Υπερήφανοι Έλληνες Μαραθωνοδρόμοι, νικήσατε!

Α. 59+1 σχόλια κι αναλύσεις, για τους δρομείς μας που αγωνίστηκαν σε Θεσσαλονίκη, Ρότερνταμ, Βιέννη, Παρίσι, Μιλάνο, Μεσσήνη, Ρόδο και Χανιά.

Β. Ο ΑμπέμπεΜπεκίλα νικάει την τεχνολογία – ή, περί παπουτσιών, τεχνολογίας κι αθέμιτου ανταγωνισμού.

Γ. 2ος Διεθνής Μαραθώνιος Πατρών, 01/12/1995, τα αποτελέσματα 60 αθλητών.

Δ. Από το αρχείο του γράφοντα, αντί επιλόγου.

Το άρθρο αφιερώνεται στη μνήμη του αδικοχαμένου συναθλητή μας Χριστόφορου Δουραμάνη.

Σχολιάζει και αναλύει ο Στέφανος Αντωνάκης

Α. 59+1 σχόλια κι αναλύσεις, για τους δρομείς μας που αγωνίστηκαν σε Θεσσαλονίκη, Ρότερνταμ, Βιέννη, Παρίσι, Μιλάνο, Μεσσήνη, Ρόδο και Χανιά.

Καθώς ολοκληρώνουμε πλέον το πρώτο μισό του 2022, πολλές και μεγάλες διοργανώσεις έχουν λάβει χώρα (επιτέλους!), τόσο εντός όσο κι εκτός των συνόρων. Πολλοί εκ των κορυφαίων δρομέων μας έχουν δώσει το παρόν σε αυτές, και νιώθω την ανάγκη να πω δυο λόγια για την προσπάθειά τους. Τα σχόλιά μου είναι πάντοτε καλοπροαίρετα, μια μορφή προσωπικού χειροκροτήματος για τον καθένα από εσάς, κι ελπίζω ότι λειτουργούν ως μάθημα (συγχωρήστε μου το θάρρος, τα χρόνια κι η εμπειρία μου νομίζω ότι το επιτρέπουν…) τόσο για σας τους ίδιους, όσο και για εκείνους που σας παρακολουθούν κι εμπνέονται από εσάς.

Άντρες

Χαράλαμπος Πιτσόλης. Χαράλαμπε, η μεγαλύτερη νίκη είναι αυτή που επιτυγχάνουμε κόντρα στον εαυτό μας – κι εκείνο που πιστεύεις, είναι αυτό που τελικά δημιουργείς. Στη Βιέννη, κι υπό τους ήχους του Mozart, ήσουν για άλλη μια φορά πραγματικό κομπιούτερ! Το μεγάλο ατομικό ρεκόρ (2:23’17’’) μόνο τυχαίο δεν είναι, κι ήρθε μετά από μια άψογη κούρσα. Επέδειξες αυτοσυγκράτηση, ακολούθησες τη στρατηγική σου και ανταμείφθηκες. Παίρνεις υποτροφία, ταξιδεύεις μέχρι το Harvard, αλλά για να πάρεις το διδακτορικό θα πρέπει να επιστρέψεις κυνηγώντας το 2:21’30’’. Τι λες;! Τα εύσημα και στον προπονητή σου κοΖώρζο. 27 χρόνια πριν, είχαμε συναντηθεί στον Μαραθώνιο Πατρών. Τερμάτισε μπροστά μου κατά 39’20’’ (μια αιωνιότητα…) κάνοντας και ατομικό ρεκόρ (2:31’51’’). Έχασε δε το βάθρο για μόλις 5’’ από τον Αλέξιο Γκότση. Του στέλνω όλη την αγάπη μου!

Γιώργος Καλαπόδης. Ο Γιώργος δείχνει κάθε φορά μεγάλη αγάπη γι αυτό που κάνει. Διαθέτει τη γνώση, διαθέτει την ενσυναίσθηση, έχει το γνώθι σαυτόν στο μέγιστο βαθμό, κι αυτά του τα χαρακτηριστικά είναι που του επιτρέπουν να κινείται ασφαλώς στα όρια και να αξιοποιεί στο μέγιστο τις δυνατότητές του. Έτσι ήρθε το 2:26’20’’ στη Θεσσαλονίκη, κι είμαι σίγουρος ότι έχουμε να δούμε ακόμη πολλά. Ο οικογενειάρχης Γιώργος, εξελίσσεται σιγά σιγά σε τρομοκράτη για πολλά μεγάλα ονόματα του χώρου! Πρόσεχε μόνο Γιώργο, γιατί την συνεχή ανέλιξη την ακολουθεί κι ένα σκυλί που το λένε «εγώ», φρόντιζε να το διώχνεις. Νομίζω όμως ότι και σε αυτό θα σε βοηθήσει ο εξαιρετικός προπονητήες σου (και πάντα ήρεμη δύναμη) κος Γιώργος Δούσης. Τις ευχέςμου και στους δυο σας!

Γιάννης Ζερβάκης. Ο αγαπημένος μου πρίγκηπας της Κρήτης! Γιάννη, ξέρεις ότι μου αρέσει να λέω ότι το μέτρο της ζωής των αθλητών είναι τα πάντα με μέτρο κι ισορροπία, ακόμη και το μέτρο. Να υμνείς τον Λιμενάρχη Σητείας που σου δωσε απαγορευτικό για το 2:24’00’’ που ήθελες, γιατί τώρα από πρίγκηπας θα ήσουν ναυαγός! Η φιλοσοφία της κούρσας σου στο Ρότερνταμ ήταν αψεγάδιαστη, και για τούτο ήρθε και το μεγάλο ατομικό ρεκόρ (2:26’44’’). Χαίρομαι γιατί έστω κι αργά, αρχίζεις να αναγνωρίζεις πλέον τα ισχυρά σημεία της αθλητικής σου προσωπικότητας, και να τα αξιοποιείς καταλλήλως – συνετέλεσε σε αυτό κι ο μεθοδικός προπονητής σου κος Δημήτριος Θεοδωρίδης. Εύγε!

Ιάσωνας Ιωαννίδης. Άλλο ένα ατομικό ρεκόρ (2:27’06’’) που ήρθε μετά από μια πραγματικά άψογη κούρσα. Ο Καλαπόδης, καίτοι ισάξιος σου, σε κέρδισε (απόλυτα δίκαια) στις λεπτομέρειες. Αναλύοντας τις εμφανίσεις σας, φαίνεται ότι ο Γιώργος ήταν εκείνη την ημέρα περισσότερο τολμηρός. Πίεσε περισσότερο, κι άντεξε μέχρι το τέλος. Ρίσκαρε και δικαιώθηκε, γιατί κάποιες φορές για να επιτύχεις το εφικτό πρέπει να κυνηγήσεις το ανέφικτο. Ιάσωνα, ωριμάζοντας γίνεσαι νεότερος! Τις ευχές μου!

Χριστόφορος Ξένος. Η ομορφιά των πραγμάτων βρίσκεται κάθε φορά στο μυαλό του παρατηρητή. Στο Μάντσεστερ ο Χριστόφορος έκανε μια άρτια δομημένη εμφάνιση, και το ατομικό ρεκόρ (2:27’21’’) ήρθε ως φυσικό επακόλουθο. Με το καλό και στα επόμενα! Τα εύσημα και στον προπονητή σου!

Ευάγγελος Μαλλιόγλου. Πολύ καλή εμφάνιση Βαγγέλη, και πολύ καλή επίδοση (2:29’04’’). Θεωρώ ωστόσο ότι ρίσκαρες υπερβολικά, και αν ήσουν πιο συντηρητικός στο πρώτο μισό του αγώνα (~50’’ αργότερα έως το 21ο χιλιόμετρο), η τελική σου επίδοση θα ήταν κατά 1’00’’ ταχύτερη. Ας είναι – η εμπειρία δεν έχει καμιά ηθική αξία, είναι απλώς το όνομα που δίνουμε στα λάθη μας. Την επόμενη φορά θα το έχεις στο μυαλό σου. Είσαι πολύ δυνατός αθλητής, και δε φοβάσαι να τολμάς. Μπράβο!

