Έχοντας ήδη ένα Παραολυμπιακό μετάλλιο, ο Πάνος Τριανταφύλλου ονειρεύεται να κατακτήσει ένα ακόμη στο Τόκιο. Μόνο που αυτή τη φορά θέλει να είναι χρυσό.

Η εμπειρία του εξάλλου είναι τεράστια και παίζει καθοριστικό ρόλο στο αγώνισμα που υπηρετεί: την ξιφασκία. Όπως τονίζει ο ίδιος μιλώντας στο επίσημο σάιτ της ΕΑΟΜ ΑμεΑ. «Θέλω να στεφθώ Παραολυμπιονίκης μέσα από την καρδιά μου. Παραολυμπιονίκης θεωρείται όποιος είναι μέσα στην εξάδα αλλά δικός μου στόχος είναι το μετάλλιο. Έχοντας πάρει το ασημένιο στο Ριο τώρα στόχος μου είναι το χρυσό. Με την βοήθεια του Θεού να μια καλά και να το κατακτήσω» τονίζει χαρακτηριστικά, ενώ από τις πολλές επιτυχίες που έχει έως τώρα στο βιογραφικό του ξεχωρίζει το πρώτο του μετάλλιο. «Είναι πάρα πολύ μεγάλη η χαρά μου και η αγάπη που δέχθηκα από τον κόσμο μετά το μετάλλιο αυτό. Τρελάθηκα με αυτό το χρυσό, γιατί κυνηγούσα να το πάρω εδώ και πάρα πολύ καιρό. Σε ατομικό επίπεδο ήταν το πρώτο μου χρυσό μετάλλιο, που ήρθε χωρίς να το καταλάβω. Γιατί στις διακρίσεις μου είχα ασημένια, χρυσά στο ομαδικό κομμάτι της ξιφασκίας, ασημένιο στους Παραολυμπιακούς, στην ύψιστη διοργάνωση, αλλά χρυσό ατομικό δεν είχα, οπότε το χάρηκα ιδιαίτερα».

Πλέον μετρά αντίστροφα για το Τόκιο και όπως επισημαίνει «κάναμε ένα πρώτο στάδιο κάναμε μια παύση και τώρα είμαστε στη τελική ευθεία. Κάνουμε πολλά παιχνίδια με αρτιμελείς τα χρειαζόμαστε αυτά τα παιχνίδια. Είμαστε μόνο τρεις. Εγώ, ο Βασίλης Ντούνης και ο προπονητής μας, ο Δημήτρης Κάζαγλης. Πόσα παιχνίδια να κάνουμε μεταξύ μας; Γι’ αυτό θέλουμε άλλους αντιπάλους. Σήμερα κάναμε προπόνηση με την Δώρα Γκουντούρα που γύρισε από τους Ολυμπιακούς αγώνες και τον προπονητή της. Κάναμε όλοι μαζί προπόνηση παρέα» τονίζει ο Πάνος Τριανταφύλλου, ο οποίος θεωρεί τον εαυτό του εξίσου ικανό με έναν αρτιμελή. «Θεωρώ ότι δεν υστερούν σε τίποτα έναντι όλων των άλλων αθλημάτων, των αρτιμελών αθλητών. Χρειάζεται η προβολή για να «ανέβει» ο αθλητισμός με αναπηρία και να έρθουν περισσότεροι χορηγοί να βοηθήσουν τον χώρο».

Στο ξεκίνημα της αθλητικής του καριέρας ασχολήθηκε με το μπάσκετ, το οποίο συνεχίζει να υπηρετεί, όμως ήθελε να δοκιμάσει κάτι και σε ατομικό επίπεδο. Τελικά η ξιφασκία τον κέρδισε γιατί ταιριάζει με τον σωματότυπό του. Όπως εξομολογείται, «στην ξιφασκία μπήκα μετά το ατύχημα που είχα το 2004. Το 2009 ασχολήθηκα με την ξιφασκία. Μέχρι τότε ήμουν αθλητής του μπάσκετ. Και τώρα είμαι μέλος της Εθνικής μπάσκετ σε αμαξίδιο. Σαν σύλλογος ανήκω στον Παναθηναϊκό και στο μπάσκετ και στη ξιφασκία. Με την ξιφασκία ήμουν άσχετος. Ήθελα να ασχοληθώ με ένα άθλημα ατομικό και να δω τις προσωπικές μου δυνατότητες. Έτσι με φίλο πήγα σε ένα γιατρό τον κ. Πατατούκα και μου είπε μόλις με είδε ότι το άθλημα που ταίριαζε στον σωματότυπο μου ήταν η ξιφασκία. Και αυτό επειδή έχω μακριά χέρια». Έτσι μπήκε στη ζωή του η ξιφασκία και έκτοτε οι επιτυχίες του είναι πάρα πολλές.

Όπως και όλοι οι άνθρωποι με αναπηρία, ο Πάνος Τριανταφύλλου ονειρεύεται μία μέρα να έχει το σεβασμό των αρτιμελών συνανθρώπων του καθώς όπως εξηγεί: «Στην Ελλάδα δεν υπάρχει προσβασιμότητα και δεν υπάρχει παιδεία ούτε σεβασμός. Δεν θα σεβαστεί ο άλλος μια αναπηρική θέση στάθμευσης, αλλά θα παρκάρει σε αυτή και θα πει ως δικαιολογία ότι δεν την είδε ή ότι άφησε το αυτοκίνητο για δύο λεπτά. Τώρα πάει κάτι να γίνει και εμείς από πλευρά μας ως αθλητές το κυνηγάμε. Πηγαίνουμε σε σχολεία και μιλάμε για τον αθλητισμό, για τα άτομα με αναπηρία και τι σημαίνει αναπηρία γενικότερα»…