Είναι μητέρα, είναι πολιτικός μηχανικός και ναι είναι και τριαθλήτρια. Ο λόγος για την Νάντια Συντζανάκη, η οποία άλλαξε ριζικά τη ζωή της στα 37 της χρόνια και πλέον θεωρείται μία από τις σπουδαιότερες τριαθλήτριες στην Ελλάδα με συμμετοχές και διακρίσεις σε σπουδαίους αγώνες εσωτερικού και εξωτερικού. Τελευταία της επιτυχία ήταν η νίκη της στον αγώνα Ironman 70,3 , ο οποίος πραγματοποιήθηκε πριν λίγες ημέρες στο Ντουμπάι. Η Χανιώτισσα πρωταθλήτρια κατέκτησε την 1η θέση στην κατηγορία (F45-49) της, ενώ ήταν 3η στο σύνολο των Age Group με 4:32:41. Παράλληλα με την επίδοσή της έπιασε το όριο για το Παγκόσμιο πρωτάθλημα Ironman 70,3, το οποίο θα διεξαχθεί στη Γιούτα των ΗΠΑ (15-17 Σεπτεμβρίου), όμως δε θα μπορέσει να συμμετάσχει λόγω οικογενειακών και επαγγελματικών υποχρεώσεων.

 

Κι αν όλα τα παραπάνω σας φαίνεται αδιανόητο να συνδυαστούν έρχεται η ίδια να απαντήσει με έναν αυθόρμητο και αφοπλιστικό τρόπο, χρησιμοποιώντας ατάκες όπως «τα παιδιά μου χαίρονται για μένα και με βοηθάνε» ή «η πρωινή μου προπόνηση είναι το ίδιο σημαντική για μένα όσο το πρωινό μου» ή «έκλεισαν τα κολυμβητήρια λόγω της πανδημίας, αλλά αποφάσισα να προπονούμαι στη θάλασσα» και πολλές άλλες φράσεις που δείχνουν απλά ότι όταν υπάρχει θέληση όλα είναι δυνατά.

Η τελευταία επιτυχία της Νάντιας Συντζανάκη είναι μία τρανή απόδειξη των παραπάνω καθώς στον πρώτο της αγώνα μετά από μήνες αγωνιστικής αδράνειας κατάφερε να κερδίσει μετάλλια και εντυπώσεις. Τίποτα, ωστόσο, δεν είναι τυχαίο καθώς χρειάστηκε πολλή σκληρή δουλειά, αμέτρητες ώρες προπόνησης και μία άρτια καθοδήγηση από τον προπονητή της Βασίλη Κρομμύδα.

Η Νάντια Συντζανάκη μίλησε στο «runbeat.gr» για την επιτυχία της στο Ντουμπάι, αλλά και για τον τρόπο που μπήκε στη ζωή της το τρίαθλο και ο πρωταθλητισμός.

Όσο κι αν ακούγεται περίεργο η ενασχόλησή της με το τρίαθλο, ένα εξαιρετικά επίπονο αγώνισμα καθώς συνδυάζει κολύμπι, ποδηλασία και τρέξιμο, ήρθε λόγω ενός τραυματισμού της. «Ξεκίνησα μεγάλη σε ηλικία και συγκεκριμένα στα 37 μου χρόνια», εξομολογείται και εξηγεί: «Έχοντας ένα σοβαρό πρόβλημα με την υγεία μου, με τη μέση μου για την ακρίβεια, οι γιατροί μου συνέστησαν να κάνω φυσιοθεραπείες και κολύμπι. Μέσα στην πισίνα γνώρισα αθλητές του τριάθλου, οι οποίοι με προέτρεψαν να ασχοληθώ. Ήταν ένα άθλημα το οποίο δεν ήξερα και το οποίο διαπίστωσα ότι παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον, αποτελείται από τρια αγωνίσματα, το κολύμπι, το ποδηλάτο και το τρέξιμο και είναι Ολυμπιακό παρότι στην Ελλάδα δεν είναι ιδιαίτερα διαδεδομένο και ασχολούνται κυρίως μεγάλοι σε ηλικία αθλητές».

-Πριν μπει στη ζωή σας το τρίαθλο είχατε επαφή με τον αθλητισμό;

«Είχα βάλει στη ζωή μου τον αθλητισμό από μικρή ηλικία, αλλά σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Σαν χόμπι. Μου άρεσε να αθλούμαι, αλλά δεν έκανα κάποιο άθλημα».