Παναγιώτης Καρούτζος.Παναγιώτη, στη Μεσσήνη έτρεχες πραγματικά μόνος σου. Εκείνη την ημέρα απλώς δεν είχες αντίπαλον δέος. Και μπορεί η κούρσα σου να ήταν σωστή, και το 2:26’00’’ να είναι από μόνο του πολύ καλό, θεωρώ ωστόσο ότι δεν αντικατοπτρίζει σε καμία περίπτωση την πραγματική δυναμική σου. Δίχως τον ανταγωνισμό που θα τον «τραβήξει», κανένας αθλητής δεν μπορεί να γνωρίζει τα πραγματικά του όρια – αυτό συνέβη και σε σένα. Αυτό που σου περισσεύει, επένδυσέ το σε όνειρα για τους επόμενους στόχους σου. Θα σε βοηθήσει σε αυτό κιο εξαιρετικός και φονέας γιγάντων, ο προπονητής σου Βασίλης Ζαμπέλης.

Νίκος Πολλιάς. Ο αρχηγός όλων μας, επέστρεψε εφέτος στην Πόλη του Φωτός, 19 χρόνια μετά το όνειρο του 2003. Τότε, με μια εμφάνιση – ποίημα, πέτυχε το μεγάλο ατομικό ρεκόρ του 2:13’53’’ στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Δεν μπορούμε να διανοηθούμε καν τι αναμνήσεις πέρασαν από το μυαλό του, διανύοντας ξανά τις ίδιες εκείνες διαδρομές. Και μπορεί οι χρόνοι να είναι πλέον σε εντελώς άλλο επίπεδο (4:12’50’’), γνωρίζει ο Νίκος ωστόσο πολύ καλά (κι ας είναι αυτό υπενθύμιση για όλους μας) ότι οι κάποιες φορές οι επιδόσεις είναι παντελώς άνευ σημασίας, γιατί κάθε τερματισμός έχει και μιαν άλλη ιστορία να αφηγηθεί. Νίκο, κάποτε σε στενοχωρώ, ξέρεις εσύ. Συμπάθα με κι αγάπαμε όταν θα το αξίζω λιγότερο, γιατί τότε είναι που θα το χρειάζομαι περισσότερο. Ξέρεις ότι εσύ κι ο Φωτάκης θα είστε εσαεί οι αθλητικοί μου μέντορες, καθώς μου διδάξατε την αξία της υπομονής στις μεγάλες αποστάσεις, και γι αυτό θα σας είμαι αιωνίως ευγνώμων. Την εκτίμηση και την αγάπη μου αρχηγέ!

ΥΓ: Να θυμάσαι ότι ο θεός μας δίνει τα καρύδια, δε μας τα ανοίγει κιόλας…

Χρήστος Λαμάρης. Εντυπωσιακή εμφάνιση στη Θεσσαλονίκη κι άριστη τακτική, που ανταμείφθηκε στην τελική κατάταξη (4η θέση. Η επίδοσή σου, πολύ καλή έτσι κι αλλιώς (2:30’38’’) θα μπορούσε να ναι κατά τι καλύτερη αν δεν είχες μια μικρή πτώση στα τελευταία 3 χιλιόμετρα – ωριμάζοντας ωστόσο γινόμαστε καλύτεροι. Συγχαρητήρια!

Νικόδημος Νικολακέας. Πολύ μεγάλη εμφάνιση στην Πόλη του Φωτός! Η τακτική που ακολούθησες ήταν άρτια και πολύ δυναμική, κι ανταμείφθηκε με ένα πολύ καλό 2:31’΄19’’. Εκτιμώ ότι αν ήσουν πιο συντηρητικός ως το 25ο χιλιόμετρο θα έσπαγε και το 2:30’00’’. Ωστόσο, ο στόχος επετεύχθη οπότε, με το καλό και στο επόμενο. Μπράβο Νικόδημε!

Λάμπρος Μαλτέζος. Έχουμε πει πολλές φορές ότι η αθλητική επιτυχία εξαρτάται και από τον παράγοντα «τύχη». Αυτή τη φορά, η τύχη δεν ήταν με το μέρος του Λάμπρου, ο οποίος ταλαιπωρήθηκε από διάφορα προβλήματα υγείας τις ημέρες πριν τον αγώνα, και αυτό δεν του επέτρεψε να κυνηγήσει κάτι καλύτερο. Ακόμη κι έτσι, δεν εγκατέλειψε την προσπάθειά του (μεγάλο μάθημα αυτό, και δείγμα αθλητικής προσωπικότητας…) κι ανταμείφθηκε από μια πολύ καλή επίδοση (2:30’46’’). Λάμπρο, πάντα έλεγα ότι εσύ κι ο Πιτσόλης είστε αθλητές της αυτής δυναμικής. Οι διαφορές σας είναι πραγματικά λεπτομέρειες, κι ό,τι επίδοση έχει στα πόδια του ο Χαράλαμπος, μπορείς κάλλιστα να την κάνεις κι εσύ (κι αντίστροφα). Άρα, μπορεί το 2:23’00’’ αυτή τη φορά να έμεινε μακριά, όμως είναι πάντα εκεί και σε περιμένει. Ό,τι δε μας σκοτώνει, μας κάνει δυνατότερους, ε; Τις ευχές μου Λάμπρο!

Μιχάλης Πουζάνοφ. Μιχάλη, η εμφάνισή σου στη Θεσσαλονίκη είναι πραγματικά για σεμινάριο, κι όποιος κυνηγάει την επίδοσή σου (2:33’19’’), καλά θα κάνει να παρακολουθήσει την κούρσα σου. Επέδειξες αυτοσυγκράτηση, σταθερότητα, είχες σαφή προσήλωση στο στόχο, κι έβγαλες τη μέγιστη επίδοση, δείχνοντας ότι το μάθημα στον αγώνα είσαι εσύ. Υποκλίνομαι!

Αθανάσιος Μπαρμπαγιάννης. Ο Θανάσης ανήκει στην κατηγορία εκείνων των αθλητών που τολμούν δίχως να φοβούνται. Αυτό είναι μεν προτέρημα για τον γράφοντα, θέλει ωστόσο και προσοχή στη διαχείρισή του. Εξηγούμαι – το 2:33’53’’ μόνο άσχημη επίδοση δεν είναι. Κι ωστόσο, εάν συγκρατιόσουν λίγο ως το 21ο χιλιόμετρο, θα μπορούσες να κατέβεις 2 – 3 λεπτά. Δες τα περάσματά σου έναντι των αντιστοίχων του Πουζάνοφ και θα καταλάβεις τι εννοώ. Να είσαι ανδρείος και να πράττεις παρά τον φόβο, αλλά όχι χωρίς φόβο Θανάση. Ο υπερβολικός φόβος είναι δειλία, όπως και η υπερβολική εμπιστοσύνη είναι απερισκεψία – τη χρυσή τομή ψάχνουμε πάντα, κι αυτό ισχύει για άπαντες. Δες το την επόμενη φορά. Τις ευχές μου τολμηρέ Θανάση!

Μιχάλης Χατζηιωάννου, ο Ράμπο από την πανέμορφη Σύμη, της οικογένειας Γεννηματά. Στη Ρόδο, ακολούθησε εξαιρετική στρατηγική που έφερε την πρώτη θέση και μεγάλο ατομικό ρεκόρ (2:34’16’’). Η ζωή είναι απλή Μιχάλη, και το απλό είναι πάντα και σωστό. Ας είσαι πάντα ο εαυτός σου, οι υπόλοιποι ρόλοι έτσι κι αλλιώς είναι ήδη κατειλημμένοι. Τα εύσημα και στον προπονητή σου κο Παπαχρήστο!

Μιχάλης Ρουμάνος. Για άλλη μια φορά, παρέδωσες μάθημα τακτικής στο Ρότερνταμ, kiέβγαλες τη μέγιστη επίδοση (2:35’19’’)σε μια εμφάνιση αρχοντική. Τι ήταν να πω ότι θα πέσετε μαζί με τον Σηφάκη; Τον έβαλες μπροστά, και στο τέλος τον πέρασες για 7’’ κι «άντε γεια»! Συγχαρητήρια!

