Η Μαρία Κάσσου βρίσκεται διαρκώς σε ανοδική πορεία κάτι το οποίο φαίνεται μέσα και από τις εμφανίσεις της τόσο εντός, όσο και εκτός των γραμμών του στίβου, με όλα τα στοιχεία να δείχνουν ότι ταβάνι της είναι ο… ουρανός. Η γεννημένη το 2003 αθλήτρια από τη Μυτιλήνη έχει κατακτήσει πολλές… κορυφές στον στίβο και στις μεσαίες αποστάσεις, με πιο πρόσφατη εκείνη του Πανελληνίου πρωταθλήματος.

 

Η νεαρή δρομέας του Πανναξιακού κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου στη Θεσσαλονίκη σε δύο κατηγορίες των 5.000 μέτρων, τόσο στην Κ23 (που ήταν ο αρχικός της στόχος), αλλά και στις γυναίκες με 16:22.13 προσπερνώντας μερικές από τις κορυφαίες αθλήτριες της χώρας. Η δρομέας του Σταύρου Καρρέ σημείωσε και δεύτερο όριο για το Παγκόσμιο πρωτάθλημα K20 του Κάλι στην Κολομβία και εκτός απροόπτου θα αγωνιστεί στα 3.000 και στα 5.000 μέτρα.

Έχοντας ξεκινήσει με απίθανο τρόπο το 2022, η Μαρία Κάσσου κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στα 3.000 μέτρα στο Βαλκανικό πρωτάθλημα Κ20 του Βελιγραδίου, πήρε τη νίκη στον αγώνα των 4 χλμ. K20 του Πανελληνίου πρωταθλήματος ανωμάλου δρόμου στα Τρίκαλα και σημείωσε νέο Πανελλήνιο ρεκόρ στην κατηγορία Κ20 των 3.000 μέτρων κλειστού στο ΣΕΦ. Η συνέχεια ήταν ανάλογη με τη νίκη της στα 5 χλμ. του Ημιμαραθωνίου της Αθήνας, με το χρυσό στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου να είναι ακόμα μία διάκριση από τις… πολλές που σημείωσε το «next big thing» του Ελληνικού στίβου.

Η Μαρία Κάσσου αποκαλύπτεται σε μία αποκλειστική συνέντευξη στο Runbeat, όπου μιλάει για όλους και για όλα. Για τη νίκη στο Πανελλήνιο, τα πρώτα της βήματα στον στίβο, τις καλύτερες στιγμές της μέχρι τώρα πορείας της, τις σπουδές της στην ιατρική, αλλά και το μεγάλο της όνειρο, που δεν είναι άλλο από τη συμμετοχή σε μία Ολυμπιάδα.

 

- Πως βίωσες την εμφάνισή σου στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα; Ήταν στόχος σου να κερδίσεις και στην κατηγορία των γυναικών;

«Σίγουρα ήταν μία πολύ μεγάλη νίκη, τόσο στην κατηγορία Κ23 όσο και στην κατηγορία των γυναικών. Να πω την αλήθεια συναγωνιζόμουν πάρα πολύ δυνατές αθλήτριες και γι’αυτό δεν το περίμενα, δεν στόχευα εξ αρχής σε αυτό. Αλλά η επιτυχία ήρθε και ο τίτλος έμεινε, αυτό κρατάω. Σίγουρα αυτό που κυνηγούσα ήταν η καλή επίδοση. Να πω την αλήθεια ήθελα να κυνηγήσω την επίδοση της Αναστασίας Καρακατσάνη, το 16:16.

Στην αρχή η κούρσα ήταν λίγο απρόσμενη, περάσαμε λίγο αργά, δεν αντέδρασα όσο γρήγορα θα έπρεπε για να αλλάξω τον ρυθμό και αυτό δεν μπορούσε να καλυφθεί. Σίγουρα έμεινα ικανοποιημένη γιατί έκανα ένα μεγάλο ατομικό ρεκόρ, αλλά μου έχει μείνει και μία μικρή πίκρα γι’αυτό τον λόγο. Από εκεί και πέρα κοιτάω μπροστά, με στόχο να κατεβάσω κι άλλο την επίδοση. Με βάση την κούρσα υπάρχουν μεγαλύτερα επίπεδα βελτίωσης και ενδεχομένως το επόμενο 5άρι μου να είναι στο Παγκόσμιο στο Κάλι.

Στόχος μου ήταν εξ αρχής να κερδίσω στην κατηγορία Κ23 και χαίρομαι που κατάφερα να πάρω και τη νίκη στις γυναίκες».

