Στην περυσινή πρώτη συμμετοχή της στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας έδειξε απλά της προθέσεις της. Τρέχοντας για πρώτη φορά την απόσταση των 42.195μ. και χωρίς να έχει κάνει σωστή προετοιμασία λόγω του προβλήματος υγείας που αντιμετωπίζει (πάσχει από μυελοειδές καρκίνο) κατάφερε να τερματίσει 3^η κάνοντας τους πάντες να αναζητούν πληροφορίες γι’ αυτή. Η Βασιλική Κωνσταντινοπούλου στον ένα χρόνο που μεσολάβησε δούλεψε σκληρά, θυσίασε τις διακοπές της για να πάει για προετοιμασία στο Καρπενήσι και κατάφερε κάτι που για άλλους μοιάζει όνειρο ζωής: πέρασε πρώτη τη γραμμή του τερματισμούς στο Καλλιμάρμαρο και κέρδισε δικαιωματικά τον τίτλο της νικήτριας στον 39^ο Αυθεντικό Μαραθώνιο.

 

Η τεράστια προσπάθεια που κατέβαλε ανταμείφθηκε με μία νίκη. Το φιλί της στην κορδέλα ήταν η αποτύπωση των δικών της συναισθημάτων δευτερόλεπτα μετά τον τερματισμό της. Μάλιστα αυτή ήταν η πιο δυνατή στιγμή για την ίδια, όπως εξομολογήθηκε μιλώντας στο Runbeat.

Η κουβέντα μας με την Βασιλική Κωνσταντινοπούλου ξεκίνησε με το πόσο διαφορετικός ήταν ο φετινός Μαραθώνιος σε σχέση με πέρυσι. «Ήταν τελείως διαφορετικός», μας είπε αρχικά και εξήγησε: «Εγώ είχα διαφορετική ψυχολογία στην εκκίνηση. Στον πρώτο μου μαραθώνιο δεν είχα επίγνωση του τι θα αντιμετωπίσω μετά τον μαραθώνιο ή στα τελευταία χιλιόμετρα με την κούραση που θα έχω. Τότε η άγνοια μου βγήκε σε καλό και τώρα η εμπειρία επίσης μου βγήκε σε καλό καθώς ήμουν καλύτερα προετοιμασμένη. Ένιωθα σίγουρη όχι με την έννοια ότι θα κερδίσω ή ότι θα κάνω ρεκόρ γιατί γι’ αυτό δεν μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος σε έναν μαραθώνιο. Ήμουν σίγουρη για την προπόνηση που είχα στα πόδια μου και για την τακτική που θα ακολουθήσω».

-Είχε αλλάξει η προετοιμασία σου σε σχέση με πέρυσι;

«Πέρυσι έκανα δέκα χιλιόμετρα την μέρα και εάν γιατί είχα να αντιμετωπίσω και τα προβλήματα υγείας. Είχα και άλλα στο μυαλό μου. Τώρα έκανα πολύ καλή προετοιμασία. Θυσιάσαμε ακόμα και τις διακοπές μας πηγαίνοντας στο Καρπενήσι για προετοιμασία. Πήγαμε οικογενειακά εκεί. Έκανα διπλές προπονήσεις, αφιέρωσα πιο πολλές ώρες στην προπόνηση. Έκανα δυνατές προπονήσεις γιατί ένιωσα ότι αντέχω».

-Δεν υπήρξε κάποιο απρόοπτο με την υγεία σου, όλα κύλησαν καλά;

«Ήμουν μπροστά σε αυτό. Εφόσον κάνω εξετάσεις κάθε τρεις μήνες είμαι ουσιαστικά μπροστά από το πρόβλημα (σ.σ. ο μυελοειδής καρκίνος μπορεί να επανεμφανιστεί ανά πάσα στιγμή). Οπότε δε φοβήθηκα για κάτι καθώς το τσέκαρα συχνά».

 -Μπαίνοντας στο Καλλιμάρμαρο οι σκέψεις ποιες ήταν;

«Αχ η κορδέλα είναι ακόμα στη θέση της. Αστειεύομαι… Μπαίνοντας στην τελική ευθεία είχα παρά πολλές κράμπες οπότε η μόνη μου σκέψη ήταν να τερματίσω. Με κοιτούσε από την τηλεόραση ο μικρούλης μου και ήθελα να με δει να τερματίζω. Εκτός από τον μικρούλη μου με περίμενε και ο μεγάλος μου στον τερματισμό. Οπότε είχα στο μυαλό μου να μείνω σε αυτό το ρυθμό και να τερματίσω γιατί παραπάνω δεν μπορούσα να τρέξω λόγω των κραμπών».

-Τι ήταν αυτό που σε ώθησε να συμμετάσχεις και φέτος στον ΑΜΑ;

«Μία φορά εάν κάνεις μαραθώνιο δεν υπάρχει περίπτωση να μην το ξανακάνεις. Είναι πολύ ωραίο, είναι εθισμός να ανακαλύπτεις τα όριά σου κάθε φορά. Γι’ αυτό πήρα μέρος για δεύτερη φορά. Εκτός από αυτό είχα και την επιτυχία της πρώτης φορά με την κατάκτηση της 3ης θέσης που μου έδινε κουράγιο».