Σηφάκης Μανώλης. Ο αυτοκράτορας της Κρήτης μας έδειξε για άλλη μια φορά γιατί παραμένει ακλόνητος στο θρόνο του. Στο Ρότερνταμ, όχι μόνο έκανε ατ. ρεκόρ (2:35’26’’, στα 49 του έτη…), αλλά και πανελλήνιο ρεκόρ για την ηλικιακή του κατηγορία. Η δεύτερη θέση που πήρε στα Χανιά λίγες ημέρες αργότερα δείχνει εμφατικά το επίπεδο στο οποίο βρίσκεται. Έχοντας αρωγούς την οικογένειά και τους φίλους του (οι κρυμμένοι θησαυροί του…), ο Μανώλης μπορεί να έχει πολύ απλά γούστα, αλλά ικανοποιείται μόνο με το καλύτερο. Εύγε!

Γιάννης Τοροσιάν. Νέος στο χώρο, αλλά με όλο το μέλλον μπροστά του, καθώς έχει ήδη δώσει δείγματα γραφής. Είναι «σκεπτόμενος» αθλητής, τρέχει με το γνώθι σ΄αυτόν, επιδεικνύει υπομονή στον αγώνα (πάω αργά για να φτάσω γρήγορα), και στο τέλος πετούσε στο 2:38’43’’. Η ελπίδα είναι διεγερτικό για τους δρομείς, και πολύ ανώτερο από την τύχη. Την επόμενη φορά βάλε τον πήχη στο 2:35’00’’, μπορείς. Είσαι αστέρι, όχι μόνο στην τακτική που ακολούθησες, αλλά και στη ζωή σου. Μπράβο.

Γιάννης Κρέκας. Άριστη κούρσα, τόσο στο σχεδιασμό όσο και στην εκτέλεση. Πραγματικός υπολογιστής! Το 2:40’17’’ του συγκεκριμένου αγώνα ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσες να πάρεις εκείνη τη μέρα, αν κι η δυναμική σου είναι για πολύ καλύτερα. Απόλαυσες τον αγώνα, κι εύχομαι έτσι να απολαμβάνεις τη ζωή σας με τη Βασιλική και το παιδάκι σας.

Γιώργος Μαστοράκης. Ο ταπεινός Γιώργος από την πανέμορφη Ιεράπετρα, δικαίωσε απόλυτα τις προσδοκίες του προπονητή του Μιχ. Αφορδακού και απόδειξε για άλλη μια φορά ότι οι μεγαλύτερες επιτυχίες είναι εκείνες που δεν κάνουν θόρυβο. Πολύ μεγάλη εμφάνιση καθ΄όλη τη διάρκεια της κούρσας του, πειθαρχημένη κι αντρίκια, έφερε ένα μεγάλο ατ. ρεκόρ (2:42’06’’). Κάθε καλό Γιώργο! Και – καθώς 21/05 παντρεύτηκε την εκλεκτή της καρδιάς του Φωτεινή Πετράκη, εύχομαι βίο ανθόσπαρτο!

Νίκος Σπυρονίκος. Το πούλεν της Κερατέας ήταν για άλλη μια φορά άριστος. Ακολούθησε εξαιρετική τακτική, η δεύτερη θέση (με 2:44’28’’) ήταν δίκαιη επιβράβευση, κι έχουμε να δούμε ακόμη πολλά! Νίκο, μπορεί ο Καρούζος (1ος νικητής) να τερμάτισε 15 λεπτά μπροστά σου (~3800 μέτρα, δεν τα λες και λίγα!), την επόμενη φορά θα σαι ακόμη καλύτερος. Τις ευχές μου αστέρι!

Γιάννης Θωμαδάκης. Ο Γιάννης «πέταξε έξω» κάθε πρόβλεψη κι εκτίμηση του γράφοντα! Καθ’ ό,τι νέος στο χώρο, δεν είχα στοιχεία για τη δυναμική του, και σε καμία περίπτωση δεν περίμενα την εμφάνισή του! Ακολούθησε άψογη τακτική, και μετά το 30ο χιλιόμετρο κυριολεκτικά πετούσε! Έχει να δώσει πολλά ακόμη, και με αυτή την εμφάνιση, εκτιμώ ότι στον ερχόμενο ΑΜΑ, τον περιμένει το 2:45’30’’. «Αυτό που πιστεύεις, είναι αυτό που δημιουργείς». Μπράβο Γιάννη!

Δημήτρης Τασσόπουλος. Θα σου θυμίσω Δημήτρη τα λόγια του Μπέκετ. «Προσπάθησες; Απέτυχες; Άνευ σημασίας. Να προσπαθήσεις ξανά, να αποτύχεις ξανά, να αποτύχεις καλύτερα». Κράτα το κεφάλι ψηλά, τα καλύτερα έρχονται – την επόμενη φορά θα σε περιμένει το 2:41’00’’.

Παναγιώτης Γιάμαλος. Στη Θεσσαλονίκη έκανε μεγάλο πανελλήνιο ρεκόρ στην κατηγορία του (2:46’00’’), κι η κούρσα του αξίζει να γίνει σεμινάριο. Ακόμη κι αν η πείρα κατακτάται, κι όχι μεταδίδεται, από αθλητές σαν κι εσένα όλοι μπορούν να διδαχθούν. Εύγε Παναγιώτη, δείχνεις το δρόμο στους νεότερους!

Νικόλαος Ελραντύ. Πολύ καλή στρατηγική, πολύ καλή εμφάνιση, κι άξια Τρίτη θέση με 2:48’53’’. Τις ευχές μου!

Χρήστος Κώνστας. Καλός φίλος, ικανότατος δρομέας, και εξαιρετικός αρθρογράφος, με πολύ καλή άποψη για τα του χώρου μας, προσέθεσε στο ενεργητικό του δυο πολύ μεγάλες εμφανίσεις (ατ. ρεκόρ στη Θεσσαλονίκη, 6η θέση στα Χανιά). Χρήστο, μην ξεχνάς ότι η σημαντικότερη νίκη είναι πάντα εκείνη που πραγματοποιούμε κόντρα στον εαυτό μας – εσύ το έχεις πετύχει πολλαπλώς, και σε περιμένει οσονούπω και το 2:47’30’’. Πολλά συγχαρητήρια, τόσο σε εσένα όσο και στον προπονητή σου κο Δημ. Μανελάκη. Ως πριμ σε περιμένει το αγαπημένο σου τσουρέκι!

ΒαλάντηςΤσάβαλος. Διαθέτεις εξαιρετικά προτερήματα ως αθλητής. Μόλις τώρα αρχίζεις να τα αναγνωρίζεις και να τα αξιοποιείς, γι αυτό και στη Βιέννη αμείφθηκες με μεγάλο ατ. ρεκόρ (2:45’38’’). Τόλμησες, και πέτυχες τελικά αυτό που σου άξιζε εδώ και καιρό. Συνέχισε έτσι! Πολλά συγχαρητήρια Βαλάντη, σε σέννα και στον κόουτς κο Μιχάλη Αφορδακό.

Πέτρος Μηνάς. Η εμφάνισή σου στην πόλη του φωτός ήταν λαμπερή κι αντίστοιχη της δυναμικής σου (2:46’45’’). Στο τέλος έδειξες μια μικρή κόπωση (απολύτως λογικό), που δεν θεωρώ ότι ήταν προϊόν λάθους σου, ούτε κι ότι σου στοίχισε – ίσως να κέρδιζες το πολύ 1’00’’. Έτρεξες σωστά, και σου αξίζουν μόνο έπαινοι!

Κωστής Μανιουδάκης. Υπό τους ήχους του Μότσαρτ, συνήθως χορεύουν βαλς. Ο Κωστής όμως χόρεψε έναν πεντοζάλη, τρέχοντας αντάρτικα προς ένα μεγάλο ατομικό ρεκόρ (2:52’23’’)! Κωστή, τίποτε μεγάλο αθλητικά δεν επετεύχθη απουσία πάθους, κι εσένα το πάθος σου περισσεύει! Μπορεί η κούρσα σου να ήταν εξτρήμ και να έτρεξες ρισκάροντας (ξέρεις τη φιλοσοφία μου, θεωρώ ότι αν έφευγες πιο συγκρατημένα είχες στα πόδια σου το 2:50’00), το ρεκόρ ωστόσο ήρθε άξια, οπότε πρέπει να το απολαύσεις! Άλλωστε, ένας κρητικός αντάρτης όπως εύ δεν γίνεται να πάει στη Βιέννη και να τρέξει δημοσιουπαλληλικά! Για να επιτύχουμε το εφικτό, πρέπει να κυνηγήσουμε το ανέφικτο, κι αυτό ακριβώς έκανε ο Κωστής. Άλλωστε η ζωή δεν είναι για να την καταλαβαίνεις αλλά για να τη ζεις! Εύγε αντάρτη Κωστή!