-Πότε αρχίσατε να βλέπετε σοβαρά το τρίαθλο;

«Η πρώτη φορά που αγωνίστηκα ήταν λίγες εβδομάδες αφότου είχα ξεκινήσει προπονήσεις σε έναν φιλανθρωπικό αγώνα με την επωνυμία «υπερκοπέλι» που έγινε στα Χανιά. Νοίκιασα ένα ποδήλατο και έκανα το πρώτο μου τρίαθλο και μετά από αυτό κόλλησα. Ξεκίνησα λίγο πιο εντατικά προπονήσεις και σιγά-σιγά εξελίχθηκε…».

 -Πόσες ώρες χρειάζεται κάποιος για να μπορέσει να ανταποκριθεί σε ένα τόσο δύσκολο άθλημα;

«Θέλει δουλειά, υπομονή και πρόγραμμα στην καθημερινότητά σου. Γιατί δεν είμαστε μόνο αθλητές. Εγώ είμαι μηχανικός, έχω τρία παιδιά, οικογένεια οπότε είναι δύσκολο να τα συνδυάσεις αυτά. Οι προπονήσεις θέλουν χρόνο. Προσωπικά για να φτάσω στο επίπεδο που είμαι τώρα αφιερώνω δυόμισι με τρεις ώρες καθημερινά και τα σαββατοκύριακα μπορεί να φτάσουν τις πέντε ώρες».

-Τα παιδιά δε διαμαρτύρονται;

«Τα παιδιά ίσα-ισα χαίρονται πάρα πολύ, τους αρέσει πάρα πολύ. Είναι και αυτά κολυμβητές. Τώρα που οι πισίνες είναι κλειστές κάνουμε μαζί προπόνηση στο σπίτι. Μπορώ να πω ότι ίσως τα παροτρύνω πιο πολύ. Δεν παραπονιούνται. Με βοηθάνε. Με βοηθάνε να βρω και λίγο παραπάνω χρόνο».

-Πόσο εύκολο ήταν να βρείτε έναν προπονητή να σας καθοδηγήσει;

«Εγώ ήμουν σχετικά τυχερή γιατί βρέθηκε στο δρόμο μου ο Βασίλης Κρομμύδας, ο οποίος είναι ο καλύτερος προπονητής τριάθλου στην Ελλάδα. Έχει συμμετάσχει και σε δύο Ολυμπιάδες στο αγώνισμα του τριάθλου και ξέρει πολύ καλά το κομμάτι της προπόνησης. Είναι πάρα πολύ σημαντικό να έχεις δίπλα σου κάποιον που να γνωρίζει να σε καθοδηγήσει. Να έχεις έναν ειδικό να σε συμβουλεύει γιατί τα αγωνίσματα είναι τρία και νομίζω ότι χωρίς προπονητή είναι πάρα πολύ δύσκολο να κάνεις αυτό το συνδυασμό και να καταφέρεις καλές επιδόσεις. Χρειάζεται κάποιος να σου δώσει ένα πλάνο πάνω στο οποίο να κινηθείς.

Επίσης θεωρώ ότι ο προπονητής πρέπει να έχει εξειδίκευση. Δηλαδή όπως αυτός που κάνει προπόνηση για μαραθώνιο πρέπει να έχει προπονητή που έχει γνώση από μαραθωνίους, έτσι και ένας αθλητής τρίαθλου πρέπει να έχει δίπλα του ένα προπονητή που να έχει γνώση του αθλήματος. Γλιτώνεις και χρόνο, γλιτώνεις και κόπο, γλιτώνεις πάρα πολλά πράγματα».

-Πως ήταν η πρώτη φορά που αγωνιστήκατε;

«Η πρώτη μου φορά ήταν το 2014 στο Σχοινιά στο κωπηλατοδρόμιο, όπου ήταν ένα free τρίαθλο, δηλαδή ένα μικρό σε σχέση με τα συνηθισμένα. Συμμετείχα μετά από 4-5 μήνες προετοιμασίας και παρόλα αυτά πήγα πάρα πολύ καλά. Είχα βγει δεύτερη και είχα χαρεί πάρα πολύ. Νομίζω ότι μετά από αυτό άρχισα να το βλέπω πολύ πιο σοβαρά. Άρχισα να είμαι πιο μεθοδική, έψαξα για προπονητή, ασχολήθηκα πιο ουσιαστικά με αυτό».