-Είχες στο μυαλό σου ότι μπορεί να κερδίσεις;

«Όχι. Είχα ως στόχο την ατομική μου επίδοση. Δεν είναι εύκολο να πηγαίνεις στην εκκίνηση σε έναν μαραθώνιο και να λες “θα κερδίσω” γιατί ένας αγώνας είναι για όλους. Οπότε είχα στο μυαλό μου την τακτική που θέλω να κάνω και να είμαι εγώ όσο μπορώ καλά με το αρχικό μου πλάνο.

Ούτε τώρα που κέρδισα αλλάζει το σκεπτικό μου γιατί μία νίκη είναι μία νίκη. Δε σημαίνει ότι επειδή κέρδισα φέτος θα κερδίζω κάθε χρόνο. Είναι απλά μία νίκη».

-Ποιες ήταν οι πιο δύσκολες στιγμές στον αγώνα;

«Δεν αισθάνθηκα κάποια δύσκολη στιγμή γιατί το πήγα πολύ συντηρητικά σε σχέση με το πλάνο που είχα στο μυαλό μου αρχικά. Δυσφορία αισθάνθηκα μόνο στα τελευταία δύο χιλιόμετρα που είχα αφυδατωθεί από την πολλή ζέστη και δεν έβρισκα τους ηλεκτρολύτες μου και δεν μπορούσα να τους πάρω. Είχα αφυδατωθεί. Έπινα μόνο νερό, αλλά το νερό δεν είναι πάντα η καλύτερη επιλογή γιατί δεν αναπληρώνει εξίσου καλά τα υγρά σε σχέση με τους ηλεκτρολύτες. Έτσι ήρθαν οι κράμπες και αυτό δε μου επέτρεπε να ανεβάσω το ρυθμό μου. Είχε πολλή ζέστη και σίγουρα ήταν πιο δύσκολο για όσους έκανα λάθος διαχείριση.

Εγώ πήρα απόφαση να αλλάξω τακτική από την εκκίνηση, μόλις είδα τον καιρό. Όταν ξεκινήσαμε ήταν 15 βαθμούς κελσίου και θα ανέβαινε στους 22 μέχρι να τερματίσουμε.

Ήταν κάτι που το επέβαλε η κοινή λογική. Το συζήτησα με τον προπονητή μου και μου είπε κι εκείνος να πάω πιο συντηρητικά».

-Η πιο όμορφη στιγμή στον αγώνα ποια ήταν;

«Όταν έπιασα την κορδέλα και τη φίλησα. Της το χρωστούσα αυτό το φιλί».

-Ήταν φέτος κάποιος δίπλα σου να σε ωθήσει, όπως πέρυσι η Σόνια Τσεκίνη;

«Όχι δεν ήταν. Βέβαια στη διάρκεια του αγώνα είχα παρέα ένα παιδί που έτρεχε για πρώτη φορά και είναι από ένα σύλλογο της Θεσσαλονίκης. Εκείνος ήρθε μαζί μου. Του έδινα συμβουλές για το πώς πρέπει να κινηθεί. Να πιεί το νερό του γιατί δεν ήξερε ότι υπήρχαν δεξιά και αριστερά νερά. Του έδινα συμβουλές τελικά κάποια στιγμή σταμάτησε για λίγο, ξεκουράστηκε και μετά συνέχισε. Ήταν μία πολύ καλή παρέα για μένα. Μου έπαιρνε τις αρνητικές σκέψεις».

-Στο πλάνο δίπλα σου βρισκόταν ένας δρομέας πολύ ψηλός αυτό το αντιλήφθηκες;

«Τον είδα δίπλα μου και τρόμαξα. Σκέφτηκε εδώ βρήκε να έρθει είμαστε σαν το Δαβίδ και τον Γολιάθ …»

-Πλέον για σένα μπαίνει στόχος και κάποιος άλλος μαραθώνιος πέραν της Αθήνας. Το σκέφτεσαι λίγο πιο επαγγελματικά;

«Δυστυχώς δεν υπάρχει επαγγελματικός στίβος στην Ελλάδα αλλά θα ήθελα να δουλέψω πιο σκληρά. Αυτό που μου αρέσει στον μαραθώνιο είναι ότι ανακαλύπτεις συνεχώς τα όριά σου και μετά προσπαθείς να τα ξεπεράσεις. Σίγουρα θα ήθελα να τρέξω και σε κάποιο άλλο μαραθώνιο. Τώρα εάν θα είναι στην Ελλάδα ή το εξωτερικό δεν το ξέρω. Δεν έχουμε προγραμματίσει κάτι».

-Τι είναι αυτό που σου αφήνει αυτός ο μαραθώνιος;

«Κυκλοφορώ με το χαμόγελο της Τσοκόντα. Μου αφήνει τη χαρά σίγουρα. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψω πως αισθάνεται κάποιος όταν μπαίνει στο Καλλιμάρμαρο και βλέπει τον τερματισμό. Τι δέος αισθάνεται όταν μπαίνει να τερματίσει. Φανταστείτε πόσο πιο μεγάλο γίνεται αυτό το δέος όταν βλέπεις ότι τερματίζεις πρώτος. Είναι ένα σφίξιμο. Είναι απερίγραπτο, ονειρικό. Αυτό θα μου μείνει».

-Αυτή η νίκη αλλάζει κάτι στην καθημερινότητά σου;

«Επιστροφή στην πραγματικότητα που λένε. Όχι δεν έχει αλλάξει τίποτα. Μόνο ότι μιλάω συνέχεια. Μου κάνει παρατήρηση ο μικρός μου ότι μιλάω συνέχεια στο τηλέφωνο…».