Οι περισσότεροι θεωρούν δεδομένα όσα έχουν στην καθημερινότητά τους με αποτέλεσμα να τους είναι εξαιρετικά δύσκολο να προσαρμοστούν σε νέα δεδομένα που ενδεχομένως να προκύψουν. Παρόλα αυτά ανάλογα τον χαρακτήρα και τη βοήθεια που θα λάβουν από το περιβάλλον τους μπορούν να αλλάξουν ρότα στη ζωή τους και να πετύχουν πολλά και σημαντικά πράγματα.

Και σε αυτή την περίπτωση ο αθλητισμός μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο. Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά, όπως και η περίπτωση του Χρήστου Κορομηλά, ο οποίος έχασε ξαφνικά την όρασή του στα 45 του χρόνια και κλήθηκε να χτίσει από την αρχή ένα κόσμο με δυνατές βάσεις και θεμέλια ικανά να του επιτρέψουν να ζήσει μία πολύ καλή ζωή. Ο αθλητισμός και ο προπονητής του Γιώργος Γκούντας έπαιξαν καθοριστικό ρόλο όπως και η οικογένειά του.

«Ήταν σοκ γιατί το έπαθα μέσα σε τρεις μέρες. Παρασκευή μπήκα στο νοσοκομείο και Τρίτη δεν έβλεπα τίποτα. Μόλις άνοιξα τα μάτια μου και δεν έβλεπα άρχισα να ουρλιάζω “ανάψτε τα φώτα, ανάψτε τα φώτα”. Δεν μπορούσα να το πιστέψω και να το καταλάβω» εξομολογείται ο Χρήστος Κορομηλάς στο runbeat.gr.

«Ήταν κάτι έντονο, επιθετικό και γρήγορο»

Πλέον έχει αντίληψη φωτός, όμως βλέπει ελάχιστα. Παρόλα αυτά είναι ευγνώμον που μπορεί να δει έστω και σκιές. «Επειδή έχω φτάσει δύο φορές στην απόλυτη τύφλωση στην αρχή της περιπέτειάς μου μπορώ να καταλάβω τι είναι το απόλυτο σκοτάδι και αυτό το έστω και αμυδρό φως», τονίζει και ξετυλίγει το κουβάρι της περιπέτειάς του που του στέρησε την όραση, όμως τον γέμισε με απίστευτες δυνάμεις, τις οποίες χρησιμοποιεί και στην άθληση.

«Θέλω να λέω από πού προέκυψε η τύφλωσή μου για να καταλαβαίνουν οι άνθρωποι τι μπορεί να πάθουν στα καλά καθούμενα. Επειδή δε σκέφτεσαι, δεν ταξινομείς τα πράγματα. Εγώ το έπαθα από πτώση του ανοσοποιητικού μου από υπερβολικό στρες και στεναχώρια. Από επαγγελματικές και συναισθηματικές καταστάσεις. Ήρθαν όλα μαζί, άνθρωπος είμαι και λύγισα. Δεν έχεις πάντα την ίδια δύναμη και εάν σε πάρει από κάτω είναι δύσκολο. Έπεσε, λοιπόν, το ανοσοποιητικό μου, ξεκλείδωσε ένας ιός RP που έχουμε όλοι στον οργανισμό μας και εσωτερικά πήγε και προσέβαλλε οπτικά νεύρα και αμφιβληστροειδείς. Ήταν πάρα πολύ έντονο, επιθετικό και γρήγορο. Πρώτα έχασα την όραση μου και μετά από πέντε μέρες μου είπαν ότι είναι έρπης από τη βιοψία που μου είχαν κάνει».

Από εκείνη τη στιγμή για τον Χρήστο Κορομηλά η ζωή του άλλαξε άρδην. «Το πρώτο συναίσθημα ήταν η απόγνωση. Έχεις συνηθίσει να κάνεις τα πάντα, να δουλεύεις με έναν συγκεκριμένο τρόπο και ξαφνικά δεν μπορείς ούτε στην τουαλέτα να πας, απελπίζεσαι».

Οι πρώτες θετικές σκέψεις

Παρόλα αυτά ήδη από την πρώτη εβδομάδα νοσηλείας του άρχισε να διαπιστώνει ότι μπορεί να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. «Μέσα στην πρώτη εβδομάδα αυτό που με εντυπωσίασε από τον εαυτό μου και μου έδωσε ώθηση για τη συνέχεια ήταν το γεγονός ότι επειδή μου έβαζαν πολλούς ορούς είχα συχνοουρίες. Την ημέρα με βοηθούσαν οι δικοί μου άνθρωποι. Το βράδυ έπρεπε να ενημερώσω τις νοσοκόμες πατώντας ένα κουμπί. Αυτό το κουμπί όμως χάλασε ένα βράδυ κι έτσι σηκώθηκα μόνος μου πήρα στο στόμα τον ορό και μετρώντας τα κρεβάτια κατάφερα σιγά-σιγά και πήγα μόνος μου στην τουαλέτα. Αυτό μου έδειξε ότι μπορώ να κάνω πράγματα ότι έχω δυνάμεις και θα πρέπει απλά να τις χρησιμοποιήσω.