Σωκράτης Ρούμπος. Ο Σωκράτης έλαμψε στο Μιλάνο ως άλλος «σούπερ σταρ»! Πολύ καλή κούρσα, μεθοδική ως προς την εκτέλεσή της, κι άξιο το 2:49’41’’. Εύχομαι και καλύτερα την επόμενη φορά!

Θωμάς Μανούσος. Πολύ καλή εμφάνιση στη Ρόδο, που συνοδεύτηκε από την κατάκτηση της δεύτερης θέσης. Θεωρώ ότι θα μπορούσες να ρίξεις τον χρόνο σου κατά 2’00 – 3’00’’, αν ακολουθούσες μια πιο συντηρητική τακτική. Στο τέλος ήσουν πολύ κουρασμένος, κι αυτό σου στοίχισε. Ακόμη κι έτσι – μένει μια πολύ καλή δεύτερη θέση, και μια πολύτιμη εμπειρία για την επόμενη φορά. Εύγε!

Κυριάκος Μαστρογεωργίου. Το αυτό σχόλιο, ισχύει κι εδώ. Μια πολύ καλή τρίτη θέση, με μια επίδοση που θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη. Το είναι μας είναι το μυαλό μας, μετά ακολουθούν τα πόδια! Τις ευχές μου Κυριάκο!

Γιάννης Κουρκουρίκης. Για τον Γιάννη τι να πρωτοπώ; Τα επιτεύγματά του προκαλούν δέος. Μεγάλος κωπηλάτης (10ος Ολυμπιονίκης, Ατλάντα, 1996, 2ος Παγκόσμιος Πρωταθλητής το 2001, 25 φορές πανελληνιονίκης σε πολλές διαφορετικές κατηγορίες) αλλά κι εξαιρετικός δρομέας (δις Σπαρταθλητής, με καλύτερη επίδοση τις 28:22’00’’), προσθέτει άλλη μια λαμπρή εμφάνιση στο αθλητικό βιογραφικό του (Μιλάνο, 2:58’10’’). Γιάννη, κάτι προσωπικό – κάθε φορά που ξεχωρίζει ένας αθλητής, αποκτά κι έναν εχθρό. Δεν μισεί κάποιος αυτόν που περιφρονεί, αλλά στρέφει το μίσος του στους ισάξιους και στους ανώτερούς του. Δυστυχώς, για να είσαι δημοφιλής, πρέπει να είσαι μέτριος, δεν είναι όμως αυτός ο τρόπος… Αποδυναμώνεις τον εχθρό σου όταν τον αντιμετωπίζεις σαν φίλο. Εύγε Γιάννη – ‘εχεις πάντα το σεβασμό και την αγάπη μου!

Μηνάς Μανούσακας. Ο Μηνάς στα Χανιά πραγματοποίησε μια μεγάλη εμφάνιση. Ακολούθησε άριστη τακτική, οδήγησε την κούρσα από την αρχή, είχε σαφές αγωνιστικό πλάνο από το οποίο δεν παρέκκλινε στιγμή και η πρώτη θέση (2:38’37’’) ήρθε ως φυσικό επακόλουθο. Μηνά, είμαστε αυτό που κατ’ εξακολούθηση κάνουμε. Η υπεροχή λοιπόν δεν είναι πράξη, αλλά συνήθεια. Πολλά πολλά συγχαρητήρια!

Σταύρος Ζαγκανάς. Έπειτα από απουσία 2 ετών (ταλαιπωρία από τραυματισμούς), ο Σταύρος πραγματοποίησε στα Χανιά μια εντυπωσιακή επανεμφάνιση, καταλαμβάνοντας την τρίτη θέση (2:41’46’’) και δείχνοντας ότι βρίσκει ξανά τον εαυτό του. Σταύρο, όταν ψάχνεις κάτι, σε ψάχνει κι εκείνο. Τις ευχές μου!

Νεκτάριος Οικονομάκης. Ένας από τους καλύτερους δρομείς αυτή τη στιγμή στο Ρέθυμνο, κι ανερχόμενο αστέρι, ο Νεκτάριος έκανε μια μεγάλη εμφάνιση στα Χανιά, που συνοδεύτηκε με ατ. ρεκόρ (2:47’58’’) και την 4η θέση. Ο Νεκτάριος έχει μια συνεχώς ανοδική πορεία, κι έχει μάθει να μαθαίνει συνεχώς. Διαθέτει δε δυο πολύ μεγάλα προσόντα – σκέφτεται πριν εφαρμόσει, κι ικανοποιείται και με τα λίγα. Έχουμε να δούμε ακόμη πολλά λοιπόν! Μπράβο Νεκτάριε!

Γιώργος Νικολετάκης. Ο καλύτερος δρομέας από τα Χανιά αυτή τη στιγμή, έκανε άλλη μια εξαιρετική εμφάνιση, που συνοδεύτηκε από την 5η θέση στην κατάταξη και ατομικό ρεκόρ (2:53’25’’). Γιώργο, το καινούριο που έπραξες, δεν είναι μόδα, είναι αξία. Εύγε!

Γιάννης Σπυριδάκης. Μεγάλη εμφάνιση στο Μιλάνο, κι ατομικό ρεκόρ (3:25’24’’). Αυτογνωσία, υπομονή καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα κι εκρηκτικό τελείωμα, τι άλλο να πούμε εμείς; Άψογος! Στον προσεχή ΑΜΑ, βάλε ως στόχο το 3:20’00’’. Τις ευχές μου!

Γιάννης Παπαφραγκάκης (Βαρκελώνη). Τα λόγια είναι περιττά για τον πρώην λιμενάρχη! Στη Βαρκελώνη έκανε έναν αγώνα-επίδειξη ωριμότητας, αυτογνωσίας και σοφής προσέγγισης, κι ως άλλος καπετάνιος οδήγησε το πλοίο του με τον καλύτερο τρόπο στην Ιθάκη του τερματισμού. Για ένα τελικό 3:25’28’’ (προσοχή εδώ, έχει σημασία: 1ο μισό στα 1:42’54’’ / 2ο μισό: 1:42’34’’, στα -20’’ αγγίζει το ιδανικό). Αυτό που πιστεύεις Γιάννη είναι αυτό που δημιουργείς. Εύγε καπετάνιε Γιάννη!

Μιχάλης Πινακουλάκης (Μιλάνο). Ο νέος αθλητής του Χοχλιού και του Εμ. Κωνσταντουλάκη (ο νεότερος Έλληνας Σπαρταθλητής…) έκανε στο Μιλάνο μια πολύ καλή επίδοση (3:19’10’’). Θα ήταν ταχύτερος από 3΄00’’ έως και 5’00’’ αν έτρεχε περισσότερο συντηρητικά έως το 21ο χιλιόμετρο. Ακόμη κι έτσι είχε μια πολύτιμη εμπειρία, και στο μέλλον θα πάει ακόμη καλύτερα. Τις ευχές μου!

Γιώργος Καραβίδας (Ναύπλιο). Αληθινό είναι ότι αντέχει στο χρόνο, κι ο Γιώργος, στα 50 του χρόνια, το απέδειξε για άλλη μια φορά, κάνοντας ρεκόρ στην κατηγορία του (Ημιμαραθώνιος, 1:10’49’’). Η υπεροχή δεν είναι πράξη λοιπόν, αλλά συνήθεια! Γιώργο υποκλίνομαι!