-Ποια είναι η πιο σπουδαία στιγμή που θυμάστε;

«Είναι δύσκολο να ξεχωρίσω μία μόνο στιγμή. Θα επιλέξω τα πιο μακρινά ταξίδια που έκανα για το τρίαθλο. Είχα πάρει την πρόκριση για το Παγκόσμιο τρίαθλο βουνού το οποίο περιελάμβανε μάουντεν μπάικ και τρέξιμο στο βουνό, επίσης είχα πάει στο Παγκόσμιο στην Αμερική, είχα πάει στο Μάουι και είχα τρέξει με τους καλύτερους αθλητές του κόσμου και είχα καταλάβει τη 5η θέση. Το τελευταίο μου έχει μείνει και σαν ταξίδι και σαν προορισμός και σαν εμπειρία και σαν αποτέλεσμα».

-Μετανιώνετε που δεν μπήκε στη ζωή σας νωρίτερα το τρίαθλο;

«Όχι. Νομίζω ήρθε την κατάλληλη στιγμή για μένα. Είχα βάλει σε ένα πρόγραμμα τη δουλειά μου, έχω τρία παιδιά και δεν ξέρω εάν θα ήταν η ζωήμου έτσι εάν είχα ασχοληθεί νωρίτερα. Ήμουν πολύ ευτυχισμένη με όσα είχα δημιουργήσει πριν από την ενασχόλησή μου με το τρίαθλο, οπότε νομίζω ότι ήρθε τη στιγμή που έπρεπε».

-Θεωρείτε ότι υπάρχουν όρια ηλικίας στον αθλητισμό;

«Στον αθλητισμό όχι, στον πρωταθλητισμό ίσως υπάρχει όριο. Ο αθλητισμός όμως σαν αθλητισμός δεν έχει όρια ηλικίας, πρέπει να τον εντάξουμε στη ζωή μας. Θεωρώ ότι είναι τροφή. Όπως είναι η τροφή για το σώμα μας έτσι απαραίτητος είναι και ο αθλητισμός. Όχι μόνο για το σώμα, είναι τροφή και για το μυαλό. Νομίζω ότι καταφέρνεις πάρα πολλά με τον αθλητισμό στη ζωή σου. Γίνεσαι πιο οργανωμένος, σέβεσαι το συνάνθρωπό σου, γενικά σου φέρνει πάρα πολλά καλά».

-Πως βιώσατε τον ένα χρόνο της καραντίνας. Υποθέτω θα ήταν δύσκολο να κρατήσετε τη φυσική σας κατάσταση σε υψηλό επίπεδο με τους περιορισμούς που υπάρχουν.

«Γενικά εδώ στην Κρήτη τα πράγματα ήταν λίγο πιο χαλαρά. Μόνη μου δυσκολία ήταν το κολύμπι που έκλεισαν οι πισίνες, αλλά πήρα μία απόφαση φέτος και είπα θα συνεχίσω το κολύμπι στη θάλασσα, οπότε δε σταμάτησα να κολυμπάω και το κολύμπι μου το έκανα στη θάλασσα. Το ποδήλατο είναι εύκολο να προπονηθείς είτε μέσα στο σπίτι είτε έξω ακολουθώντας πρόγραμμα προπονητή, ενώ το τρέξιμο έχω διάδρομο στο σπίτι οπότε δε σταμάτησα τις προπονήσεις. Μπορώ να πω ότι είχα περισσότερο χρόνο να ασχοληθώ με τις προπονήσεις μου. Δε με επηρέασε σχεδόν καθόλου στο κομμάτι της προπόνησης. Μου έλειψαν οι αγώνες οι οποίοι χρειάζονται για να πετύχεις τους στόχους σου. Χωρίς αυτούς ήταν πιο δύσκολο».

-Και μια και αναφέρατε τους στόχους, οι δικοί σας ποιοι είναι για φέτος;

«Είχα σκοπό να τρέξω στη Μαγιόρκα ένα φουλ ironman, το μεγαλύτερο που υπάρχει στην κατηγορία αυτή, δυστυχώς όμως μετατέθηκε για τις 16 Οκτωβρίου οπότε ο στόχος μου έχει πάει για πιο μετά. Ο λόγος που πήγα στο Ντουμπάι ήταν αυτός: ότι ήταν ο πιο κοντινός αγώνας που μπορούσα να κάνω και θα με κρατούσε σε αγωνιστική δράση. Εκεί η ζωή κυλά φυσιολογικά παρά την πανδημία, μακάρι να εξελιχθούμε κι εμείς κάποια στιγμή».

