Αυτή την φορά θα σας πω για κάτι διαφορετικό. Πριν λίγες μέρες διάβαζα ένα post ενός φίλου ο οποίος σε αναφορά του για έναν αγώνα που είχε κάνει πριν λίγες μέρες έλεγε ότι «για κάτι που θες πολύ είναι λογικό να ξεπερνάς τα όρια».

Μέσα από αυτή λοιπόν την δημοσίευση/post είδα διαφορετικές αντιδράσεις. Και το πιο κλασικό ερώτημα, εάν τελικά είναι σωστό να ξεπερνάμε τα όρια μας ή όχι;!

Θεωρώ ότι σιγά σιγά επειδή το επίπεδο στους δρόμους αντοχής αλλάζει στην Ελλάδα καλό είναι να το ξεκαθαρίσουμε αυτό.

Πρέπει λοιπόν επιτέλους να ξεχωρίσουμε τον πρωταθλητισμό από τον αθλητισμό. Το ότι το κράτος και πολλοί άλλοι δεν δίνουν τίποτα περισσότερο στον πραγματικό πρωταθλητή από τον ερασιτέχνη δρομέα αυτό δεν τους κάνει και ίδιους.

Στον πρωταθλητισμό ο μόνος σκοπός είναι να είσαι πρώτος, να είσαι ο καλύτερος, να προσπαθείς κάθε μέρα να είσαι από τους καλύτερους και γενικά κάθε φορά να σπας φράγματα. Εξού και όταν τα χρόνια περάσουν και δεν μπορείς πλέον να είσαι ανταγωνιστικός σε υψηλό επίπεδο σταματάς και την καριέρα σου.

 

Πρέπει πλέον να ξεχωρίσουμε την ιδιότητα του αθλητή από του πρωταθλητή.

Μήπως πιστεύετε ότι οι επιτυχίες και οι μεγάλες επιδόσεις έρχονται με το «να έχουμε την υγεία μας!»;

Λάθος!!

Εάν οι αθλητές που κυνηγάνε την μεγαλύτερη επίδοση, το βάθρο, τα ρεκόρ, τους αγώνες κοιτούσαν την υγεία τους… και την σωματική αλλά και την ψυχική… θα είχαν σταματήσει πριν ακόμα ξεκινήσουν.

Είναι πολύ σωστή η σκέψη ότι πάνω από όλα να έχουμε την υγεία μας, αλλά για κάποιον που δεν κάνει πρωταθλητισμό. Όλο αυτό είναι ένα καλά επικοινωνιακό «κομπλιμέντο» και μια όμορφη και πιασάρικη ατάκα αλλά δεν είναι η αλήθεια.

Εγώ για παράδειγμα για να καταφέρω να κάνω το 2.14.44 κατέληξα με δυο οστικά οιδήματα και σύνδρομο κοιλιακών προσαγωγών. Όχι την ημέρα του αγώνα αλλά στην περίοδο προετοιμασίας. Όχι από λάθος κινήσεις ή κακή αποκατάσταση αλλά γιατί έπρεπε να ξεπεράσω παρά πολλές φορές τον εαυτό μου ώστε να φτάσω εκεί που ήθελα.

Άπειρες φορές έχω εξουθενωθεί όχι μόνο σωματικά αλλά και ψυχολογικά ώστε να καταφέρω να γίνω καλύτερος. Άπειρα «χαστούκια» σε προπονήσεις αλλά και σε αγώνες. Ευτυχώς είμαι από τους τυχερούς που έχουν αποφύγει τους πολλούς τραυματισμούς αλλά και πάλι μπορώ να σας δώσω πολλά παραδείγματα ανθρώπων που έφτασαν και σε αυτό το σημείο.

Δυστυχώς στην Ελλάδα μπερδεύουμε συχνά την έννοια του πρωταθλητισμού με τον αθλητισμό.

Και όπως όλοι ξέρουμε πλέον στην Ελλάδα του σήμερα, ότι δηλώσεις είσαι!! Αλλά δεν είναι έτσι!

Μήπως πιστεύετε ότι ο Κιπτσογκε, ο Μπεκέλε, ο Μο Φάρα... και για να μην πιάνουμε μόνο τοπ ονόματα ας πάμε και στα πιο κοντινά μας παραδείγματα, τα ελληνικά.. Οι κάτοχοι των πανελληνίων ρεκόρ λοιπόν αλλά και σε κάθε αγώνισμα η πρώτη 5αδα, έκανε πρωταθλητισμό κοιτώντας την υγεία τους πρώτα;!

 

Δεν το νομίζω. Μπορείτε εάν θέλετε να τους βρείτε και να τους ρωτήσετε. Και για να προλάβω και τους υπερβολικούς, του άλλου άκρου, σίγουρα δεν είναι σκοπός το ή θάνατος ή βελτίωση, ούτε μπαίνει ένας πρωταθλητής σε κάθε προπόνηση ή σε κάθε αγώνα με την σκέψη ή θα πεθάνω ή θα κάνω ρεκόρ, αλλά σίγουρα κάθε πρωταθλητής κάθε γενιάς και κάθε αγωνίσματος την ώρα που κάνει μια δυνατή προπόνηση ή μπαίνει σε έναν δυνατό αγώνα έχει σκοπό να ξεπεράσει τον εαυτό του!! Να υπερβεί του συνηθισμένου! Να είναι ο καλύτερος ή να γίνει ο καλύτερος!!

Και αυτή είναι και πρέπει να είναι η νοοτροπία μόνο σε αυτούς που κάνουν υψηλό αθλητισμό. Όχι ενός ερασιτέχνη δρομέα. Τώρα το τι είναι ο υψηλός αθλητισμός και ποιος ο ερασιτεχνικός είναι μια άλλη μεγάλη συζήτηση. Ξέρω ότι με αυτά που λέω μπορεί να στεναχωρήσω πολλούς φίλους μου αλλά αφού πλέον στην Ελλάδα προχωράμε, πάμε μπροστά και βελτιωνόμαστε σε όλους τους τομείς πρέπει πλέον να ξεκαθαρίσουν λίγο τα πράγματα και να διαχωριστούν οι κατηγορίες.

Δεν συνιστώ σε κανέναν ερασιτέχνη δρομέα να ακολουθήσει την σκέψη του «κάθε φορά να ξεπερνάω τον εαυτό μου»!! Δεν έχει καμία λογική.

Είμαι κατά και κάθετα σε αυτό. Τον αθλητισμό πρέπει να τον απολαμβάνεις και να τον χαίρεσαι!! Να τον αγαπάς! Ο πρωταθλητισμός είναι κάτι διαφορετικό χωρίς πολύ «μαγεία».

Και μια συμβουλή για όλους τους φίλους μου που αγαπάνε αυτό που κάνουν και είναι ρομαντικοί.

Επειδή ο καιρός στην Ελλάδα είναι πολύ ζεστός, αφήστε τις μεγάλες προπονήσεις και τους «ηρωισμούς». Καλύτερα 1 ώρα κολύμπι, παρά μια ώρα τρέξιμο μέσα στους 35 βαθμούς.

Λίγο πολύ το ίδιο θα πάρετε. Καλύτερα να προσέχετε την διατροφή σας, παρά για κάθε «κακό» γεύμα να βάζετε στον εαυτό σας δύσκολα στην προπόνηση.

Καλή συνέχεια σε όλους και καλά μπάνια!!