- Περίμενες τη συγκεκριμένη επίδοση στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα, είχες δει θετικά δείγματα από τις προπονήσεις σου;

«Η αλήθεια είναι ότι οι προπονήσεις τον τελευταίο καιρό πάνε πάρα πολύ καλά, και υπήρχαν σημάδια ότι θα μπορούσα να τρέξω τόσο και ακόμα πιο γρήγορα. Γι’ αυτό και ήμουν λίγο αυστηρή με τον εαυτό μου γιατί δεν κυνήγησα να γράψω μία επίδοση κάτω από 16:20. Αυτό που έχουμε ως οδηγό και συνεχίζουμε είναι ακριβώς αυτό, δηλαδή οι πολύ δυνατές προπονήσεις που δείχνουν ότι μπορώ να βελτιωθώ κι άλλο»

- Τι να περιμένουμε από εσένα στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα στο Κάλι;

«Στο Παγκόσμιο η αλήθεια είναι ότι ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος, υπάρχουν αθλητές από χώρες που έχουν παράδοση στις αποστάσεις, σε αντίθεση με την Ελλάδα που οι αποστάσεις δεν είναι ένα αγώνισμα τόσο δυνατό όσο οι ρίψεις και τα άλματα. Οπότε αυτό που θα κυνηγήσω σίγουρα είναι οι επιδόσεις, υπάρχουν αθλήτριες πιο δυνατές από εμένα και έτσι θα προσπαθήσω να κυνηγήσω μία επίδοση καλύτερη από τα ατομικά μου ρεκόρ. Εκτός απροόπτου θα αγωνιστώ και στο 3άρι και στο 5άρι.

Από εκεί και πέρα θα κυνηγήσω σίγουρα στα 5 χιλιόμετρα το Πανελλήνιο ρεκόρ, και γιατί όχι και στα 3. Αυτό είναι λίγο πιο δύσκολο, χρειάζεται και λίγο μεγαλύτερη βάση στις ταχύτητες, αλλά πιστεύω ότι δεν είναι ανέφικτο, ειδικά εάν τύχω και σε μία ευνοϊκή κούρσα».

Ο συνδυασμός των σπουδών με τον πρωταθλητισμό και η έμφαση στις προπονήσεις

- Πως συνδυάζεις τις σπουδές σε μία ιδιαίτερα απαιτητική σχολή, όπως η ιατρική στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών με τις προπονήσεις και τον πρωταθλητισμό, αλλά και τον αθλητισμό γενικότερα;

«Σίγουρα δεν είναι κάτι εύκολο. Σίγουρα απαιτεί πολύ καλό προγραμματισμό και οργάνωση του χρόνου. Να πω την αλήθεια, δεν προλαβαίνω να είμαι όσο συνεπής θα ήθελα στη σχολή μου, με την έννοια ότι καθημερινά υπάρχουν πολύωρες παρακολουθήσεις διαλέξεων και εργαστήρια.

Δεν μπορώ να είμαι παρούσα σε όλα, αλλά το κυνηγάω όσο μπορώ για να κάνω το καλύτερο δυνατόν. Διαβάζω από το σπίτι, μέσω υπολογιστή και ευτυχώς υπάρχει και το e-class. Τώρα που συνέπεσε η εξεταστική με τα Πανελλήνια πρωταθλήματα ζορίστηκα αρκετά, έχω καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια και ελπίζω να ανταμειφθώ γι’αυτό».

 

- Ποιος είναι ο στόχος σου για τα επόμενα χρόνια; Υπάρχει στο μυαλό σου ο στίβος, η ιατρική ή και τα δύο μαζί;

«Αυτή τη στιγμή προτεραιότητά μου είναι ο αθλητισμός, και αυτό γιατί όλα τα προηγούμενα χρόνια ήμουν πρώτα μαθήτρια και μετά αθλήτρια. Τώρα που μου έχει δοθεί η ευκαιρία εδώ στην Αθήνα, θα ήθελα να κάνω την προσπάθειά μου, να δώσω μεγαλύτερη έμφαση σε αυτό. Σίγουρα δεν αφήνω σε δεύτερη μοίρα τη σχολή, θα κυνηγήσω όσο το δυνατόν περισσότερο μπορώ να είμαι το ίδιο καλή και στα δύο, δίνοντας λίγο περισσότερο βάση στις προπονήσεις».

