Εκκίνηση με σύρσιμο των δακτύλων (το μπροστινό μέρος του αθλητικού παπουτσιού) στην πίστα: Ποιοι την χρησιμοποιούν και ποιοι εφαρμόζουν την κλασική εκκίνηση

 

Τα τελευταία 10-15 χρόνια οι κορυφαίοι άνδρες δρομείς ταχύτητας εφαρμόζουν στην εκκίνηση το σύρσιμο των δακτύλων στην πίστα κατά τον 1ο - 3o διασκελισμό. Αυτό συμβαίνει γιατί αυτοί οι αθλητές εφαρμόζουν χαμηλή γωνία ώθησης (περίπου 40-45°) και ταυτόχρονα μπορούν να παράγουν επαρκή προωθητική δύναμη. Με άλλα λόγια οι πρώτοι διασκελισμοί μετά την εκκίνηση γίνονται με το σώμα σε έντονη κλίση προς τα εμπρός. Αυτό επιτρέπει σε μεγαλύτερο ποσοστό την μεταφορά της δύναμης των ισχυρών μυών του ισχύου του αθλητή προς τα εμπρός αντί προς τα πάνω. Οι αθλητές κάνουν τα πρώτα βήματα να μοιάζουν με έμβολο και προοδευτικά “μεταβαίνουν” σε διασκελισμούς που είναι σαν κύκλος. Με αυτό τον τρόπο ο αθλητής επιταχύνει τον ρυθμό του διασκελισμού του, μειώνοντας τον χρόνο πτήσης στον αέρα, διατηρώντας παράλληλα τα πόδια κοντά στο έδαφος για μέγιστη επιτάχυνση. Ουσιαστικά με το τέλος της ώθησης με το πίσω σκέλος, αρχίζει η φάση στήριξης του μπροστινού σκέλους και αυτό βοηθά στη διατήρηση-βελτίωση της ισχύος.

Το σύρσιμο των δακτύλων δεν είναι απαραίτητα μια συνειδητή τεχνική, αλλά προκύπτει φυσικά λόγω της χαμηλής γωνίας του σώματος και της μηχανικής της επιτάχυνσης. Όταν γίνεται σωστά, μπορεί να συμβάλλει στην καλύτερη μετάβαση από την εκκίνηση στην επιτάχυνση. Υπάρχουν εξαιρετικά επιτυχημένοι σπρίντερ που σέρνουν τα δάχτυλα των ποδιών, αλλά και σπουδαίοι σπρίντερ που δεν το κάνουν. Προτείνω να εστιάσετε σε αυτό που έχει νόημα από μηχανική άποψη, σε συνδυασμό με την ισχύ του αθλητή, με στόχο να επιταχύνετε αποτελεσματικά και αποδοτικά.

Αντίθετα σε νέους δρομείς ταχύτητας ή αθλητές χαμηλού επιπέδου, το σύρσιμο των δακτύλων στην εκκίνηση μπορεί να είναι περισσότερο προβληματικό παρά αποδοτικό, κυρίως λόγω του χαμηλότερου επιπέδου δύναμης και ισχύος. Δηλαδή οι αρχάριοι ή οι δρομείς χαμηλότερου επιπέδου δεν έχουν την απαιτούμενη ισχύ για να εκμεταλλευτούν αυτή την τεχνική, με αποτέλεσμα το σύρσιμο των δακτύλων να επιβραδύνει αντί να βελτιώσει την επιτάχυνση.

Αυτό σημαίνει ότι οι νεαροί αθλητές θα πρέπει να εκκινούν από πιο μεγάλη γωνία (50-60ο) και να σηκώνονται πιο γρήγορα. Αυτό το στοιχείο αποτελεί ευνοϊκότερη προϋπόθεση για την αύξηση του μήκους διασκελισμού και είναι θετικό ειδικά σε αρχάριους αθλητές γιατί έτσι είναι ευκολότερες οι συνθήκες επιτάχυνσης.

 

Οι νέοι δρομείς ταχύτητας αντί να προσπαθούν να μιμηθούν το σύρσιμο των δακτύλων πρέπει να επικεντρωθούν στην σωστή τοποθέτηση του σώματος στην εκκίνηση (κλίση προς τα εμπρός, αλλά χωρίς υπερβολική πτώση). Διπλή ώθηση στον βατήρα (πρώτα σπρώχνω-ωθώ και μετά αρχίζει το τρέξιμο) με πλήρη έκταση των γονάτων και των ισχίων. Διαχρονικά θα γίνεται ενδυνάμωση μέσω ασκήσεων ισχύος (με βάρη, με πλειομετρικές ασκήσεις, με ανηφόρες, με τράβηγμα αντίστασης έλκυθρο).

Τέλος σημειώνω ότι ενώ η τεχνική με το σύρσιμο των δακτύλων έχει αποδειχθεί χρήσιμη σε πολλούς άνδρες δρομείς, οι κορυφαίες γυναίκες σπρίντερ δεν την υιοθετούν λόγω διαφοράς στη μυϊκή δύναμη, τη γωνία εκκίνησης, τη μηχανική του διασκελισμού και τον πιθανό κίνδυνο αστάθειας. Ωστόσο, υπάρχουν εξαιρέσεις και κάθε αθλητής επιλέγει αυτό που λειτουργεί καλύτερα για το σώμα του και το στυλ του τρεξίματός του.