Αλέξανδρος Μπόλιας (Καστεγιόν). Πολύ μεγάλη εμφάνιση πραγματοποίησε στην Ισπανία ο Αλέξανδρος, όπου πέταξε πραγματικά προς ένα μεγάλο ατομικό ρεκόρ (2:40’52’’). Η τακτική του ήταν για σεμινάριο, η κούρσα του ήταν άψογα σχεδιασμένη κι εκτελεσμένη, και το τελείωμα πραγματικά εντυπωσιακό. Τα εύσημα εδώ και στον εξαιρετικό προπονητή του κο Δημήτρη Τζεφαλή, ο οποίος σαν άλλος ηνίοχος καθοδηγεί με αρμονία και ισορροπία δυο εντελώς διαφορετικά «άλογα». Ο Μπόλιας έχει την ταχύτητα (το μαύρο άλογο), κι ο Γιάννης Παττακός έχει την υπομονή (το άσπρο άλογο). Αλέξανδρε, βάλε ως στόχο το 2:38’00’’, το μπορείς. Ο Βασίλης Γκορόγιας από την άλλη (ο αγαπημένος μου «χορτοφάγος»), καίτοι πολύ δυνατός, πρέπει να προσπαθήσει πολύ περισσότερο (δύσκολο, όχι όμως ακατόρθωτο) για μια τέτοια επίδοση. Όσο για τον ευγενή διανοούμενο Γιάννη Παττακό, τον περιμένω κι εφέτος στον προσεχή Γύρο του Λασιθίου των 24 χιλιομέτρων (Αύγουστος, Δικταίοι αγώνες) για να δούμε σε τι κατάσταση είμαστε κι οι δυο. Τις δυο προηγούμενες φορές που έδωσε το παρόν (2018, 1:33’35’’ // 2019 1:37’02’’) ήταν εξαιρετικός, με το καλό να σμίξουμε κι εφέτος!

Κώστας Γκελαούζος / Παναγιώτης Καραϊσκος, ο «κομάντο» κι ο «αριστούχος», οι αγαπημένοι μου στις προβλέψεις!

Παναγιώτη, καιρού επιτρέποντος, πιστεύω ότι στο Βερολίνο σε περιμένει ένα 2:16’00’’ (συν/πλην 30’’). Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να είσαι υγιής και να το κάνεις, σου αξίζει.

Κώστα, σε περιμένουμε σύντομα ξανά κοντά μας, η απουσία σου είναι αισθητή. Ταλαιπωρήθηκες από τραυματισμούς, όμως είσαι πολύ δυνατός και είμαι σίγουρος ότι θα επανέλθεις δριμύτερος.

Το πριμ του γαλακτομπούρεκου σας περιμένει!

Γυναίκες

Άννα Βασιλείου (Χανιά). Η αρχόντισσα της Κρήτης! Άννα καλωσόρισες στην οικογένεια των δρόμων αντοχής! Η Άννα πραγματοποίησε κάτι πάρα πολύ δύσκολο. Ούσα πολλές φορές πανελληνιονίκης και πρωταθλήτρια στην ταχύτητα (200μ /400μ), δεν δίστασε να δοκιμαστεί σε κάτι εντελώς διαφορετικό, και πολύ απαιτητικό με έναν δικό του τρόπο – τις μαραθώνιες αποστάσεις. Η μετάβαση από την ταχύτητα στην αντοχή προϋποθέτει μια ριζική αλλαγή της αθλητικής κοσμοθεωρίας του εκάστοτε δρομέα. Κι ωστόσο η Άννα δε δίστασε να το τολμήσει, και, εκ του αποτελέσματος, όλα δείχνουν ότι όχι μόνο το κατάφερε, αλλά κι ότι ήρθε για να μείνει! Στο Μαραθώνιο Χανίων, στην παρθενική της εμφάνιση κατέλαβε την πρώτη θέση (3:19’18’’), ακολουθώντας μια άριστη τακτική. Ανυπομονούμε για τα επόμενα αρχόντισσα Άννα – κι εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να ακολουθήσεις τα χνάρια της Ελευθερίας Πετρουλάκη (με 2:45’48’’, η Βασίλισσα της Κρήτης) και να αφήσεις κι εσύ ανεξίτηλη την υπογραφή σου στο χώρο. Εύγε!

Κατερίνα Ασημακοπούλου. Αυτή τη φορά ο αγώνας δεν πήγε όπως θα ήθελες, και δεν ήρθε η επίδοση που κυνηγούσες. Δεν πειράζει – ο αθλητισμός τα έχει αυτά, όλοι το έχουμε νιώσει αυτό στο πετσί μας. Ο θυμός κι η απογοήτευση μπορεί να είναι η πρώτη αυθόρμητη αντίδραση, ανθρώπινο είναι. Μετά όμως πρέπει να πρυτανεύει η λογική, και να επανέρχεται η ορθή κρίση κι η ελπίδα. Και στη δική σου την περίπτωση, αυτή η «αποτυχία» (αυστηρά εντός εισαγωγικών) είναι μόνο ο προάγγελος για τα ωραία που θα ρθουν. Αν έχεις κατανοήσει το πρόβλημα, θα βρεις και τη λύση, γιατί αυτά τα δυο δεν είναι ποτέ άσχετα μεταξύ τους. Κατερίνα, έχετε την αγάπη μου, τόσο εσύ όσο κι ο προπονητής σου Νίκος Πολλιάς. Μην ξεχνάς ότι νίκη είναι ο τερματισμός, η επίδοση έρχεται μετά – άσε που το 3:01’49’’ μόνο λίγο δεν το λες!

Ειρήνη Πευκιανάκη. Η σοφή αθλήτρια δεν χάνει ποτέ, καθώς κατέχει τον εαυτό της. Και η (θαρρείς Κενυάτισσα) Ειρήνη το ξέρει αυτό πολύ καλά! Με το ταλέντο και την εμπειρία της (αμφότερα τεράστια) επιλέγει σοφά το πού θα αγωνιστεί και το αποτέλεσμα κάθε φορά τη δικαιώνει. Στο μαραθώνιο στη Θεσσαλονίκη πήρε μια δίκαιη πρώτη θέση (3:02’12’’), για να το ξανακάνει λίγο αργότερα στα Χανιά, στην απόσταση των 10 χιλιομέτρων. Μπορεί στη Θεσσαλονίκη να μην έπιασες την επίδοση που κυνηγούσες, αυτό που μετράει όμως τελικά είναι η πρώτη θέση σε έναν αγώνα τέτοιου βεληνεκούς (δεύτερος πολυπληθέστερος στην Ελλάδα, πίσω μόνο από τον ΑΜΑ). Αν και νεανίδα, ξέρεις τι ζητάς κάθε φορά, δεν φοβάσαι να κωπηλατείς σε ταραγμένα νερά και κυνηγάς πάντα το καλύτερο. Τις ευχές μου και την αγάπη μου, σε σένα και στον προπονητή σου κο Μιχάλη Αφορδακό. Για άλλη μια φορά, λεβέντισσα κι εντυπωσιακή!

Λουϊζα Παπαντωνάτου. Η δεύτερη νικήτρια στη Θεσσαλονίκη (3:04’11’’), έκανε μια πολύ καλή εμφάνιση, ακολουθώντας όμως μια τολμηρή στρατηγική, που θεωρώ ότι της στοίχισε έως και 3 λεπτά. Ό,τι έγινε έγινε όμως – τώρα πρέπει να εστιάσεις στην επόμενη φορά. Δοκίμασε μια πιο υπομονετική προσέγγιση και δε θα χάσεις. Τις ευχές μου για τη διάκρισή σου!

Δανάη Πασπάτη. Μπράβο σου για την τρίτη θέση στη Θεσσαλονίκη (3:07’00’’). Θεωρώ ωστόσο ότι η επίδοσή σου δεν αντικατοπτρίζει την πραγματική σου δυναμική. Η τακτική που ακολούθησες (με πολύ γρήγορα πρώτα περάσματα) σε έβγαλε εκτός έως και 7’00’’. Αν δεν προέκυψε κάποιος απρόοπτος τραυματισμός κατά την εξέλιξη του αγώνα (εσύ γνωρίζεις καλύτερα) δεν δικαιολογείται αλλιώς τέτοια πτώση. Μάλιστα, το ότι παρ’ όλα αυτά κρατήθηκες και ανέβηκες στο βάθρο, είναι δηλωτικό της δύναμης και του ψυχικού σου σθένους. Και ενώ κάποιες φορές χρειάζεται να ρισκάρουμε προκειμένου να κυνηγήσουμε μια μεγάλη επίδοση, αυτό το ρίσκο πρέπει να είναι λελογισμένο και να συνδυάζεται με το γνώθι σαυτόν – αλλιώς παραμονεύει ο κίνδυνος της αυτοκαταστροφής. Κράτησέ το αν θες για την επόμενη φορά. Για την ώρα, πολλά συγχαρητήρια!