-Περιμένατε την επίδοση που είχατε;

«Δεν την περίμενα γιατί είχα καιρό να αγωνιστώ και είναι πολύ δύσκολο να βάλεις το σώμα σου απότομα σε ρυθμούς αγωνιστικούς και μάλιστα σε ένα πολύ δυνατό αγώνα όπως ήταν αυτός στο Ντουμπάι. Ο προπονητής μου με βοήθησε πάρα πολύ. Ήταν ίσως και η λαχτάρα να αγωνιστώ. Πας ένα ταξίδι μετά από πολύ καιρό, όλα αυτά μαζί έφεραν αυτό το αποτέλεσμα, το οποίο με κάνει πάρα πολύ χαρούμενη. Ακόμα δεν το πιστεύω».

-Βάζετε γενικά όρια;

«Τα όρια τα βάζεις κάθε φορά διαφορετικά. Τα βάζεις στον εαυτό σου με βάση πως εξελίσσεται ο αγώνας, πως είσαι εσύ. Κάθε φορά είναι και διαφορετικό. Αυτή τη φορά στο Ντουμπάι είχα λαχτάρα μεγάλη επειδή είχα καιρό να πάω σε σημαντικό αγώνα στο εξωτερικό οπότε είχα πει στον εαυτό μου ότι θα το πιέσω μέχρι τέλους».

-Για τα ταξίδια αυτά το χέρι στην τσέπη ποιος το βάζει;

«Εγώ. Έχω βέβαια κάποιους χορηγούς που με στηρίζουν όσον αφορά τα υποδήματα, τα ποδήλατα που είναι πάρα πολύ σημαντικό καθώς για έναν τριαθλητή είναι το πιο ακριβό αξεσουάρ, έχω τις στολές κολύμβησης, του τριάθλου είμαι πολύ τυχερή που έχω υποστηριχτές και χορηγούς και τους ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό, αλλά τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνω εγώ.

Όπως συμβαίνει και με το μεγαλύτερο ποσοστό των αθλητών, οι οποίοι επιλέγουν τους αγώνες τους με βάση τα οικονομικά τους κριτήρια. Μακάρι να μπορούσαμε να τρέχουμε κάθε μήνα σε έναν αγώνα, αλλά δε γίνεται».

-Τι θα συμβουλεύατε κάποιον ο οποίος δεν έχει σκεφτεί ποτέ να ασχοληθεί με τον αθλητισμό;

«Νομίζω ότι είναι ένα κομμάτι που πρέπει όλοι οι άνθρωποι να το έχουμε στην καθημερινότητά μας. Για μένα, όπως είναι το πρωινό που τρώω έτσι είναι και η πρωινή μου προπόνηση. Εάν δεν κάνω κάτι μου λείπει. Αυτό μου δίνει ώθηση να ξεκινήσω τη δουλειά μου, να είμαι πιο δραστήρια με τα παιδιά μου, να είμαι πιο ήρεμη με την οικογένειά μου. Γενικά ο αθλητισμός φέρνει πάρα πολλά καλά και ουσιαστικά. Σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Θεωρώ ότι ο καθένας πρέπει να βρίσκει μισή ώρα με σαρανταπέντε λεπτά την ημέρα να αθλείται. Νομίζω ότι εύκολα μπορούμε να εντάξουμε στη ζωή μας τον αθλητισμό και έχουμε να κερδίσουμε πάρα πολλά. Και όχι μόνο τα νέα παιδιά, αλλά το πιο όμορφο πράγμα είναι οι μεγάλοι σε ηλικία που λένε “μεγάλωσα και δεν μπορώ” ή “δεν έχω χρόνο να ασχοληθώ”. Θα πρέπει να πάψει ως δικαιολογία. Νομίζω ότι αξίζει να βάλουμε τον αθλητισμό στη ζωή μας, όχι μόνο για εμάς τους ίδιους, αλλά επειδή αποτελούμε πρότυπο για τα παιδιά μας. Αυτά είναι το μέλλον και νομίζω είναι ό,τι καλύτερο να εντάξουν τον αθλητισμό στη ζωή τους. Το δύσκολο είναι να πάρει κάποιος την απόφαση. Εάν πεις θα το κάνω μετά το αγαπάς. Εγώ νιώθω μεγάλη χαρά όταν συναντώ ανθρώπους και μου λένε ξεκίνησα αθλητισμό εξαιτίας σου. Αρχικά το κάνω για μένα γιατί είναι κάτι που με γεμίζει. Πέρα από τους αγώνες και τα υπόλοιπα που προκύπτουν».