Το μπαλέτο και η ενασχόληση με τον στίβο σε «μεγάλη» ηλικία

- Τι ήταν αυτό που σε έκανε να ξεκινήσεις να ασχολείσαι με τον αθλητισμό; Ποια ήταν τα πρώτα σου βήματα και γιατί επέλεξες τον στίβο;

«Είχα μεγάλη παρότρυνση από την οικογένειά μου να πω την αλήθεια. Από μικρή είχα τα σωματικά προσόντα με δεδομένο ότι ήμουν σχετικά ψηλή και δυνατή – αδύνατη. Είχα τη σωματοδομή που θα μπορούσε με την κατάλληλη προπόνηση να κάνει κάτι καλό. Με τη σωστή καθοδήγηση του κυρίου Παράσχου Κανλή κατάφερα να έχω τις πρώτες μου διακρίσεις και να αγωνίζομαι σε υψηλό επίπεδο στις μικρές ηλικίες. Ξεκίνησα σχετικά μεγάλη, στο γυμνάσιο.

Εγώ έκανα μπαλέτο πιο πριν. Δεν είχα σχέση με τον στίβο. Σαν κοριτσάκι ήμουν πιο πολύ στον χορό, αλλά στη συνέχεια ήρθαν οι πρώτες επιτυχίες και παρότι δεν το είχα δει στην αρχή σοβαρά, είδα ότι με λίγη δουλειά υπήρχαν διακρίσεις, έστω και σε τοπικό επίπεδο. Πήρα ώθηση να συνεχίσω και το έκανα».

«Πρέπει να αποβάλλεις τις αρνητικές σκέψεις όταν τρέχεις – Δελεαστική σκέψη τα 400 και 800 μέτρα»

- Τι σκέφτεσαι όταν τρέχεις; Υπάρχει κάτι που βρίσκεται στο μυαλό σου εκείνη τη στιγμή;

«Πολλές φορές σκέφτομαι στους αγώνες. Ειδικά όταν τρέχω στα 5 χιλιόμετρα, που είναι η δεύτερη μεγαλύτερη απόσταση του σταδίου. Περνούν διάφορα πράγματα από το μυαλό μου. Αρκετές φορές περνούν και αρνητικές σκέψεις όταν τρέχω από το μυαλό μου. Ότι για παράδειγμα πρέπει να κρατήσω δυνάμεις για να είμαι δυνατή και στο τέλος. Καμιά φορά όταν δεν αισθάνομαι τόσο καλά σκέφτομαι τι έκανα λάθος τις προηγούμενες ημέρες στην προετοιμασία και δεν είμαι στην καλύτερη δυνατή κατάσταση. Συνήθως όλες αυτές οι σκέψεις έρχονται στο νεκρό σημείο του αγώνα, εκεί που χρειάζεται λίγη υπομονή παραπάνω για να αντέξεις.

Για παράδειγμα, τώρα στον αγώνα στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα μετά το τρίτο χιλιόμετρο αισθάνθηκα να μην είμαι τόσο άνετη, αισθάνθηκα λίγο σφιγμένη. Είναι όμως κάποια μέτρα που πρέπει να κάνεις υπομονή. Νομίζω ότι όταν περάσει αυτό το σημείο είναι πιο εύκολα τα πράγματα και μπορείς να δώσεις καλύτερο ρυθμό, και να αποβάλλεις τις αρνητικές σκέψεις»

- Έχει μπει ποτέ στο μυαλό σου η σκέψη να τρέξεις σε διαφορετικές αποστάσεις; Μεγαλύτερες ή μικρότερες;

«Έχει περάσει από το μυαλό μου να τρέχω μικρότερες αποστάσεις, 400 και 800 μέτρα, επειδή ξεκίνησα από τέτοιες αποστάσεις. Ξεκίνησα από πιο μικρές αποστάσεις στα πρώτα μου βήματα και πάντα μου άρεσε η ιδέα του να τρέξω ένα 400άρι ή ένα 800άρι και να μην χρειάζεται να καταθέσω όλα τα ψυχικά αποθέματα που απαιτούν τα 5 και τα 3 χιλιόμετρα.

Είναι μία δελεαστική σκέψη. Όσο ήμουν και πιο μικρή και δεν έκανα τόσο πολλά χιλιόμετρα ήμουν πιο εκρηκτική. Θα ήθελα να κάνω τα 800 μέτρα ως κύριο αγώνισμα και να διατηρηθώ σε αυτό, να μην ανέβω μέτρα. Πρέπει όμως να σκεφτόμαστε σε τι είμαστε καλύτεροι και όχι τι μας αρέσει απαραίτητα στον στίβο».