Μαρία Καλένζη. Στη Μεσσήνη, η Μαρία ήταν για άλλη μια φορά μαγική! Κατέκτησε την πρώτη θέση με μια εμφάνιση βγαλμένη λες από κομπιούτερ, απολύτως αντάξια της ποιότητας και της δυναμικής της. Η τακτική που ακολούθησε ήταν κατάλληλη για σεμινάριο, πετυχαίνοντας το απόλυτο στα περάσματά της (1ο μισό 1:35’57’’ / 2ο μισό 1:35’57’’ , με τελ. επίδοση 3:11’54’’). Εύγε αστέρι Μαρία!

Στέλλα Μαρκάτου. Η δεύτερη νικήτρια στη Μεσσήνη (3:12’55’’). Αρχοντική εμφάνιση με εκρηκτικό τελείωμα, κι αν πίεζε περισσότερο στην αρχή, θα κατέβαινε ακόμη περισσότερο ο χρόνος της. Εξηγούμαι – μπορεί πάντα να υποστηρίζω μια πιο συντηρητική προσέγγιση (ελαφρώς αργότερο ξεκίνημα για να ανεβάσουμε ρυθμό μετά τα 2/3 του αγώνα), αυτό δε σημαίνει ωστόσο ότι πρέπει να πέσουμε στην παγίδα του άλλου άκρου. Γι αυτό λέμε «τα πάντα με μέτρο, ακόμη και το μέτρο!». Η Στέλλα θεωρώ ότι εκεί έχασε λίγο χρόνο – την επόμενη λοιπόν πίεσε λίγο περισσότερο, μπορείς! Τις ευχές και την αγάπη μου!

Σταυρούλα Μπάκα. Άριστη τακτική, μαγική εμφάνιση, γλυκά περάσματα καθ΄ όλη τη διάρκεια της κούρσας, και μια άξια τρίτη θέση στη Μεσσήνη. Θεωρώ ότι έβγαλες τη μέγιστη επίδοση (3:29’30’’), και το ελάχιστο που έχασες στο τέλος είναι απόλυτα φυσιολογικό. Μπράβο!

Ρίτα Μουντάκη. Στο Μιλάνο η Ρίτα έκανε μια πολύ καλή εμφάνιση (3:33’24’’) – και θεωρώ ότι θα μπορούσες να κατέβεις το 3:30’00 αν ήσουν πιο συντηρητική στο 1ο μισό του αγώνα. Σε έναν αγώνα, πολλά μπορούμε να δούμε (και να πράξουμε ανάλογα) όταν δεν βιαζόμαστε, για τούτο επαναλαμβάνω πάντα ότι η υπομονή είναι αρετή. Έχεις τις ευχές μου Ρίτα!

Ελένη Πολυχρονάκη. Στα πανέμορφα Χανιά, η Ελένη έτρεξε εντός έδρας, και πραγματοποίησε μια μεγάλη εμφάνιση. Η τακτική της ήταν για σεμινάριο, και το 3:28’12’’ ήρθε πανάξια. Ελένη, ο σοφός δρομέας που γνωρίζει τον εαυτό του, δεν χάνει ποτέ – το απέδειξες άλλη μια φορά. Εύγε!

Μήνα Ράπτη. Τίποτα σπουδαίο δεν επιτυγχάνεται χωρίς κόπο και θυσίες. Και για να κάνουμε κάτι καλά, πρέπει να δίνουμε σε αυτό όλη την αγάπη μας. Αυτός είναι ο τρόπος που η Μήνα αντιμετωπίζει το τρέξιμο, και για τούτο δικαιώνεται. Στο Μιλάνο έκανε μια μεγάλη εμφάνιση, που συνοδεύτηκε από πανελλήνιο ρεκόρ στην κατηγορία της (3:26’00’’). Μπράβο Μήνα!

Ελένη Στεφανιδάκη. Μετά από απουσία σχεδόν 30 ετών, η αθλήτρια από τα Χανιά επέστρεψε στην αγωνιστική δράση τιμώντας τον αγώνα της ιδιαίτερης πατρίδας της με μια εντυπωσιακή (3:35’29’’) εμφάνιση. Ηεμφατική της παρουσία εξέπληξε ευχάριστα τόσο τον παλαιό συμμαθητή της κι εκφωνητή του αγώνα κο Ευ. Στούπη, όσο και τους παλαιότερους από το κοινό, που χειροκρότησαν με την καρδιά τους την επιστροφή μιας μεγάλης αθλήτριας. Πολύ δυνατή κι άξια Ελένη – εύγε!

Βάνα Σπύρου. Η γνώση, η αγάπη, η σεμνότητα, ο σεβασμός που διακρίνουν τη Βάνα ως εκπαιδευτικό, είναι οι ίδιες αρετές που τη χαρακτηρίζουν κι ως αθλήτρια. Στη Θεσσαλονίκη πραγματοποίησε μια μαγική εμφάνιση (3:37’54’’), επιβεβαιώνοντας άλλη μια φορά το ρητό «μυαλό εσπείρανε, κι όσοι προλάβαν πήρανε»! Γνωρίζοντας ότι αγάπη σημαίνει ευτυχία, όποιος μπορεί να αγαπάει, είναι ευτυχής. Τα παιδιά στο Βόλο είναι τυχερά που έχουν μια τέτοια δασκάλα. Εύγε!

Μαριάννα Χαρτζουλάκη. Η εμφάνιση της Μαριάννας στα Χανιά ήταν ανισοβαρής. Ενώ δηλ. η επίδοσή της δεν ήταν κακή (3:40’41’’, κάθε άλλο…), έτρεξε ανυπόμονα (πολύ γρήγορη έως το 21οχλμ) και στο τέλος του αγώνα «κάρφωσε». Για τούτο λέμε ότι στους αγώνες αποστάσεων υπάρχει δικαιοσύνη. Αν δεν προκύψει δηλαδή ένας αναπάντεχος τραυματισμός (πάντα μέσα στο παιχνίδι…), κάθε δρομέας ανταμείβεται ανάλογα με την τακτική του – αυτή η βιασύνη στοίχισε και σε σένα… Θυμήσου το την επόμενη φορά, «παίξε άμυνα» αν μου επιτρέπεις, και το αποτέλεσμα θα σε εκπλήξει ευχάριστα.

Μαρία Κορασοϊδή. Μαγική εμφάνιση έκανε η Μαρία στο Μιλάνο (3:42’50’’), έπειτα από μια κούρσα κατάλληλη για σεμινάριο. Η Μαρία εντυπωσιάζει πάντα, τόσο με τις ιδέες της όσο και με τους χρόνους της. Οφείλουμε να ζούμε τη ζωή μας στο έπακρο, και αυτό κάνει πράξη κάθε φορά. Είσαι φωτεινό αστέρι!

Μαρία Ζαραφονίτη. Παρ΄ότι ανέτοιμη προπονητικά, η Μαρία έκανε στο Ρότερνταμ μια πολύ καλή εμφάνιση (3:53’01’’). Η έλλειψη χιλιομέτρων φάνηκε στον αγώνα ως κόπωση στο τελευταίο κομμάτι – ακόμη κι έτσι το πάλεψε φιλότιμα, δείχνοντας ότι τρέχουμε (και) με την ψυχή μας. Νίκη είναι ο τερματισμός Μαρία, εύγε!

Βασιλάτου Ανδριάννα. Έπειτα από τον πρόσφατο τραυματισμό της, η Ανδριάννα αρχίζει σιγά σιγά να επανέρχεται. Η εμφατική πρώτη θέση που κατέκτησε στην Ιταλία (ημιμαραθώνιος) δείχνει με τον καλύτερο τρόπο ότι είναι ξανά εδώ. Ανδριάννα, να δέχεσαι τα πλήγματα κεφαλαιοποιώντας τα προς όφελός σου. Σιδερένια Ανδριάννα έχεις τις ευχές και την αγάπη μου!

Πιτσικάκη Τούλα. Το ελάφι από τον Κουρσώνα! Η Τούλα με τη χρυσή καρδιά είναι η κρητικιά μαραθωνοδρόμος με τις περισσότερες (8) συμμετοχές σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Στη Βαρκελώνη πραγματοποίησε μια μεγάλη εμφάνιση, που συνοδεύτηκε κι από ατομικό ρεκόρ (3:35’08’’). Η τακτική της ήταν ιδεώδης, κι έπειτα από πολύ καιρό έδειξε να καταλαβαίνει τη σημασία της υπομονής. Επόμενος σταθμός η Νέα Υόρκη, όπου και θα κυνηγήσει το 3:33’00’’. Εύχομαι να το πετύχει! Τούλα, η δύναμή σου είναι αυτό που η ψυχή σου κουβαλάει. Εύγε!

