Οι 36^οι Ολυμπιακοί αγώνες, οι πιο περίεργοι της σύγχρονης ιστορίας λόγω της πανδημίας του covid 19, έλαβαν τέλος χθες στο Τόκιο αφήνοντας μία γλυκιά γεύση στους φίλους του αθλητισμού.

Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές που βιώνει η Ελλάδα όλοι μας ψάχνουμε μία ελπίδα φωτός για να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε ένα καλύτερο αύριο. Νομίζω ότι κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο δόθηκαν αρκετές τέτοιες στιγμές. Και δεν αναφέρομαι στα ελληνικά μετάλλια που καθόλου δε νομίζω ότι ενδιαφέρουν αυτή τη στιγμή τους ανθρώπους που ξεσπιτώθηκαν για να σωθούν από τη λαίλαπα της πυρκαγιάς ή αυτούς που παλεύουν καθημερινά με τις φλόγες για να τις σβήσουν. Αναφέρομαι στις στιγμές αλληλεγγύης, στις στιγμές προσφοράς, στις στιγμές της αποδοχής της ανωτερότητας του «αντιπάλου». Υπήρξαν πολλές τέτοιες στιγμές στο Τόκιο. Μπορεί οι Ολυμπιακοί Αγώνες της αρχαιότητας να μην έχουν καμία σχέση με τους σύγχρονους, όμως είδαμε σε αρκετές περιπτώσεις το ευ αγωνίζεσθαι να τηρείται.

Παρακολουθήσαμε πολλές δυνατές ανθρώπινες στιγμές είτε από Έλληνες αθλητές είτε από ξένους. Ποιος θα ξεχάσει το κλάμα του Θοδωρή Ιακωβίδη που ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την ενεργό δράση γιατί πρέπει να δουλέψει για να ζήσει την οικογένειά του. Οι δηλώσεις του Έλληνα αρσηβαρίστα τσάκισαν κόκαλα και ένωσαν όλον τον ελληνικό λαό δίνοντάς του τη στήριξη που χρειαζόταν για να συνεχίσει να κάνει αυτό που αγαπά.

Ο Γιάννης Φουντούλης μετά τη μεγαλύτερη επιτυχία του ελληνικού πόλο στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων: την πρόκριση στον τελικό της διοργάνωσης, ζήτησε συγνώμη από τον ελληνικό λαό γιατί ο ίδιος και οι συμπαίκτες του πανηγύρισαν αυτή την επιτυχία την ίδια ώρα που η Ελλάδα καιγόταν. Μία δήλωση γροθιά στο στομάχι των Ελλήνων που περιμένουν τη συγνώμη από αλλού και όχι από έναν αθλητή που κρεμά στο λαιμό του ένα ολυμπιακό μετάλλιο και δικαίως το πανηγυρίζει.

Οι Έλληνες αθλητές παρότι δεν είχαν και δεν έχουν στήριξη από την πολιτεία έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν στην προετοιμασία τους και πάλεψαν για το καλύτερο δυνατό στο Τόκιο. Πολλοί εξ αυτών πήγαν με πολύ υψηλούς στόχους. Όσοι δεν κατάφεραν να τους πετύχουν κατέρρευσαν ψυχολογικά ζητώντας συγνώμη γιατί απογοήτευσαν όσους τους πίστεψαν. Ζήτησαν συγνώμη αυτοί που τα έδωσαν όλα και δεν τα κατάφεραν…

Η μεγαλύτερη στιγμή των Ολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο, όμως ήρθε από δύο σπουδαίους αθλητές του ύψους που χωρίς να το σκεφτούν καν και από τη στιγμή που οι κανονισμοί τους το επέτρεπαν, μοιράστηκαν το χρυσό μετάλλιο έχοντας προσφέρει  μοναδικές στιγμές κατά τη διάρκεια του τελικού. Essa Mutaz Barshim και Gianmarco Tamberi ξεπέρασαν τα 2.37μ. έχοντας ακριβώς ίδιες προσπάθειες. Θα μπορούσαν να συνεχίσουν σε έναν αγώνα μπαράζ για να αναδειχτεί ένας νικητής. Όμως όπως τους ενημέρωσαν οι υπεύθυνοι μπορούσαν να μοιραστούν το χρυσό. Χωρίς πολλά-πολλά ο ένας έπεσε στην αγκαλιά του άλλου πανηγυρίζοντας το χρυσό μετάλλιο. Μία μέρα αργότερα ανέβηκαν μαζί στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου και σήκωσαν τα ενωμένα χέρια τους ψηλά περνώντας φοβερά μηνύματα σε όλη την ανθρωπότητα. Υπήρξαν πολλές μικρές ή μεγάλες ανθρώπινες στιγμές στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Οι αθλητές και οι αθλήτριες στην πλειοψηφία τους παρέδωσαν μαθήματα ήθους και ευ αγωνίζεσθαι. Μία αγκαλιά, ένα δώρο, ένα χαμόγελο, ένα δάκρυ. Η δύναμη του αθλητισμού στο μεγαλείο της…

Υπήρξαν και οι άσχημες στιγμές όπως η απαράδεχτη συμπεριφορά του Γάλλου δρομέα Morhad Amdouni  που έριξε τα νερά επίτηδες για να μην πιουν οι αθλητές που τον ακολουθούσαν, όμως αυτό ήταν μειοψηφία.

Δεν έλειψαν και τα ρεκόρ διαψεύδοντας όσους περίμεναν τους χειρότερους αγωνιστικά Ολυμπιακούς Αγώνες λόγω της πανδημίας του covid 19 που δυσκόλεψε την προετοιμασία των αθλητών και αθλητριών. Η δίψα των αθλητών ήταν τόσο μεγάλη που τίποτα δεν μπορούσε να τους σταματήσει. Κάποιοι εξ αυτών έγραψαν ιστορία, όπως η Hassan με τα τρία Ολυμπιακά μετάλλια, κάποιοι ξεπέρασαν τον εαυτός τους όπως ο Chopra στον ακοντισμό, κάποιοι απλά τα έδωσαν όλα και είτε πέτυχαν είτε δεν πέτυχαν το στόχο τους. Φεύγοντας από το Τόκιο, όμως όλοι θα έχουν την ανάμνηση της αγωνιστικότητας, της συνύπαρξης, της μαγείας που μπορεί να προσφέρει ο αθλητισμός…