Αυτό ήταν το πρώτο που με έκανε να σκεφτώ πιο θετικά και το δεύτερο ήταν ότι υπάρχουν άνθρωποι τυφλοκουφοί. Δηλαδή που δεν ακούν και δε βλέπουν απολύτως τίποτα. Εκεί άρχισα να λέω υπάρχουν και χειρότερα. Δεν ήταν εύκολα, έκανα δύο χρόνια να συνέλθω. Με βοήθησε η οικογένειά μου, η μητέρα μου πάρα πολύ και η μετέπειτα γυναίκα μου. Όχι ότι ο πατέρας μου και η αδελφή μου δεν ήταν δίπλα μου, απλά ήταν πιο προστατευτικοί απέναντί μου και αυτό δεν είναι καλό σε τέτοιες περιπτώσεις».

Η δύναμη που πήρε μέσα από τον αθλητισμό

Πέραν της οικογένειάς του, όμως σημαντικό ρόλο να ανακτήσει την αυτοπεποίθησή του και να δει τα θετικά της ζωής αποτέλεσε ο αθλητισμός. «Μέχρι τα 20 μου χρόνια κολυμπούσα, έχω παίξει και πόλο τρία χρόνια, μετά δεν έκανα πολλά πράγματα. Ξαφνικά με την ακινησία και τα φάρμακα που έπαιρνα άρχισα να παχαίνω. Πήγαινα να περπατήσω 100 μέτρα και πόναγαν τα πόδια μου. Αποφάσισα ότι κάτι πρέπει να γίνει. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο πέραν από το να περπατήσω και να κολυμπήσω όπως μου είπαν οι γιατροί καθώς εκείνη την περίοδο είχα κάνει αρκετά χειρουργεία και δεν έπρεπε να έχω κραδασμούς και να βάζω δύναμη που θα πίεζε την κατάσταση στα μάτια μου καθώς μπορεί αυτό που έβλεπα να το έχανα. Είχα κάνει τρεις εγχειρίσεις και δύο φορές πειράματα βλαστοκυττάρων και κινδύνευα να χάσω αυτό που έβλεπα και δεν το ήθελα αυτό καθόλου. Οπότε ξεκίνησα σιγά-σιγά να κολυμπάω. Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολο γιατί δεν είχα και τη δύναμη. Για να κολυμπήσω 50 μέτρα μπορεί να σταμάταγα και 5 φορές. Τελικά τα κατάφερα και πήγαινα πιο καλά και μετά άλλαξα ομάδα και πήγα στον Ιωνά».

Οι άνθρωποι που του έδωσαν την απαραίτητη ώθηση

Κάπου εκεί ξεκίνησε το θαύμα για τον Χρήστο Κορομηλά και αυτό το οφείλει στον προπονητή και συνοδό του πλέον στις αθλητικές του δραστηριότητες.

«Στον Ιωνά προπονητής μου ήταν ο Γιώργος (σ.σ. Γκούντας), ο οποίος είναι πλέον φίλος μου ή πιο σωστά αδελφός μου. Άρχισε, λοιπόν,να μου λέει να πάμε στη θάλασσα. Ποια θάλασσα εγώ ούτε που το σκεφτόμουν. Πήγαμε μία φορά στη Βουλιαγμένη και για να κάνουμε 750 μέτρα μας πήρε μισή ώρα. Φοβήθηκα πάρα πολύ. Επειδή βλέπω μόνο σκιές έβλεπα από κάτω μου διάφορα και τρελαινόμουν γιατί σκεφτόμουν κάτι θα πεταχτεί και θα με φάει. Μετά άρχισε να μου λέει να τρέξουμε. Ούτε να το σκεφτώ δεν ήθελα στην αρχή όμως σιγά-σιγά ξεκινήσαμε το τρέξιμο (ο Γιώργος είναι ο συνοδός μου στους αγώνες ανοικτής θαλάσσης και στα τριάθλα. Στους αγώνες μέχρι ημιμαραθώνιο τους έχω κάνει με τη σύζυγό μου τη Μαρίνα)».

