Ο Ημιμαραθώνιος της Αθήνας δεν είναι οι επαγγελματίες δρομείς που πρωταγωνιστούν κάθε χρόνο. Είναι κυρίως οι απλοί πολίτες που κατά χιλιάδες σπεύδουν κάθε χρόνο να δηλώσουν συμμετοχή θέτοντας ο καθένας από αυτούς το δικό του μοναδικό στόχο.

 

Ο ΣΕΓΑΣ στο επίσημο σάιτ του παρουσιάζει τις ιστορίες μερικών από τους απλούς, αλλά ουσιαστικούς πρωταγωνιστές του Ημιμαραθωνίου. Συγκεκριμένα αναφέρει:

«Οι δρομείς κάνουν τις τελευταίες τους προπονήσεις μέχρι την Κυριακή (9/3), οπότε και θα δοκιμάσουν τη νέα διαδρομή του Ημιμαραθωνίου της Αθήνας ή θα απολαύσουν τον αγώνα των 5 χλμ στο κέντρο της πόλης. Λίγο πριν σταθούν πίσω από τη γραμμή της αφετηρίας ρωτήσαμε πέντε εξ αυτών για ποιον λόγο τρέχουν και ιδού τι μας απάντησαν:

Αναστασία Κοκολάκη/Ιδιωτική υπάλληλος – ερασιτέχνης κεραμίστρια

Τρέχω για να μην μείνω πίσω. Τρέχω για να σωθώ, να γλιτώσω, να προλάβω. Αρχικά, δεν τρέχω – απλώς βαδίζω πιο γρήγορα απ’ το συνηθισμένο. Χωρίς λόγο, κι όμως, στο τέλος νιώθω πιο ανάλαφρη. Ίσως το τρέξιμο, το γρήγορο ή το αργό, να μην είναι απλώς μια άσκηση· ίσως να είναι φυγή, αναζήτηση, λύτρωση. Για κάποιους, μια καθημερινή συνήθεια. Για άλλους, άθλος. Μα ό,τι κι αν είναι, όποιο ρυθμό κι αν ακολουθεί ο καθένας, σημασία έχει να συνεχίζει. Να προχωρά. Να αφήνεται στη ροή.

Βαγγέλης Σωτηρίου/κομμωτής

Ξεκίνησα το τρέξιμο στα 45 μου, χάρη σε έναν φίλο που με παρακίνησε. Από την πρώτη στιγμή, η άσκηση μού έδωσε χαρά και ικανοποίηση – κάθε μικρός ή μεγάλος στόχος με έκανε να θέλω περισσότερα. Ήθελα να δοκιμάσω τα όριά μου, να τα ξεπεράσω. Το τρέξιμο μού έδωσε ζωή, δύναμη, μια αίσθηση ζωντάνιας. Οι συναθλητές μου έγιναν παρέα και κίνητρο. Μέσα σε έναν χρόνο, πέρασα από τα 5 στα 10 χλμ. και έπειτα την αυθεντική Μαραθώνια διαδρομή, τερματίζοντας χαμογελαστός. Ο στόχος σε κρατάει ενεργό, η άσκηση σε κάνει υγιή. Και έτσι συνεχίζω.

Γιάννης Γιαννακάκης, μουσικός

Πιο σωστή θα ήταν η ερώτηση “γιατί δεν τρέχω;” Λατρεύω το περπάτημα. Τους μεγάλους αργούς περιπάτους ή το βιαστικό και έντονο βάδισμα. Τη γρήγορη κίνηση μέσα στη βουή της καθημερινότητας ή την ηρεμία της φύσης. Μια κίνηση γρήγορη που κάποιοι τη θεωρούν έντονο βάδην και άλλοι αργό τρέξιμο.

Παράλληλα, με συγκινούν οι μεγάλες διοργανώσεις. Αυτές που συνδυάζουν ένα σημαντικό παρελθόν με ένα ελπιδοφόρο μέλλον. Αυτές που ενώνουν το πλήθος και το κινούν προς μία δημιουργική, θετική, σχεδόν υπερβατική κατεύθυνση. Προς έναν κοντινό ή μακρινό (πάντως εφικτό) κοινό στόχο.

Και μέσα στη ροή, ανάμεσα σε φίλους και άγνωστους, το εγώ συναντάει το εμείς και ο τερματισμός μοιάζει πιο κοντά. Ακόμα και για εμάς που δεν τρέχουμε πραγματικά.

Καλό αγώνα

Ντένια Κολοκοτσά, Μαραθωνοδρόμος/Καθηγήτρια Σχολής Χημικών Μηχ. & Μηχ. Περιβάλλοντος/Διευθύντρια Εργαστηρίου Δομημένου Περιβάλλοντος και Διαχείρισης Ενέργειας Πολυτεχνείου Κρήτης

Πάντα ήθελα να τρέχω σε μεγάλες αποστάσεις, όμως πίστευα ότι δεν θα μπορούσα να τα καταφέρω λόγω των υποχρεώσεών μου και της δουλειάς. Ξεκίνησα δειλά πριν από 10 χρόνια, και πια τρέχω συστηματικά με προπονήσεις και αγώνες. Το τρέξιμο αδειάζει το μυαλό μου και γεμίζει τη ζωή μου. Μου αρέσει ο εαυτός μου όταν τρέχω και μου αρέσουν οι σκέψεις που κάνω όταν τρέχω. Το τρέξιμο ενώ με κουράζει ως άθληση, παράλληλαμε ξεκουράζει. Τρέχω με όλες μου τις αισθήσεις σε εγρήγορση, και ενώ δαπανώ ενέργεια για να τρέξω, επαναφορτίζομαι!Είναι μαγικό!

Βασιλική Παπαδοπούλου/Επιχειρηματίας

Πριν από επτά χρόνια ανήκα στην κατηγορία εκείνων που θύμωναν επειδή έκλειναν οι δρόμοι στο κέντρο επί τη ευκαιρία ενός αγώνα και δεν μπορούσα να καταλάβω τους ανθρώπους που έκλεβαν χρόνο από τη βαριά καθημερινότητα τους για να προπονηθούν. Όταν πιεσμένη ψυχολογικά για προσωπικούς λόγους διαπίστωσα ότι το γρήγορο περπάτημα αποτελούσε την ιδανική εκτόνωση, τόλμησα κάποια στιγμή να επιταχύνω τον ρυθμό και πριν το καταλάβω καλά καλά έκανα τα πρώτα μου χιλιόμετρα. Στην πορεία το τρέξιμο έγινε μέρος της ζωής μου, η ώρα που είναι αφιερωμένη στην κάθαρση του μυαλού μου, η διαδικασία που με κάνει να επαναφορτίζω τις μπαταρίες μου».