Υπάρχουν πολλοί δρομείς, οι οποίοι για διάφορους λόγους που προτιμούν τις νυχτερινές προπονήσεις έναντι των πρωινών.

Το τρέξιμο στο σκοτάδι έχει ένα επιπλέον πλεονέκτημα, «συνοδεύεται» και από ένα παράξενο φαινόμενο που παρατηρούν οι περισσότεροι δρομείς, την αίσθηση ότι κινήστε πιο γρήγορα. Φυσικά αυτό δεν ισχύει, καθώς στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει είναι ότι κατά το σκοτάδι ο εγκέφαλος μας λαμβάνει λιγότερες πληροφορίες σχετικά με τις χωρικές συνθήκες και η αντίληψή μας για το ρυθμό τρεξίματος αλλάζει. Έτσι κάποιες φορές αισθανόμαστε ότι τρέχουμε πιο γρήγορα απ’ ότι στην πραγματικότητα. 

Η επιρροή οπτικής ροής αλλάζει ανάλογα την αντιληπτή μας ικανότητα, η οποία σχετίζεται με το πόσο νιώθουμε ότι εργαζόμαστε πάνω σε κάτι ενώ στην πραγματικότητα αυτή η προσπάθεια είναι διαφορετική. Κατά αυτόν τον τρόπο η οπτική ροή δημιουργεί μια αντίληψη της κίνησης σε σχέση με το περιβάλλον μας. Εάν το περιβάλλον μας «κινείται» γρήγορα θεωρούμε ότι κι εμείς έχουμε έναν πιο γρήγορο ρυθμό ακόμη και αν αυτό δεν ισχύει.

Αυτό το ιδιαίτερο φαινόμενο μπορεί να συμβεί και τη νύχτα. Επειδή δεν μπορούμε να διακρίνουμε τα διάφορα αντικείμενα παρά μόνο όταν είναι πολύ κοντά μας, θεωρούμε ότι τρέχουμε γρηγορότερα. Αν λοιπόν θεωρείτε ότι κάνατε μια γρήγορη κούρσα θα ανακαλύψετε με βάση το χρόνο σας ότι ήταν ο φυσιολογικός σας ρυθμός και απλά πέσατε στην παγίδα της επιρροής της οπτικής ροής. 

Η οπτική ροή μπορεί να αλλάξει ακόμη και την αντίληψη των δρομέων σχετικά με την απόσταση την οποία έχουν ακόμη να διανύσουν, όταν επιταχύνεται η οπτική ροή ο δρομέας θεωρεί ότι έχει καλύψει μεγαλύτερη απόσταση απ’ ότι έχετε καλύψει στην πραγματικότητα. Αντίθετα όταν η οπτική ροή επιβραδύνεται ενδέχεται να θεωρείτε ότι η κούρσα σας θα αργήσει να φτάσει στο τέλος της.

Το φαινόμενο, ότι οι προπονήσεις στο σκοτάδι έχουν γρηγορότερο ρυθμό σε σύγκριση με τις πιο «αργές» κούρσες της ημέρας, γίνεται ιδιαίτερα αισθητό κατά τις μέρες που επιστρέφει η θερινή ώρα.