Η ζωή άρχισε σιγά-σιγά να αποκτά νόημα για τον Χρήστο Κορομηλά, ο οποίος εξομολογείται ότι «ο αθλητισμός μου δίνει αυτό που μου λείπει. Αυτή την ενέργεια την οποία είχα όταν έβλεπα. Πάντα είχα πολύ ενέργεια ως άνθρωπος. Μετά ήμουν ένας άνθρωπος αδρανής. Ουσιαστικά δεν είχα τίποτε άλλο να κάνω παρά μόνο να ακούω ακουστικά βιβλία ή ραδιόφωνο. Δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο στην αρχή. Ξαφνικά ο Γιώργος άρχισε να μου προτείνει πράγματα που με εντυπωσίαζαν και με ιντρίγκαραν και τα οποία παράλληλα τα φοβόμουν πολύ. Ο Γιώργος με τον τρόπο του με έκανε να υπερβάλω. Όχι να υπερβάλω, να ξεπερνώ τις φοβίες μου και τελικά βρεθήκαμε να κάνουμε ακόμα και μαραθώνιο. Το 2019 τρέξαμε στον κλασικό μαραθώνιο, ενώ έχουμε συμμετάσχει σε πολλούς αγώνες τριάθλου, αλλά και στο Navarino Challengeπέρυσι στο Κόστα Ναβαρίνο».

Ο Γιώργος Γκούντας αποτέλεσε για τον Χρήστο Κορομηλά αυτό που λέμε «ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση». Του έδωσε την ώθηση που χρειαζόταν για να πιστέψει στον εαυτό του. «Με την πίεση και την υπερβολική προσπάθεια του Γιώργου έκανα πράγματα που δεν μπορούσα ούτε καν να διανοηθώ. Ο Γιώργος πίστευε στις δυνάμεις μου, εγώ δεν μπορούσα να πιστέψω σε μένα. Με τον τρόπο του με καθοδηγούσε και πάντα με προστάτευε».

Εάν ζητήσεις βοήθεια θα τη λάβεις

Ο Χρήστος Κορομηλάς πέρασε αρκετά δύσκολα με τα νέα δεδομένα στη ζωή του, όμως είχε το σθένος και τη δύναμη να βελτιώσει την καθημερινότητά του και να κάνει πράγματα που ούτε φανταζόταν.

«Από την εμπειρία μου στο δρόμο βλέπω ότι οι άνθρωποι στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι καλοί. Γιατί στα 12 χρόνια που δε βλέπω υπήρξαν πολύ λίγοι άνθρωποι που μου φέρθηκαν άσχημα. Υπάρχει, ωστόσο, ένα πρόβλημα ότι πολλοί δεν ξέρουν πώς να σε βοηθήσουν. Αλλά εκεί πρέπει να μπαίνεις εσύ στη μέση και να τους εξηγείς. Θα σου πω ένα παράδειγμα. Όταν μπαίνω στο μετρό ή στο λεωφορείο πάντα θα βρεθεί κάποιος να πει “ελάτε να καθίσετε”. Εγώ από τη φωνή που ακούω καταλαβαίνω προς τα πού θα πρέπει να κινηθώ, αλλά δεν μπορώ να πάω. Οι περισσότεροι τυφλοί τσαντίζονται. Εγώ πάλι θα πω στον άνθρωπο “σας ευχαριστώ πολύ μπορείτε να με πιάσετε από το χέρι και να βάλετε την παλάμη μου στην πλάτη της καρέκλας;”. Έτσι εγώ μπορώ να ξέρω που να καθίσω. Αυτό όταν το λες στον άλλο ευγενικά το κάνει. Και παράλληλα μαθαίνει τον τρόπο που μπορεί να σε βοηθήσει. Επίσης το ακούνε και άλλοι 10 γύρω-γύρω και αυτόματα το μαθαίνουν 150 γιατί αυτό μεταφέρεται από στόμα σε στόμα».