ΥΓ: Για να ανέβεις όμως σε μια πολυκατοικία, αν δεν έχεις πλακάκια από τον Φίλιππο Σαββάκη, δεν πας πουθενά!

Υστερόγραφο 1, στους Μάριο Αναγνώστου, Ειρήνη Τσουπάκη, Κώστα – Νίκο – ΓιώργοΣταμούλη. Έχετε όλοι σας τα συγχαρητήριά μου για τις εξαιρετικές σας εμφανίσεις, που συνοδεύτηκαν όλες από ατομικά ρεκόρ. Πολλά πολλά συγχαρητήρια αξίζουν και στους μέντορες και προπονητές σας κύριους κύριους Σάββα Κουμπούρα(Μάριος), Γιώργο Τσαλτάκη (Ειρήνη), Χαράλαμπο Ποσονίδη (Κώστας, Νίκος) και Σταύρου Καρρέ (Γιώργος). Συνεχίστε την προσπάθειά σας. Κι όσο δύσκολο κι αν φαίνεται κάποιες φορές στην αρχή, στο τέλος γίνεται πάντα ευκολότερο με την εξάσκηση. Και να θυμάστε: διαβάζουμε, μελετούμε, ακούμε, μαθαίνουμε να μαθαίνουμε, εκπαιδευόμαστε συνεχώς. Έτσι κατακτάται το εξαιρετικό, τόσο στον αθλητισμό, όσο και στη ζωή. Άλλωστε όλες οι μεγάλες σκέψεις έχουν συλληφθεί τρέχοντας ή περπατώντας. Η αργία, πνευματική και σωματική, είναι κακός σύμβουλος, και το δυσκολότερο πράγμα να κατανοήσουμε και να κατακτήσουμε είναι ο εαυτός μας ο ίδιος. Το μόνο που μας ανήκει πραγματικά είναι τα όνειρά μας. Ορίστε λοιπόν τα δικά σας, κυνηγήστε τα, ζήστε τα. Κι όσο για τις λακκούβες της ζωής, κι αυτές στο παιχνίδι είναι. Αξιοποιείστε τις δημιουργικά.

Μάριε, αν δεν σπάσεις εφέτος το 14’00’’ στα 5 χιλιόμετρα και το 29’00’’ στα 10 χλμ θα στενοχωρηθώ πολύ, είναι επιδόσεις που τις έχεις. Στην τακτική το χάνεις λίγο μέχρι στιγμής. Δούλεψε λίγο περισσότερο στο να ελέγξεις το μέσο ρυθμό σου (φεύγω αργά για να φτάσω γρήγορα) και θα δικαιωθείς.

Μην αναζητάτε ήρωες, γίνετε ήρωες κι ινδάλματα εσείς οι ίδιοι!

Υστερόγραφο 2, στον Δημήτρη Τζεφαλή, με το θάρρος της σχέσης μας, αλλά καις στους αθλητές του Αλέξανδρο, Βασίλη, Γιάννη και στην αξιοθαύμαστη Γαβριήλογλου Αναστασία. Είστε και οι 5 αναζητητές κι εκφραστές του υγιούς αθλητισμού. Κωπηλατείτε σε ταραγμένα νερά, και ζείτε κι απολαμβάνετε κάθε στιγμή του. Το μεγάλο στοίχημα για κάθε δρομέα είναι να βρει το δρόμο που οδηγάει στον εαυτό του. Να θυμάστε ότι ό,τι ψάχνεις, σε αναζητά κι εκείνο. Η δύναμη του δρομέα βρίσκεται και στον αυτοσχεδιασμό. Όλα τα εύστοχα χτυπήματα, ευστοχούν θαρρείς άθελά τους. Κι όταν μας εμφανίζεται ένα πρόβλημα, η απάντηση έρχεται θαρρείς από μόνη της, γιατί η απάντηση δεν είναι αποκομμένη από το πρόβλημα. Η ευτυχία του δρομέα δεν είναι κατάσταση, είναι πράξη. Η ευτυχία είναι δημιουργία, κι ο σοφός δρομέας δεν ηττάται ποτέ, αφού έχει νικήσει ήδη τον εαυτό του. Το μάθημα είστε εσείς οι ίδιοι, δεν φαίνεται μαθητής πουθενά. Άλλωστε, το θείο ενυπάρχει μέσα σας, ούτε σε ιδέες ούτε σε βιβλία. Το πνεύμα σας είναι το παν.

Υστερόγραφο 3:Γιώργος Γαλάνης, Μιχάλης Μπελιβανάκης, Αντώνης Βαμβουκάκης. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει σε 3 αειθαλείς δρομείς (όλοι άνω των 60), για τις πολύ καλές εμφανίσεις που έκαναν στα Χανιά. Ο εντυπωσιακός Γιώργος Γαλάνης (3:38’19’’, επίδοση που θα ζήλευαν δρομείς κατά πολύ νεότεροί του), ο δραστήριος και μεθοδικός δάσκαλος Μπελιβανάκης Μιχάλης (3:57’54’’) κι ο φιλήσυχος κι αξιοσέβαστος Αντώνιος Βαμβουνάκης. Η γνώση κι η εμπειρία είναι η δύναμή τους, έδειξαν ότι η νεότητα είναι πνευματική κι όχι σωματική κατάσταση, και δείχνουν το δρόμο σε όλους τους υπόλοιπους. Άξιοι όλοι πολλών συγχαρητήριων, όπως κι οι οικογένειές τους που τους στηρίζουν. Την αγάπη μου!

Β. Ο Αμπέμπε Μπεκίλα νικάει την τεχνολογία – ή, περί παπουτσιών, τεχνολογίας κι αθέμιτου ανταγωνισμού.

Νιώθω την ανάγκη να αναφερθώ στο (εξαιρετικό όπως πάντα) άρθρο του φίλου Χρήστου Κώνστασχετικά με τα «απαγορευμένα παπούτσια», όπως αυτό δημοσιεύτηκε στο runbeat.gr (https://runbeat.gr/el/article/agwnizontai-texnologika-ntoparismenoi-ypo-tin-aigida-tu-segas), με αφορμή και τη συνέχεια που πήρε το θέμα (https://www.runbeat.gr/el/article/pliris-efarmogi-toy-kanonismoy-gia-ta-papoytsia-meta-to-salo-me-ta-diasyllogika-prwtathlimata).

Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων λοιπόν, συμφωνώ απόλυτα με το Χρήστο. Οι κανονισμοί είναι κανονισμοί, κι οφείλουν άπαντες να συμμορφώνονται με αυτούς. Ωστόσο, εκτιμώ ότι ο σχετικός κανονισμός θα έπρεπε να έχει ισχύ μόνο για τα Πανελλήνια Πρωταθλήματα κι όχι για τους Λαϊκούς αγώνες δρόμου, όπου και συμμετέχουν κατά κύριο λόγο ερασιτέχνες.

Ένας λαϊκός αγώνας δρόμου συγκεντρώνει πολλά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, αφιερώνεται στη μνήμη μιας μεγάλης προσωπικότητας ή ενός ιστορικού γεγονότος, αναδεικνύει τις ομορφιές μιας περιοχής, προσελκύει επισκέπτες από άλλα μέρη και τελικά λειτουργεί ως διαφήμιση τόσο του μέρους όσο και του υγιούς αθλητισμού. Απουσιάζουν τα όσα συνοδεύουν (καλώς ή κακώς) τον επαγγελματικό αθλητισμό (εμπορικός χαρακτήρας, βαθμολογική πίεση, οικονομικά κίνητρα, δεσμεύσεις χορηγών, αντιαθλητικές συμπεριφορές). Η πλειοψηφία των συμμετεχόντων σε έναν τέτοιο αγώνα είναι αθλούμενοι – ακόμη και όταν συμμετέχουν δρομείς του Πανελληνίου Πρωταθλήματος, ακόμη και όταν οι επιδόσεις που σημειώνονται δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν εκείνες επαγγελματιών αθλητών, το γεγονός παραμένει. Η βάση των αγώνων αυτών είναι απλοί καθημερινοί δρομείς. Το ερώτημα επομένως που τίθεται είναι αν σε μια τέτοια διοργάνωση πρέπει να υπάρχουν αντίστοιχοι περιορισμοί.