 

- Είδαμε την Άννα Βασιλείου ότι νίκησε στον μαραθώνιο των Χανίων, στην πρώτη της προσπάθεια στην συγκεκριμένη απόσταση…

«Αυτό ήταν ένα παράδειγμα δύναμης ψυχής γιατί όταν έχεις συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια να τρέχεις στις μικτές αποστάσεις, είναι πολύ δύσκολο να πεις ότι θα προετοιμαστείς για έναν μαραθώνιο. Ειδικά όταν δεν έχεις την βάση των πολλών χιλιομέτρων και της αερόβιας ικανότητας. Από ότι μας απέδειξε και η Άννα όμως, τίποτα δεν είναι αδύνατο. Να πω την αλήθεια, τον μαραθώνιο δεν τον σκέφτομαι, ίσως στο μέλλον, δεν ξέρω».

Το εβδομαδιαίο πρόγραμμα προπονήσεων της Μαρίας Κάσσου

- Τι περιλαμβάνει για εσένα μία τυπική εβδομάδα προπονήσεων;

«Συνήθως υπάρχει ένα μοτίβο που επαναλαμβάνεται στις προπονήσεις, εξαρτάται όμως βέβαια και από την προπονητική περίοδο. Υπάρχει μία βάση που ακολουθούμε. Συνήθως την Δευτέρα κάνουμε ενδυνάμωση στο γυμναστήριο το απόγευμα μαζί με μία πρωινή προπόνηση λίγων χιλιομέτρων, 6 με 8 για ξεμούδιασμα.

Τις Τρίτες βάζουμε τη δυνατή προπόνηση, μία διαλειμματική. Τις Τετάρτες μπορεί να κάνουνε ένα συνεχόμενο τρέξιμο, μία ώρα ή 12 χιλιόμετρα. Την Πέμπτη ίσως κάνουμε κάτι σε ένα συνεχόμενο τρέξιμο σε συνδυασμό με αλτικές ασκήσεις ή διάφορες ασκήσεις κινητικότητας, γιατί δίνουμε αρκετή βάση και σε αυτό. Παρασκευή είναι το δεύτερο δυνατό πρόγραμμα της εβδομάδας, σε γενικές γραμμές γιατί αυτό εξαρτάται και από τους αγώνες και την περίοδο που διανύουμε.

Το Σάββατο έχουμε συνήθως ένα αργό τρέξιμο για αποκατάσταση από το πρόγραμμα της Παρασκευής σε συνδυασμό πάλι με κάποιες ασκήσεις με εμπόδια ή medicine ball. Για να βελτιώσουμε κινητικότητα, αλτικότητα και δύναμη. Την Κυριακή είναι το μεγάλο συνεχόμενο της εβδομάδας, στα 15 με 18 χιλιόμετρα. Ίσως περιλαμβάνει και κάποιες εναλλαγές ρυθμού μέσα η προπόνηση της Κυριακής που βοηθούν πολύ να δουλευτεί το αναερόβιο κατώφλι».

«Οικογένεια ο Πανναξιακός – Ευγνώμων για τον Σταύρο Καρρέ»

- Μίλησε μου για τον σύλλογό σου, τον Πανναξιακό

«Είμαι πολύ ευχαριστημένη για τον τρόπο που με έχουν δεχθεί οι άνθρωποι του συλλόγου, παρότι που δεν κατάγομαι από τη Νάξο, με έχουν αγκαλιάσει. Είμαι μέλος μίας οικογένειας και είναι πάρα πολύ σημαντικό αυτό για έναν αθλητή γιατί ξέρει ότι ακόμα και όταν δεν θα υπάρξουν τόσο καλές στιγμές και επιτυχίες, θα έχει δίπλα του ανθρώπους που θα τον στηρίξουν ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Νιώθω πολύ τυχερή που είμαι σε αυτό το σωματείο».

- Ποια είναι η σχέση σου με τον προπονητή σου, Σταύρο Καρρέ;

«Τι να πω για τον κύριο Καρρέ. Με παρέλαβε από μία χρονιά που έδινα πανελλαδικές εξετάσεις, είχα αφήσει σε δεύτερη μοίρα τον αθλητισμό και μέσα σε λιγότερο από έναν χρόνο να κυνηγάω επιδόσεις που μου δίνουν εισιτήριο για παγκόσμια πρωταθλήματα, είναι μέσα στις καλύτερες επιδόσεις στην ηλικία μου στην Ευρώπη και είμαι πραγματικά ευγνώμων γι’αυτό.

Όχι μόνο επειδή με καθοδηγεί κατάλληλα προπονητικά, αλλά είναι δίπλα μου και σαν άνθρωπος. Ξέρω ότι μπορώ να στραφώ σε εκείνον για οτιδήποτε πρόβλημα έχω, είτε σε προσωπικό, είτε σε αθλητικό επίπεδο και μπορώ να μοιραστώ μαζί του τους προβληματισμούς μου».