Δύσκολη η αποδοχή, σημαντικό ρόλο η οικογένεια

Το δύσκολο κομμάτι έγκειται στο πόσο εύκολα ή δύσκολα ο παθόν θα αποδεχτεί τη νέα πραγματικότητα. «Το πόσο εύκολα θα αποδεχτεί κάποιος την αναπηρία του εξαρτάται πρωτίστως από τον ίδιο, αλλά και από το περιβάλλον του. Ειδικά αυτοί που σε αγαπάνε πάρα πολύ είναι απόλυτα προστατευτικοί. Αλλά πρέπει και να σε καθοδηγήσουν. Πρέπει να σε κλωτσήσουν, πρέπει να σκεφτούν τι να κάνουν για σένα. Θα σου πω δύο παραδείγματα. Όταν μάθαινα το μπαστούνι κινητικότητας μου είχε πει η δασκάλα μου ότι θα μου πει πότε θα είμαι έτοιμος να βγω από το σπίτι μόνος μου. Εγώ σε μία φάση που είχα βαρεθεί, λέω στη μάνα μου, τότε ήμουν ανύπαντρος, “μαμά πάω για καφέ”. Μου λέει “ναι δύο λεπτά να αλλάξω και φύγαμε”. Της λέω “θα πάω μόνος μου”. “Γιατί”, μου λέει,“σου είπε η δασκάλα σου ότι μπορείς;”. Της λέω “ναι”. Βγαίνω λοιπόν στο δρόμο και παρότι ήταν πολύ απλή η διαδρομή μέχρι να φτάσω στην καφετέρια που ήθελα να πάω ήταν το χειρότερο πράγμα που έχω περάσει στη ζωή μου. Γιατί άλλο να έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου να είσαι σίγουρος ότι εάν πάει κάτι στραβά θα σε βοηθήσει και άλλο να ξέρεις ότι είσαι μόνος σου. Αυτή την απόσταση που τώρα την κάνω σε 6-7 λεπτά τότε την έκανα σε μισή ώρα. Φτάνω με τα χίλια ζόρια και καταϊδρωμένος στην καφετέρια και με το που μπαίνω μέσα με φωνάζουν οι φίλοι μου και γεμάτος χαρά τους λέω “ ήρθα μόνος μου”. Και γυρνά ένας φίλος μου και μου λέει “ποιο κοροϊδεύεις αφού η μάνα σου ήταν από πίσω σου”. Η μάνα μου ήρθε να κοιτάξει για να επέμβει εφόσον υπάρξει πρόβλημα. Δε με βοήθησε όμως στην πρώτη αναποδιά που προέκυψε και δεν κατάλαβα καν ότι με ακολουθούσε.

Το δεύτερο περιστατικό αφορά τη γυναίκα μου, η οποία δούλευε σ’ ένα πολυκατάστημα τότε και ήταν η αφορμή να μάθω να χρησιμοποιώ το μπαστούνι γιατί μέχρι τότε δεν ήθελα γιατί δεν ήθελα να με βλέπουν στο δρόμο και να με λυπούνται. Μου έλεγε “εδώ δουλεύει μία κοπέλα που έρχεται και την παίρνει κάποιος, δεν ξέρω τι σχέση έχουν, και έρχεται με το μπαστουνάκι του εσύ πότε θα το κάνεις αυτό για μένα”.

Εκεί ταρακουνήθηκα και λέω, “το κορίτσι σου σε αγαπά και τυφλό και άφραγκο όχι μόνο πριν οπότε κάτι πρέπει να κάνεις”.

Για μένα πρέπει να μάθεις να κάνεις ό,τι μπορείς και όταν δεν μπορείς να ζητάς τη βοήθεια του κοινού. Εμένα δε μου έχει αρνηθεί κανείς ποτέ. Μόνο το βράδυ θα χρησιμοποιήσω οπωσδήποτε ταξί».

Εφημερίδες και γήπεδο του λείπουν πιο πολύ

Όλη αυτή η περιπέτεια έμαθε πολλά στον δραστήριο Χρήστο Κορομηλά αλλά κυρίως του έμαθε να μη βάζει όρια. «Το μόνο όριο που βάζω στη ζωή μου είναι η απόλαυση και η χαρά μου. Όταν ήμουν αρτιμελής ήμουν αχάριστος όπως όλοι οι άνθρωποι. Θα σου πω τα δύο πράγματα που μου λείπουν πιο πολύ στη ζωή μου. Το ένα είναι τις Κυριακές που ήταν η μόνη μέρα που μπορούσα να ξυπνήσω ότι ώρα ήθελα γιατί δε δούλευα και πήγαινα να πιώτον καφέ μου, έπαιρνα τις εφημερίδες μου και καθόμουν να τις διαβάσω. Αυτό μου λείπει πάρα πολύ, το ξεφύλλισμα, τα μεγάλα γράμματα στην εφημερίδα.

Το δεύτερο που μου λείπει είναι το γήπεδο. Τώρα επειδή το έχω φιλοσοφήσει θα πάω. Στις 6 Φεβρουαρίου πήγα μετά από πολλά χρόνια στην αιμοδοσία που έγινε στη μνήμη των θυμάτων της Θύρας 7, κι εκεί κανόνισα στο πρώτο ματς που θα διεξαχθεί παρουσία φιλάθλων να είμαι παρών.

