον των παιδιών σας, για το μέλλον των γατιών μου. Να είμαστε όλοι εκεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο...

«Για τον πλανήτη ρε γαμώτο»