«Όταν ανεβαίνεις στο πρώτο σκαλί του βάθρου το συναίσθημα είναι απερίγραπτο»

- Ποια θεωρείς μέχρι στιγμής κορυφαία και ποια χειρότερη στιγμή στην πορεία σου στον αθλητισμό; Έχεις ξεχωρίσει κάποιες τέτοιες στιγμές;

«Είμαι ανάμεσα σε δύο στιγμές για την καλύτερη. Η μία είναι το Πανελλήνιο ρεκόρ που έκανα στον κλειστό στίβο σίγουρα. Το 9:31.16 στον Φεβρουάριο στο Πανελλήνιο κλειστού, και η δεύτερη είναι η νίκη μου στο Πανελλήνιο στην Θεσσαλονίκη. Από τη μία έχουμε μία μεγάλη νίκη, όταν ανεβαίνεις στο πρώτο σκαλί του βάθρου το συναίσθημα είναι απερίγραπτο και από την άλλη έχουμε την χαρά μίας μεγάλης επίδοσης και ενός πανελληνίου ρεκόρ. Τα βάζω στην ίδια θέση αυτά τα δύο.

Όσον αφορά την χειρότερη στιγμή, δεν μπορώ να πω ότι είχα άτυχες στιγμές στους αγώνες μου. Μέχρι στιγμής μου έχουν πάει όλα δεξιά. Ήμουν τυχερή σε αυτό. Μία ίσως… μαύρη στιγμή μου ήταν στο Ευρωπαϊκό Ανωμάλου φέτος στο Δουβλίνο, που ενώ είχα πλασαριστεί πάρα πολύ καλά στην κατάταξη είχα την ατυχία και μία αθλήτρια με πάτησε από πίσω και μου έφυγε το παπούτσι, κάτι το οποίο θεωρώ ότι μου κόστισε τουλάχιστον 10 θέσεις στην τελική κατάταξη.

 

Έπεσα πολύ ψυχολογικά, γιατί το να σταματάς για περίπου μισό λεπτό να βάλεις το παπούτσι σου είναι δύσκολο και δεν μπορείς να ξαναμπείς στον ρυθμό του αγώνα. Και πάλι όμως δεν ήταν άσχημος ο αγώνας γιατί παρά την ατυχία μου πλασαρίστηκα αξιοπρεπώς και ευτυχώς δεν τραυματίστηκα, γιατί το σημαντικό είναι να είμαστε υγιείς».

- Ποιο είναι το μεγαλύτερό σου όνειρο όσον αφορά τον αθλητισμό και τον στίβο;

«Είναι λίγο κλασικό, αλλά νομίζω ότι η μεγαλύτερή μου φιλοδοξία αυτή τη στιγμή είναι να βρεθώ σε μία Ολυμπιάδα. Έστω και για μία απλή συμμετοχή, διάκριση δεν το συζητώ καν, είναι κάτι ανέλπιστα δύσκολο. Μόνο και μόνο η συμμετοχή έχει τεράστια αξία και αξίζει κανείς να αφιερώσει πολύ κόπο και να κάνει θυσίες για να έχει μία τέτοια εμπειρία».

- Θα ήθελες να στείλεις ένα μήνυμα σε όλους όσους σε στηρίζουν;

«Εάν οι γονείς μου και γενικότερα η οικογένειά μου δεν ήταν τόσο υποστηρικτικοί σε όλο αυτό τον αγώνα, πραγματικά δεν ξέρω ποια θα ήταν η εξέλιξή μου. Νομίζω ότι η συνδρομή των γονιών μου ήταν καταλυτική για όλες τις επιτυχίες που έχουν έρθει και ό,τι έρθει στο μέλλον. Θέλω να τους ευχαριστήσω και δημόσια, γιατί καμιά φορά πρέπει να λέμε ευχαριστώ στους ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα μας και μας στηρίζουν.

Θέλω επίσης να ευχαριστήσω και τους χορηγούς μου. Τη Saucony φυσικά, που με έβαλε πριν από λίγους μήνες στην οικογένειά της και με έχει βοηθήσει πάρα πολύ σε όλα τα επίπεδα. Και όσον αφορά τον αθλητικό μου εξοπλισμό, αλλά και στην προβολή, με προωθεί. Ειδικά ο κύριος Αυγέρης με τον οποίο έχουμε και μία πιο προσωπική σχέση.

Και η Health Kinetix που μου παρέχει τα συμπληρώματά μου, που είναι επίσης ένα πολύ σημαντικό κομμάτι για έναν αθλητή. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους ανθρώπους που με στηρίζουν».