Η Μαρίνα μου όταν τη γνώρισα ήταν 18 χρονών κι εγώ 35. Βγαίναμε και περνούσαμε καλά. Όταν με είδε τυφλό ήρθε κοντά μου, με οδήγησε, με καθοδήγησε και με παντρεύτηκε, ενώ είναι πολύ ωραία κοπέλα και θα μπορούσε να έχει όποιον θέλει. Με κάνει και αισθάνομαι ένας απλός κανονικός άνθρωπος. Δεν αισθάνομαι ότι μου λείπει τίποτα.

Έχω αυτό το θέμα με τα μάτια μου που είναι πολύ μεγάλο ειδικά σε έναν άνθρωπο σαν εμένα που η τύφλωση ήρθε στα 45 του. Γιατί το να είσαι εκ γενετής τυφλός -και μπορεί να είναι σκληρό αυτό που θα πω- είναι πολύ πιο απλό. Μαθαίνεις να λειτουργείς σαν τυφλός γιατί δεν ξέρεις πως είναι να βλέπεις».

Όποιος έχει διάθεση μπορεί

Τον τελευταίο ένα χρόνο η καραντίνα μπήκε για τα καλά στη ζωή μας επηρεάζοντάς τη με πολλούς τρόπους. Όπως φαίνεται όμως είναι στο χέρι του καθενός να βρίσκει διέξοδο σε αυτό που τον ευχαριστεί. «Στην πρώτη καραντίνα έκαναν προπόνηση μόνος μου μέσα στο σπίτι, αλλά και έξω κάναμε περπάτημα ή τρέξιμο. Στη δεύτερη μας δόθηκε το δικαίωμα σαν ΑμεΑ να μπορούμε να κολυμπάνε, οπότε εγώ δεν έχω σταματήσει την προπόνησή μου. Πηγαίνουμε και στο Στάδιο που βρίσκεται κοντά στο σπίτι μας και τρέχουμε ή στο πάρκο της γειτονιάς».

Παρότι κανείς δεν ξέρει πότε θα ξεκινήσουν οι αγώνες ΑμεΑ εντός Ελλάδας, ο Δημήτρης Κορομηλάς συνεχίζει την προετοιμασία του ευελπιστώντας να πάρει μέρος στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα κολύμβησης, αλλά και «στα προκριματικά του oceanman. Είναι μία παγκόσμια διοργάνωση ιδιωτική όπου κολυμπάμε σε 30 χώρες του κόσμου και από εκεί παίρνουμε προκρίσεις και γίνεται ένας τελικός. Εγώ κολυμπάω στα 5χλμ ανοικτής θαλάσσης. Στους δύο τελευταίους αγώνες είχα βγει πρώτος στην κατηγορία μου. Εκεί είναι κατηγορία ΑμεΑ δεν ξεχωρίζουμε την αναπηρία κολυμπάμε όλοι μαζί και όποιος τερματίσει πρώτος.

Επίσης προετοιμάζομαι για τον ημιμαραθώνιοστο Κόστα Ναβαρίνο, ενώ δεν έχω αποφασίσει ένα θα πάρω μέρος και στον Κλασικό Μαραθώνιο.Ένας αγαπημένος μου αγώνας είναι επίσης ο ημιμαραθώνιος του Αρκαλοχωρίου που γίνεται στην Κρήτη. Συμμετείχα πέρυσι μάλιστα και στο διαφημιστικό του».

Εικονικός αγώνας για καλό σκοπό

Ο Χρήστος Κορομηλάς είναι ένας από τους υποστηρικτές του εικονικού αγώνα δρόμου 5 και 10 χιλιομέτρων και του εικονικού αγώνα κολύμβησης 1500 μέτρων ο οποίος ξεκίνησε να διεξάγεται το Φεβρουάριο και θα ολοκληρωθεί στο τέλος Μαρτίου. Τον αγώνα διοργανώνει το τμήμα θεραπευτικής αγωγής και Παραθλητισμού του Ιωνάς υπό την αιγίδα του BeActiveHellas, της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού, του ΟΑΚΑ και με την υποστήριξη της Περιφέρειας Αττικής.

Στόχος του αγώνα είναι η οικονομική ενίσχυση των δραστηριοτήτων του παραθλητικού τμήματος του Ιωνά.

Το κόστος συμμετοχής για κάθε αγώνα είναι 8 ευρώ ή 15 ευρώ συνολικά και για τους τρεις εικονικούς αγώνες.Οι εγγραφές γίνονται στο www.racefinder.gr (αναζητήστε τον εικονικό αγώνα με την ονομασία Ionas2007 VR race).