Εξηγούμαι. Η σχέση αθλητισμού και σύγχρονης τεχνολογίας εγείρει πάντα συζητήσεις – κι όσο η τεχνολογία προχωράει και τα επιτεύγματά της γίνονται (λιγότερο ή περισσότερο) προσιτά στο ευρύ κοινό, τόσο και πιο έντονες θα συνεχίζονται οι συζητήσεις αυτές. Να υπενθυμίσω ως παράδειγμα το προ δεκαετίας θέμα που ενέκυψε με τα κολυμβητικά μαγιώ στην Ολυμπιάδα. Το λεγόμενο «τεχνολογικό ντοπάρισμα» (άλλως κατά πόσο είναι θεμιτή ή όχι η βοήθεια προς έναν αθλητή από τα πλεονεκτήματα που του παρέχει ο εξοπλισμός που χρησιμοποιεί) ήρθε ως όρος για να μείνει. Την τελευταία δεκαετία ο απλός αθλούμενος έχει πρόσβαση σε εξοπλισμό που κάποτε φάνταζε διαστημικός. Ρολόγια, καρδιοσυχνόμετρα, παπούτσια, ρουχισμός, ενεργειακά ποτά και τρόφιμα, κι ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Λιγότερο ή περισσότερο ουσιαστικά, επιταγές της μόδας ή πραγματικοί αρωγοί της προπόνησης και του αγώνα, εναπόκειται στον καθένα να αποφασίσει κάθε φορά. Εν προκειμένω, η πέτρα του σκανδάλου είναι τα παπούτσια. Είναι αυτονόητο ότι ο καλός εξοπλισμός κάνει την προσπάθεια του αθλητή πιο εύκολη, ειδικότερα όταν μιλάμε για προϊόντα ευρείας κυκλοφορίας, κι όχι κάποιο «ειδικό», εργαστηριακό μοντέλο. Πόσοι όμως (και σε τι βαθμό) μπορούν να εκμεταλλευτούν πλήρως αυτό το πλεονέκτημα; Πόσο μεγάλη διαφορά θα κάνει τελικά στην τελική επίδοση η χρήση υποδεέστερου ή πιο εξελιγμένου εξοπλισμού (δεδομένα τα ελάχιστα ποιοτικά κριτήρια εδώ); Πιο απλά - μπορεί ο εξοπλισμός να υποκαταστήσει την προπόνηση και το ταλέντο; Γνώμη μου είναι πως όχι - ειδικά στο τρέξιμο, (αθλήματα όπως λχ η ποδηλασία είναι άλλη περίπτωση), ειδικά όταν μιλάμε για απλούς δρομείς. Τη διαφορά θα την κάνει πάντα ο αθλητής.

Επιτρέψτε μου εδώ ένα παράδειγμα. Ο μεγάλος ΑμπέμπεΜπεκίλα, τρέχοντας ξυπόλυτος, κυριολεκτικά διέλυσε τον ανταγωνισμό στους Ολυμπιακούς της Ρώμης το 1960, επιτυγχάνοντας μάλιστα κι ολυμπιακό ρεκόρ (2:15’16’’). Με τη δικαιολογία ότι υποβαθμίζει τη διοργάνωση, διοργανωτές και αγωνοδίκες δεν του επέτρεψαν να το επαναλάβει (όποιος είδε δάκτυλο των μεγάλων εταιρειών μάλλον είχε δίκιο…). Ο Μπεκίλα επέστρεψε στο Τόκιο το 1964 με παπούτσια αυτή τη φορά και βελτίωσε ακόμη περισσότερο το χρόνο του (Ολυμπιακό αλλά και Παγκόσμιο Ρεκόρ τότε, με 2:12’11’’). Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Εν κατακλείδι – ναι στα τεχνολογικά οφέλη, τα οποία όμως έπονται του αθλητή, και είναι ένας μόνο από τους παράγοντες που οδηγούν στην επιτυχία. Εάν δε συνδυάζονται όλοι οι παράγοντες (αθλητής / εμπειρία / επιστήμη / τεχνολογία), το αποτέλεσμα θα ναι το όνειρο που χάθηκε. Το Επιτροπάτο λοιπόν αποφαίνεται: όχι στα «παράτυπα» παπούτσια στα πρωταθλήματα – ναι στους λαϊκούς αγώνες. Από κει και πέρα, τη λύση τη δίνει ο Πιραντέλλο. Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε!

Γ. 2ος Διεθνής Μαραθώνιος Πατρών, 01/12/1995, τα αποτελέσματα 60 αθλητών.

Γνωρίζετε ότι πάντα μου αρέσει να διανθίζω τα κείμενά μου με κάποιες ιστορικές πληροφορίες. Αυτό δε γίνεται (μόνο) για συναισθηματικούς λόγους, αλλά και γιατί έτσι αποτείνεται ένας μικρός φόρος τιμής σε ανθρώπους που συνέβαλαν με τον τρόπο τους στην σημερινή εικόνα του δρομικού κινήματος στη χώρα μας, πρωταθλητών και απλών αθλούμενων. Κάποιοι από αυτούς προπονούν και καθοδηγούν τους σημερινούς πρωταγωνιστές των πανελληνίων πρωταθλημάτων. Η μελέτη των τότε επιδόσεων μπορεί να βοηθήσει στην εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων – για το πώς έχει εξελιχθεί ο ανταγωνισμός, πόσο έχουν βελτιωθεί (ή όχι) οι επιδόσεις, τι ρόλο έπαιζε τότε ο, είτε ανύπαρκτος είτε εντελώς πρωτόλειος, εξοπλισμός (σε συνέχεια και της προηγούμενης ενότητας για τα παπούτσια…) και άλλα πολλά.

Στον πίνακα που ακολουθεί, παρατίθενται οι επιδόσεις 60 (σε σύνολο 212 τερματίσαντων) δρομέων του 2ου διεθνούς Μαραθωνίου Πατρών, επί προεδρίας του αείμνηστου Γεώργιου Αντύπα. Για την ιστορία 1ος νικητής ήταν ο Νικήτας Μαρκάκης (2:26’22’’, Εθνική Ενόπλων Δυνάμεων), 1η νικήτρια η Παναγιώτα Δούβη (3:02’28’’), και τον αγώνα έκλεισε ο Ανδρέας Παπαγιαννόπουλος (5:10’20’’, ΣΔΥ Αθηνών). Ο γράφοντας φιγουράρει στην 47η θέση του πίνακα. Εύχομαι να στε όλοι καλά, και κάποτε να μπορέσουμε να ξανασμίξουμε.

Δ. Από το αρχείο του γράφοντα, αντί επιλόγου.

Η φωτογραφία είναι από τη δεξίωση που παρέθεσε στο ξενοδοχείο Ακτή Ζευς ο Ερασιτέχνης ΟΦΗ (29/10/1995), διοργανωτής τότε του 9ου Βαρδινογιάννειου Μαραθωνίου, για να τιμήσει τον μεγάλο BillAdcocks, επί 25 έτη κάτοχο του ρεκόρ κλασσικής διαδρομής (2:11’07’’). Ένα σχεδόν στοιχειωμένο ρεκόρ που κράτησε από τις 06/04/1969 έως και την 28/08/2004, όταν το «έσπασε» στους ολυμπιακούς της Αθήνας ο StefanoBaldini (2:10’55’’).

Στη φωτογραφία διακρίνονται οι Μιχάλης Σφακιανάκης (κάτω αριστερά) / Σαριδάκης Γιάννης (πάνω αριστερά) / BillAdcocks / Παχάκης Γιώργος, και κάτω δεξιά ο γράφοντας Στέφανος Αντωνάκης.

Η τελευταία φωτογραφία προέρχεται από το εξαιρετικό βιβλίο «Μαραθώνιος και Μαραθώνας» του Ηρακλή Αθανασόπουλου.

ΥΓ: κατά ΕμίλΖάτοπεκ, «… αν δεν μπορείς άλλο, τρέξε πιο γρήγορα»!

Ηράκλειο, 10/06/2022

Στέφανος Αντωνάκης